◄ گذر از شرایط سخت ایریکو یا ماندن در آن؟

میزگرد مجازی تین‌نیوز با عنوان «بررسی مطابات و وضعیت رفاهی کارگران و کارکنان شرکت ایریکو» و با هدف بررسی حقوق به‌تعویق افتاده کارکنان این شرکت و تلاش برای اعتلای دوباره ایریکو به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین کارخانه‌های واگن‌سازی برگزار شد. در این میزگرد شماری از کارشناسان و کارکنان ایریکو به ارائه نظرات خود پرداختند. پیش از این مشروح این میزگرد مجازی در دو بخش منتشر شد. (اینجا و اینجا) توجه شما را به خواندن بخش سوم از این میزگرد جلب می‌کنیم. در این میزگرد تاکید شده که اگر کسانی نظری دارند و نمی‌خواهند نام‌شان فاش شود، می‌توانند بدون ذکر نام، به ارائه نظرات خود بپردازند.

ناشناس: پرداخت حقوق آن‌قدر به تعویق افتاده که پرسنل کاملا بی‌انگیزه شده‌اند. دوستانی که می‌گویند ایریکو در مسیر پیشرفت قرار گرفته است، چگونه این مسئله را می‌بینند و تحلیل می‌کنند؟! پرسنل با تجربه به همین دلایل  از شرکت‌ خارج شده‌اند و فقط ۲۴۰ نفر کارمند با سابقه مانده است.

موافق: با تشکر از همه زحمات تین‌نیوز برای پیگیری حقوق پرسنل ایریکو و به امید اصلاح وضعیت ایریکو، به نظر بنده مدیران قبلی و فعلی ایریکو تلاش خود را کرده‌اند تا پرداخت مطالبات پرسنل به‌موقع باشد. البته این وضعیت برای کسانی‌که در دوران خوش کارخانه بودند و در دوران سختی شرکت را رها کردند سخت است. آن‌هایی که خاک ایریکو را خوردند و در شرایط بسیار سخت این کارخانه را راه انداختند و باعث پیشبرد این شرکت شدند، در زمستان ۸۶ با سختی و همت فراوان، کار را تعطیل نکردند و باعث راه‌اندازی دوباره این شرکت شدند. کسانی که با بی‌پولی در سرافرازی ایریکو سهیم بودند.

مخالف: اینطور نیست. برخی سنوات ۵۰-۶۰ میلیونی گرفته‌اند و این حق را برای کارگران قائل نیستند. همه باید به حقوق خود دست یابند. چه کسانی که رفته‌اند و چه کسانی‌که هنوز در کارخانه هستند. به نظر من باید سنوات امثال آنها که ۲میلیون اضافه کار ثابت ماهانه می‌گرفتند و در سنوات هم به تعداد سال سنوات‌شان را دریافت می‌کردند، قطع می‌شد نه سنوات قانونی کارگر و کارشناس!

حمید جایز: من از زمانی‌که ایریکو در ذهن‌ها بود در این شرکت مشغول به کار شدم و واقعاً امیدوارم که ایریکو به پیشرفت قابل قبولی دست یابد.

ناشناس: موضوع اصلی این است که یک کارخانه خوب با شرایط بسیار سخت و با تلاش همه افراد توانسته خودش را سر پا نگهدارد و در عین حال با دانش و هوشمندی مناسب توانستند مدیران ارشد کشور را متقاعد کنند که دو پروژه بسیار خوب و سودآور را برای شرکت تصاحب کنند؛ حالا بعد از یکی دو ماه و با اشتباه استراتژیک مدیرانش و با دارایی‌ حدود 30 میلیارد تومن نمی‌تواند از عهده پرداخت پرسنل خود برآید.

ناشناس: مدیران ایریکو این همه پول را در طول دو ماه که در تاریخ صنایع ریلی سابقه نداشته دریافت کردند و به حقوق کارکنان مظلوم خود نمی‌رسند. من از کسانی که خودشان حقوق چند میلیونی و سنوات چند ده میلیونی گرفته‌اند و امروز  حق کارگر را نادیده می‌گیرند دفاع نمیکنم.

