از جمله محورهای ریلی که ضمن داشتن اولویت راهبردی در جهت فعالسازی ظرفیت ترانزیتی کشور از توجیه اقتصادی قابل قبولی برای سرمایهگذاری بخش غیر دولتی برخوردار است میتوان به محور ریلی چابهار ـ سرخس، راهآهن غرب (کرمانشاه ـ خسروی)، خواف ـ هرات و شلمچه ـ بصره اشاره نمود.
صرف نظر از مزایای حملونقل ریلی از قبیل کاهش تلفات جادهای، جابجایی ایمن حجم انبوه کالا و مسافر و کمک به حفظ سلامت محیط زیست به صورت مشخص میتوان مزایای حاصل از حمل 195 میلیون تن کالا (30 درصد حملونقل کل) از طریق ریل اشاره کرد که (بافرض سیر میانگین 500 کیلومتر) باعث صرفهجویی سالانه حدود 3 میلیارد لیتر سوخت خواهد شد همچنان که با انتقال 100 میلیون نفر مسافر به ریل میتوان از هدر رفت حدود 1 میلیارد لیتر سوخت جلوگیری کرد.
این کریدور ترانزیتی زمانی به مزیت کلیدی خود دست مییابد که اتصال کشورهای حوزه CIS را به آبهای آزاد فراهم نماید. حال که تدابیری برای تأمین مالی قطعه اول این پروژه اندیشیده شده ضروری است مسئولان برای تکمیل این کریدور ترانزیتی از هماکنون به فکر باشند و نسبت به تأمین مالی قطعه دوم پروژه اقدام نمایند.
وجود این تعداد از پروژههای ریلی در دست ساخت و مطالعه با این حجم از اعتبار مورد نیاز، در درجه اول ضرورت تغییر در راهبرد تامین مالی پروژههای زیر ساختی از روش دولتی به مشارکت بخش خصوصی(PPP) را نشان میدهد. نکته دوم ضرورت اولویت بندی پروژههای در دست ساخت برای تخصیص منابع محدود دولتی است.