رازهای واردات ریل و جفا به تولید داخل

تین‌نیوز| تولید ریل در ذوب آهن اصفهان با ظرفیت سالانه 400 هزار تن راه اندازی شد و با توجه به اینكه حداكثر مصرف نیاز داخلی كشور به ریل در حدود 200 هزار تن در سال است اما همچنان خبرهای از قراردادهای وارداتی جدید با كشورهای خارجی به گوش می‌رسد.

تولید ریل در ذوب آهن اصفهان با ظرفیت سالانه 400 هزار تن راه اندازی شد و با توجه به اینكه حداكثر مصرف نیاز داخلی كشور به ریل در حدود 200 هزار تن در سال است  اما  همچنان خبرهای از قراردادهای وارداتی جدید با كشورهای خارجی به گوش می‌رسد. 

 

عمده مصرف ریل در كشور ما برای احداث خطوط راه آهن جدید، ریل‌های  UIC60  و UIC54  و برای تعمیر خطوط قدیمی ریل  U33   است كه به طور كامل توسط كارخانه نورد تازه تاسیس ذوب آهن اصفهان با تكنولوژی آلمان قابل تولید است . در همین حال شركت راه آهن سعی در تسریع و عملیاتی نمودن طرح‌های واردات ریل در سكوت خبری دارد ولی اهمیت این موضوع برای شرکت‌های كه به ایران ریل صادر می‌نمایند و مانورهای تبلیغاتی آن‌ها روی این موضوع باعث رسانه ای شدن این بحث‌ها می‌شود.

 

تولید ریل در ایران توسط شركت ذوب آهن اصفهان

ذوب آهن اصفهان برای تمامی ایرانی‌ها نامی آشناست، به غیر از فوتبالی‌ها كه به واسطه  نایب قهرمانی این تیم در آسیا با شركت ذوب آهن اصفهان آشنا و مأنوس هستند بقیه مردم هم به خوبی میدانند كه این قدیمی‌ترین فولاد ساز خاورمیانه در حدود نیم قرن است كه سقف بالای سر خیلی از آن‌ها را ایمن كرده است. البته تعابیری مانند مادر صنعت ایران یا خط مقدم جبهه صنعت نیز برای نگاه وفادارانه بسیاری از فعالان صنعت ایران به این كارخانه قدیمی است كه دوران كارآموزی اكثر فعالان صنعتی در این واحد سپری شده است ، اما  با این وجود ذوب آهنی‌ها در دو سه سال اخیر چندین بار پروژه تولید ریل ملی را به تعویق انداختند تا اینكه احمد صادقی كه حدود یك دهه مدیریت بر ذوب آهن اصفهان در دوران پس از جنگ تحمیلی را بر عهده داشت بار دیگر هدایت این مجتمع صنعتی را عهده دار شد. این تكنوكرات کار بلد تولید ریل را در ذوب آهن اصفهان عملیاتی نمود و با وجود تحریم‌ها و شرایط سخت صنعت فولاد جهان توانست با كمك تیم‌های فنی و توسعه ای خود در شهریورماه ریل ملی را با بالاترین استانداردها تولید نماید و ایران را جزء تعداد انگشت شماری كشور تولید كننده این محصول فولادی با ارزش افزوده بالا قرار دهد.

 

از سوی دیگر راه آهنی‌ها با توجه به مزیت‌های استفاده از ارز موجود در برابر فروش نفت در كشورهایی نظیر چین ، هند و تركیه سعی بر به‌کارگیری این مزیت و واردات ریل داشته و دارند. سال گذشته شركت دولتی آهن و فولاد هند كه در زیر فشار سهامداران و رسانه های هند بود توانست با علنی نمودن قرارداد فروش 250 هزار تن ریل به ایران شرایط خود را سروسامان دهد. طی چند روز گذشته نیز كاردمیر كار مشابهی انجام داده كه قرارداد 150 هزار تن صادرات شمش به ایران را رسانه ای و خبر از بارگیری 10 هزار تن اول ریل به مقصد ایران و امید برای شروع صادرات به بازارهای اروپایی را مطرح نموده است.

 

سؤال اینجاست كه چرا دستورات واضح و روشنگرانه مقام رهبری در حمایت از تولید ملی این چنین با بی توجهی راه آهن و دولت روبروست. آیا شرایط ریل تولید شده با تكنولوژی آلمان نمی‌تواند انتظارات راه آهن را برآورده سازد در حالی كه ریل‌های هندی و چینی و تركیه ای چنین پتانسیلی را دارند؟

 

مدیرعامل راه آهن چندی پیش در رسانه‌ها اعلام نمود حاضر است در مقابل طلب‌های كه از محل حمل سنگ آهن از ذوب آهن اصفهان دارد مقداری ریل U33 جهت بازسازی خطوط آهن قدیمی خریداری نماید كه همین موضوع نیز نشان‌دهنده نارضایتی راه آهن از تولید ریل داخلیست. سرمایه گذاری یك فولادساز قابل اطمینان كشور برای تولید محصولی كه بزرگ‌ترین مصرف كننده آن راه آهن  است آیا اعتماد این تولیدكننده صاحب نام فولاد به راه آهن را مشخص نمی‌نماید ؟ وظیفه راه آهن جمهوری اسلامی ایران در حمایت از تولید داخلی و این تلاش برای دست یابی به خودكفایی در تولید ریل چیست؟

 

به طور قطع تمام صنعت فولاد ایران و دلسوزان كشور منتظر پاسخ‌های شفاف و عکس‌العمل مناسب دولت در این خصوص می‌باشند.