دلایل مصالحه بزرگ
وبلاگ تین نیوز، محمدصادق جنان صفت | «غرب» اصطلاحی شناخته شده است كه مجموعهای از كشورهای جهان آزاد پس از جنگ دوم جهانی را پوشش میدهد. ایالات متحده امریكا در همه سالهای پس از ۱۹۴۷ تا امروز پرچمدار «غرب» بوده و كشورهایی مثل آلمان، فرانسه، انگلستان، ایتالیا و هلند در اروپای غربی، ژاپن و تا اندازهای در آسیا، كانادا و استرالیا در امریكای شمالی و قاره جدید تحت عنوان «غرب» در همه سالهای پس از ۱۹۵۰ در برابر رویدادهای بزرگ جهانی از استراتژی واحدی تبعیت كردهاند.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ و فروپاشی یكی از رژیمهای متحد غرب كه حافظ منافع آنها در منطقه استراتژیك خاورمیانه بود و روی كار آمدن یك نظام انقلابی مخالف امریكا و غرب، امریكاییها و اروپاییها با نظام جمهوری اسلامی ناسازگاری كردند. نظام سیاسی حاكم بر غرب در همه ۳۶ سال سپری شده هرگز با ایران به طور جمعی توافق و مصالحه بزرگ انجام نداده بودند.
یكی از دلایل این عدم مصالحه كلان البته بر اساس اراده سیاسی نظام ایران بوده است كه ترجیح میداد بدون غرب راه خود را ادامه دهد. تشدید تخاصم غرب و ایران در سالهای پس از ۱۳۸۴ و اوجگیری آن در اواخر دهه ۱۳۸۰ منجر به محاصره اقتصاد ایران از مسیرهای گوناگون از جمله تحریمهای صادر شده از سوی سازمان ملل متحد، اروپا، امریكا و برخی كشورها مثل ژاپن، كانادا، استرالیا و حتی كره جنوبی بود. واقعیت این است كه فشارهای ناشی از تحریم موجب افزایش تصمیمهای ناكارآمد در سطح كلان از سوی دولتهای نهم و دهم شد و اقتصاد ایران به طور بنیادین در بدترین موقعیت و محاصره قرار
گرفت.
برخی معتقدند تغییر رویكرد ایران نسبت به مصالحه با غرب شاید به همین دلیل باشد و یا اینكه یكی از دلایل اصلی تغییر رویكرد بود. از طرف دیگر غرب نیز به دلیل نیاز به تغییر بلندمدت در مناسبات خود با قدرتمندان مستقر در خاورمیانه مثل عربستان و تركیه و حتی مصر به ویژه از طرف امریكا، مصالحه بزرگ با ایران را یك نیاز اجتنابناپذیر تلقی كرده و آن را به پیش برد. مصالحه بر سر پرونده هستهای ایران گام اول برای حركتهای بعدی غرب در خاورمیانه خواهد بود. مصالحه بزرگ ایران و غرب راه را برای استفاده از تواناییهای بینالملل در مسیر عبور از تنگناهای ساختاری اقتصاد ایران
فراهم میكند.