ناشناس: من از کارکنان ایریکو نیستم و فقط یک نظارگر بحثم ولی در این سخن مطلبی بیان شد که برای بنده سؤال شد و دوستان اگر اطلاعی دارند خواهش می‌کنم روشنگری کنند. در این متن گفته شده ماهی یک ریل‌باس در ایریکو تولید می‌شود. آیا این گفته صحت دارد؟

ناشناس: خیر اینطور نیست. شاید هم مشکل مشترک کارخانجات تولیدکننده ناوگان، این باشد که برای یک پروژه خاص فعال شده و با پایان یافتن پروژه تازه دردسرهای آنان شروع می‌شود. این در حالی است که با یک مدیریت متمرکز و با قدرت نرم‌افزاری و سخت‌افزاری می‌شد از ظرفیت کارخانجات موجود استفاده کرد. مثلاً ایریکو برای پروژه اتوبوس ریلی و مپنا برای پروژه لکوموتیو زیمنس کارکنان زیادی را استخدام کردند و با پایان هر پروژه حجمی از نیروی انسانی متخصص و متعهد بدون کار مفید باقی مانده  است.

طبیعتاً نگهداری سخت افزار و مغزافزار این پروژه‌های خاتمه یافته هزینه‌های گزافی را بهمراه دارد که عواقب آن بطور ملموس مشاهده می‌شود.آیا سنوات تک‌تک کارگرانی که از ایریکو بیرون رفتند، باتوجه به میزان کم آن، پرداخت شد؟ این نکته بسیار مهم است. بنظر شما برای ایریکو، دقیقاً همین اتفاق افتاده یا دلایل دیگری هم برای این حجم از نارضایتی وجود دارد؟

م.ر عابد: مشکل نارضایتی فراتر از ایریکو بوده و در سطح وسیعتری وجود دارد. شرکت ایریکو فقط برای ریل‌باس طراحی نشد، هدف از ساخت آن، کارخانه‌ای برای تولید انواع واگن با بردکوتاه از قبیل مترو، LRV مونوریل و ریل بأس بود. کارخانه در فاز اول با نیمی از ظرفیت راه‌اندازی شد و با توجه به قراردادهای آتی، وارد فاز دوم و ساخت مابقی سوله‌ها شد. تولید ریل‌باس با توجه به مشکلات رجا و راه‌آهن به تعویق افتاد. متروی کرج و شیراز هم با توجه به نوع قرارداد ارزی و ریالی و افزایش نرخ تسعیر در سال ۹۰ با مشکل عدم تأمین مالی کارفرماها روبه‌رو شد. یعنی مشکلات بیرونی ایریکو بیش‌تر از درونی آن موجب بروز این اتفاقات شد.

جواد موسوی: ایریکو یک دوره بسیار سخت داشت. در آن دوران سخت، مدیران ایریکو تلاش‌شان را کردند که تعدیل نیرو نکنند. حقوق‌ها دیر می‌شد اما هیچکس اعتراض نمی‌کرد. دلایل اعتراض‌های فعلی به نظرم دو مساله است. یکی اینکه همه می‌دانند که اوضاع مالی شرکت بد نیست و دیگری اینکه پرسنل توقع برخورد بهتری از مدیرای فعلی ایریکو داشتند. همه کسانی‌که از بدو  تاسیس ایریکو در این کارخانه حضور داشتند، زحمت بسیاری کشیدند و گرنه ایریکو به اینجا نمی‌رسید. همه کمک کردند تا کارخانه‌ای بزرگ را بر پا کنند و الان هم درست نیست که آنها را بدون اینکه از همه مسائل داخلی مطلع باشیم، متهم کنیم.

بازه زمانی دوره‌ای که می‌فرمایید تا کی بوده است؟

تقریبا تا یک سال بعد از دولت آقای روحانی اوضاع واقعا بد بود. پولی وجود نداشت و بخشی از همان اندک پول را هم که از بازسازی واگن‌های فرسوده به دست می‌امد، برای خرید قطعات استفاده می‌کردند و بخش دیگر را هم برای پرداخت حقوق. هرچند در آن زمان حقوق‌ها خیلی دیر پرداخت می‌شد اما همه با هم در اوج دوستی و مهربانی بودند و الان واقعا اینطور نیست و ما قضاوت‌های غیرمنصفانه زیادی می‌بینیم.

ادامه دارد...