◄ گذر از شرایط سخت ایریکو یا ماندن در آن؟

میزگرد مجازی تین نیوز با عنوان «بررسی مطابات و وضعیت رفاهی کارگران و کارکنان شرکت ایریکو» و با هدف بررسی حقوق به تعویق افتاده کارکنان این شرکت و تلاش برای اعتلای دوباره ایریکو به عنوان یکی از بزرگ ترین کارخانه های واگن سازی برگزار شد. در این میزگرد شماری از کارشناسان و کارکنان ایریکو به ارائه نظرات خود پرداختند. پیش از این مشروح این میزگرد مجازی در دو بخش منتشر شد. (اینجا و اینجا) توجه شما را به خواندن بخش سوم از این میزگرد جلب می کنیم. در این میزگرد تاکید شده که اگر کسانی نظری دارند و نمی خواهند نام شان فاش شود، می توانند بدون ذکر نام، به ارائه نظرات خود بپردازند.

ناشناس: پرداخت حقوق آن قدر به تعویق افتاده که پرسنل کاملا بی انگیزه شده اند. دوستانی که می گویند ایریکو در مسیر پیشرفت قرار گرفته است، چگونه این مسئله را می بینند و تحلیل می کنند؟! پرسنل با تجربه به همین دلایل  از شرکت خارج شده اند و فقط ۲۴۰ نفر کارمند با سابقه مانده است.

موافق: با تشکر از همه زحمات تین نیوز برای پیگیری حقوق پرسنل ایریکو و به امید اصلاح وضعیت ایریکو، به نظر بنده مدیران قبلی و فعلی ایریکو تلاش خود را کرده اند تا پرداخت مطالبات پرسنل به موقع باشد. البته این وضعیت برای کسانی که در دوران خوش کارخانه بودند و در دوران سختی شرکت را رها کردند سخت است. آن هایی که خاک ایریکو را خوردند و در شرایط بسیار سخت این کارخانه را راه انداختند و باعث پیشبرد این شرکت شدند، در زمستان ۸۶ با سختی و همت فراوان، کار را تعطیل نکردند و باعث راه اندازی دوباره این شرکت شدند. کسانی که با بی پولی در سرافرازی ایریکو سهیم بودند.

مخالف: اینطور نیست. برخی سنوات ۵۰-۶۰ میلیونی گرفته اند و این حق را برای کارگران قائل نیستند. همه باید به حقوق خود دست یابند. چه کسانی که رفته اند و چه کسانی که هنوز در کارخانه هستند. به نظر من باید سنوات امثال آنها که ۲میلیون اضافه کار ثابت ماهانه می گرفتند و در سنوات هم به تعداد سال سنوات شان را دریافت می کردند، قطع می شد نه سنوات قانونی کارگر و کارشناس!

حمید جایز: من از زمانی که ایریکو در ذهن ها بود در این شرکت مشغول به کار شدم و واقعاً امیدوارم که ایریکو به پیشرفت قابل قبولی دست یابد.

ناشناس: موضوع اصلی این است که یک کارخانه خوب با شرایط بسیار سخت و با تلاش همه افراد توانسته خودش را سر پا نگهدارد و در عین حال با دانش و هوشمندی مناسب توانستند مدیران ارشد کشور را متقاعد کنند که دو پروژه بسیار خوب و سودآور را برای شرکت تصاحب کنند؛ حالا بعد از یکی دو ماه و با اشتباه استراتژیک مدیرانش و با دارایی حدود 30 میلیارد تومن نمی تواند از عهده پرداخت پرسنل خود برآید.

ناشناس: مدیران ایریکو این همه پول را در طول دو ماه که در تاریخ صنایع ریلی سابقه نداشته دریافت کردند و به حقوق کارکنان مظلوم خود نمی رسند. من از کسانی که خودشان حقوق چند میلیونی و سنوات چند ده میلیونی گرفته اند و امروز  حق کارگر را نادیده می گیرند دفاع نمیکنم.

