◄نوشتن شبکه‌ای، بیم و امیدهایش

تین‌نیوز| وبلاگ هادی خانیکی_ گفتند به این بهانه که پست‌های من در اینستاگرام از صد می‌گذرد، چیزی بنویسم. این هم از الزام‌های زندگی در فضای رسانه‌ای شده است که باید از کاه کوهی ساخت و از آن بالا رفت. پس باید به رسم ادب، تمکین کرد و نوشت.

در پی آن بودم که از کجا آغاز کنم، سخن زیبای عین القضات همدانی پیش چشمم آمد که گفت:
......هر چه می نویسم پنداری دلم خوش نیست و بیشتر آنچه در این روزها نبشتم همه آن است که یقین ندانم نبشتنش بهتر استاز نانبشتنش.

ای دوست نه هر چه درست و صواب بوَد روا بوَد که بگویند .....
و نباید در بحری افکنم خود را که ساحلش بدید نبود و چیزها نویسم «بی خود » که چون «وا خود» آیم بر آن پشیمان باشم و رنجور.

آمدن به فضای مجازی و «نوشتن‌های شبکه‌ای»، شاید افتادن به همان دریایی باشد که عین القضات می‌گفت: بی پایان و گریزناپذیر. نمی‌توان از آن گریخت و ننوشت. و نمی‌توان در آن فرو رفت و به آن غرقاب دلخوش شد.

دنیای مجازی یک واقعیت است، اگرچه تمامی دنیای واقعی نیست. باید میان این دو دنیا در تردد بود. به گفته «مانوئل کاستلز»: «ویژگی تاریخی سیستم ارتباطی جدید، القای واقعیت مجازی نیست، بلکه ایجاد مجاز واقعی است.»

ظرفیت نوشتن در فضای مجازی را نه دست کم بگیریم و نه دست بالا و قبول کنیم که رسانه‌های جدید ما را در هر عرصه‌ای که باشیم تغییر می‌دهد و باید به استقبال این تحول رفت.

اما در این میان فراموش نکنیم که نباید اسیر فناوری شویم. هشدار از «نیکلاس کار» در باب این‌که «اینترنت با مغز ما چه می کند»، شنیدنی است:«رایانه‌های ما آن‌قدر خوب نوکری‌مان را می‌کنند که توجه دادن به این که آن‌ها در واقع ارباب ما هم هستند، به نظرمان توهین آمیز می‌رسد».