جولان‌ جاده‌هایی که جان می‌گیرند‌‌ در انزوای ریل‌هایی که جان می‌بخشند‌

با درود _ ولی سوال باز هم باقیست که چرا " مشتری " های بالقوه ی قطارها، بسراغ حمل و نقل خطرناک و با ایمنی بسیار پایین و پرهزینه تر جاده ای می روند؟ سرعت، یکی از مهمترین دلایل این انتخاب است! مسافران بین شهری مشخصاََ وسیل نقلیه سریعتر را انتخاب می کنند(با وجود تمام ریسک ها و خطرات) چون فاکتو " زمانِ سیر " امروزه و حتا در ایران نیز، حرف اول را از نظر مشتریان می زند! اگر قطارهای مسافری ما و کلا ناوگان مسفری، به سرعت مقبولی طی سالهای گذشته دست یافته بود مطمئنا مانند بسیاری از کشورهای دنیا، حمل و نقل ریلی، براحتی با سفر هوائی هم می توانست رقابت کند! کما اینکه در اروپا و امریکای شمالی این اتفاق افتاده است _ سطح و کیفیت خدمات ارائه شده در قطارهای مسافری(البته بجز قطارهای ویژه و لوکس) نیز بسیار در جلب مسافران به حمل و نقل با قطار مهم است، تصور کنید قطار مسافری ما در تابستان و گرمای طاقت فرسا، سیستم تهویه ی مناسب نداشته باشد! یا این سیستم تهویه ی ناکارا در اولین توقفگاه قطار، از کار بیافتد! شاید این اتفاق بطور محدود رخ دهد اما، تمام مسافرانی که این اتفاق را تجربه کرده اند(با توجه به حضور کودکان، زنان و سالمندانی که برای ساعتها از گرمای آزار دهنده هلاک شده اند) هر یک نه تنها دیگر راضی به سفری با این اعمال شاقه نخواهند شد که حتا این تجربه ناخوشایندشان را به تمام افرادی که در مقصدشان(اعضای خانواده همکاران و…) منتقل می کنند! این فقط یک نمونه از مشکلاتیست که در سطح کیفیت و لِولِ ارائه ی خدمات رفاهی در قطارهای مسافری مشاهده می شود، لذا مساله ی " سرعت پایین سیر " و " سطح خدمات و کیفیت ارائه ی آن " در ناوگان مسافری از دلایل عمده ی عدم اقبال مسافران محسوب می گردد، مسائل دیگری مانند نحوه برخورد با مسافرین(از لحظه ورود به سالن مسافری) توسط پلیس، حراست فیزیکی سالنها، عوامل کنترل بلیط، و… تا خدمه ی قطارها و تا لحظه ی رسیدن به مقصد و همان برخوردها در ایستگاه مقصد را نیز نباید از نظر دور داشت، بسیار مهم است که " دید گاه " مثبتی به مسافرین وجود داشته باشد! نگاه کردن به مسافرین قطارها بعنوان یک مظنون! یا یک مجرم بالقوه! که با کنکاش یا بازرسی از بار و بنه و وسائل شخصی مسافر، حتما باید خلاف آن اثبات شود! دیدگاه درستی نیست! و شاید مسافرین باین نحوه برخورد در همان لحظه و آن اعتراض نکنند ولی نتیجه ی نهائی " عدم اقبال " به سفر با قطار است!(لازم نیست مشتریان نسبت به کاستی ها و برخوردهایی که گاه غیر متعارف است حتما اعتراض علنی و با داد و فریاد بکنند!) کافیست در بازگشت، ما را انتخاب نکنند! _ آموزش پرسنلی که مسئول حفاظت ایستگاهها و یا مسئولِ حفظ امنیت(پلیس راه آهن) هستند _ درین بین بسیار مهم است _ اینکه نحوه برخورد با مسافری که ۱۲ ساعت در قطار بوده و به مقصد رسیده(خسته و کوفته و با اضطراب معمول هر سفر تا مقصد) با برخورد با مجرمین یا مظنونین تفاوت دارد و حتا اگر قرار است وسایل و ساک و بار و بنه مسافر کنکاش شود، اینکار باید بسیار با احترام و حفظ شخصیت او(بعنوان کسی که همواره حق با اوست) صورت گیرد! مسافر، نه مظنون است و نه مجرم! و نه حتا متهم _ از ظاهر افراد هم نمی توان براحتی در موردشان قضاوت کرد و اصولا این نوع از قضاوت در اغلب مواقع نتیجه معکوس دارد _ آموزش سرباز یا نیروئی که در سیستم مسافری بکار گرفته می شود بسیار بسیار مهم است، طرز برخورد و سوال و جواب در مورد وسایل همراه مسافر، نباید موجب وهن شخصیت او شود یا خدای ناکرده سبب شود که مسافر ما، تصور کند، برایش " کمین " گذاشته اند! اینها مسائلیست که گریبانگیر سیستمهای بازرسی در سالنهای مسافریست که تنها راه حل، آموزش خاص پرسنلیست که قرار است عهده دار این وظیفه سنگین باشند. با سپاس