ناشناس: من از کارکنان ایریکو نیستم و فقط یک نظارگر بحثم ولی در این سخن مطلبی بیان شد که برای بنده سؤال شد و دوستان اگر اطلاعی دارند خواهش می کنم روشنگری کنند. در این متن گفته شده ماهی یک ریل باس در ایریکو تولید می شود. آیا این گفته صحت دارد؟

ناشناس: خیر اینطور نیست. شاید هم مشکل مشترک کارخانجات تولیدکننده ناوگان، این باشد که برای یک پروژه خاص فعال شده و با پایان یافتن پروژه تازه دردسرهای آنان شروع می شود. این در حالی است که با یک مدیریت متمرکز و با قدرت نرم افزاری و سخت افزاری می شد از ظرفیت کارخانجات موجود استفاده کرد. مثلاً ایریکو برای پروژه اتوبوس ریلی و مپنا برای پروژه لکوموتیو زیمنس کارکنان زیادی را استخدام کردند و با پایان هر پروژه حجمی از نیروی انسانی متخصص و متعهد بدون کار مفید باقی مانده  است.

طبیعتاً نگهداری سخت افزار و مغزافزار این پروژه های خاتمه یافته هزینه های گزافی را بهمراه دارد که عواقب آن بطور ملموس مشاهده می شود.آیا سنوات تک تک کارگرانی که از ایریکو بیرون رفتند، باتوجه به میزان کم آن، پرداخت شد؟ این نکته بسیار مهم است. بنظر شما برای ایریکو، دقیقاً همین اتفاق افتاده یا دلایل دیگری هم برای این حجم از نارضایتی وجود دارد؟

م.ر عابد: مشکل نارضایتی فراتر از ایریکو بوده و در سطح وسیعتری وجود دارد. شرکت ایریکو فقط برای ریل باس طراحی نشد، هدف از ساخت آن، کارخانه ای برای تولید انواع واگن با بردکوتاه از قبیل مترو، LRV مونوریل و ریل بأس بود. کارخانه در فاز اول با نیمی از ظرفیت راه اندازی شد و با توجه به قراردادهای آتی، وارد فاز دوم و ساخت مابقی سوله ها شد. تولید ریل باس با توجه به مشکلات رجا و راه آهن به تعویق افتاد. متروی کرج و شیراز هم با توجه به نوع قرارداد ارزی و ریالی و افزایش نرخ تسعیر در سال ۹۰ با مشکل عدم تأمین مالی کارفرماها روبه رو شد. یعنی مشکلات بیرونی ایریکو بیش تر از درونی آن موجب بروز این اتفاقات شد.

جواد موسوی: ایریکو یک دوره بسیار سخت داشت. در آن دوران سخت، مدیران ایریکو تلاش شان را کردند که تعدیل نیرو نکنند. حقوق ها دیر می شد اما هیچکس اعتراض نمی کرد. دلایل اعتراض های فعلی به نظرم دو مساله است. یکی اینکه همه می دانند که اوضاع مالی شرکت بد نیست و دیگری اینکه پرسنل توقع برخورد بهتری از مدیرای فعلی ایریکو داشتند. همه کسانی که از بدو  تاسیس ایریکو در این کارخانه حضور داشتند، زحمت بسیاری کشیدند و گرنه ایریکو به اینجا نمی رسید. همه کمک کردند تا کارخانه ای بزرگ را بر پا کنند و الان هم درست نیست که آنها را بدون اینکه از همه مسائل داخلی مطلع باشیم، متهم کنیم.

بازه زمانی دوره ای که می فرمایید تا کی بوده است؟

تقریبا تا یک سال بعد از دولت آقای روحانی اوضاع واقعا بد بود. پولی وجود نداشت و بخشی از همان اندک پول را هم که از بازسازی واگن های فرسوده به دست می امد، برای خرید قطعات استفاده می کردند و بخش دیگر را هم برای پرداخت حقوق. هرچند در آن زمان حقوق ها خیلی دیر پرداخت می شد اما همه با هم در اوج دوستی و مهربانی بودند و الان واقعا اینطور نیست و ما قضاوت های غیرمنصفانه زیادی می بینیم.

ادامه دارد...