◄ نخستین سیستم مترو جهان چگونه ساخته شد + فیلم

مترو لندن (به انگلیسی: The London Underground) قدیمی‌ترین شبکه ترابری زیرزمینی در جهان است. بهره‌برداری از نخستین خط سامانه مترو لندن، در تاریخ ۱۰ ژانویه سال ۱۸۶۳ آغاز شد.

به گزارش تین نیوز، مترو لندن، دارای ۲۷۰ ایستگاه اصلی (۲۶۰فرعی) است. و با وجود اینکه نام رسمی آن زیرزمینی (Underground) نامیده می‌شود، ۵۵ درصد این شبکه، بر روی زمین واقع شده‌است. این شبکه، با ۴۰۸ کیلومتر خط آهن، سومین خط دراز ترابری درون‌شهری جهان نیز هست. شبکه مترو لندن، از شلوغ‌ترین شبکه‌های ترابری زیرزمینی جهان است. در سال ۲۰۰۷، یک میلیارد نفر از مترو لندن استفاده کردند.

در ابتدای سال 1863 مترو هنوز در لندن راه اندازی نشده بود، این اولین سیستم از این نوع در دنیا بود و غوغائی در شهر برپا کرده بود. کندن تونل در زیر زمین و قرار دادن قطار در آن یک رویا بنظر می رسید.  میخواران این ایده را استهزا و یکی از وزرا راه آهن را متهم به تلاش برای ورود به جهنم کرد.

بیشتر مردم به آن بعنوان  پروژه ای با ارزش بیش از 100 میلیون دلار امروزی نگاه می کردند که کارائی نخواهد داشت. در دهم ژانویه 1863 تعداد 30،000 نفر از مردم برای ماجراجوئی به زیر زمین رفتند تا با اولین سیستم متروی دنیا به طول 4 مایل (6،5 کیلومتر) مسافرت کنند.

بعد از 3 سال برنامه ریزی و ساخت، متروی لندن آماده ارائه خدمت شده بود. بدین ترتیب نخستین خط مترو لندن که در تاریخ ۱۰ ژانویه سال ۱۸۶۳م آغاز به کار کرد، خط متروپولیتن بود که میان دو نقطه پدینگتون و فرینگدون در مرکز شهر ایجاد شد. این خط، که اکنون بخشی از خط «همراسمیث و سیتی» مترو لندن است، در واقع، نخستین خط قطار شهری در جهان بود.

در آن زمان لندن بزرگترین و پررونق ترین شهر جهان بود اما جاده ها با گاری ها، دستفروشان، گاوها و عابران قفل شده بود، مسؤلان ناامید شهر  با ایجاد نخستین خط قطار شهری، راه نجاتی برای گرفتگی شدید راهها  پیدا کردند.

چارلز پیرسون (Charles Pearson) اولین شخص آینده نگری بود که به بردن قطار به زیر زمین فکر کرد، او از دهه 1840 برای قطار زیرزمینی در حال قانع کردن (Lobby) بود اما مخالفان معتقد بودند که اینکار غیر عملی است زیرا در آن زمان راه آهن تنها تونلهای کوتاهی در زیر کوهها داشت و می پرسیدند که چگونه ممکن است که راه آهنی در زیر زمین در مرکز شهر وجود داشته باشد؟

راه حل ساده بود، کندن و پوشاندن. کارگران یک کانال بزرگ می کندند، با آجر یک تونل می ساختند و روی آن را پر می کردند. این یک نوآوری بود و ساختمانهای در مسیر تونل باید تخریب می شد به همین دلیل بیشتر خطوط مترو در زیر راههای موجود ساخته شد.البته سوانحی هم وجود داشت، در یک مورد، سیلاب حاصل از باران شدید وارد تونل شد و پروژه را ماهها به تعویق انداخت. 

اما زمانیکه مترو شهر شروع بکار کرد مورد اقبال اهالی لندن قرار گرفت و مترو بخشی از سیستم حمل و نقل لندن شد. بزودی خطوط جدیدی ساخته شد و محلات جدیدی در اطراف ایستگاهها ساخته شد. فروشگاههای بزرگ نزدیک به خطوط مترو باز شد و شرکت راه آهن جاذبه هائی درست کرد مانند آوردن توریستها با کشتی بخار به ایستگاه مترو برای سوار شدن به قطار.  

در طی 30 سال طول خطوط متروی لندن به 80 کیلومتر رسید  که در مرکز شهر در تونل و در کناره رودخانه بر روی زمین بود. لندن در حال رشد بود و همه می خواستند به این سیستم دسترسی داشته باشند. در اواخر دهه 1880، ساختمانها، تونلها و قطارهای برقی در شهر بسیار متراکم شده بود و امکان کندن و ساخت تونل و پوشاندن آن وجود نداشت و تونلها باید به روش دیگری  ساخته می شد. بنابراین یک ماشین حفاری بنام   Greathead Shield بکار گرفته شد. 

در این ماشین 12 کارگر در درون زمین حفاری می کردند. خطوط جدید لوله (Tube) نامگذاری شدند که معمولا 25 متر پائین تر از تونلهای قبلی بودند.

این روش حفاری مزاحمتی برای کارهای روی سطح زمین ایجاد نمی کرد و امکان حفاری در زیر ساختمانها وجود داشت. نخستین خط مترو ساخته شده به این روش در جنوب لندن در سال 1890 شروع بکار کرد و کارائی آن اثبات شد و در 20 سال بعد چندین خط دیگر نیز ساخته شد. با این روش چندین خط نیز در زیر رودخانه تایمز (Thames) ساخته شد.

در اوایل قرن 20، بوداپست، برلین، پاریس و نیویورک نیز سیستم مترو ساختند و امروزه بیش از 160 شهر در 55 کشور از مترو برای غلبه بر ترافیک شهری استفاده می کنند. اکنون ما از چارلز پیرسون و راه آهن او (Metropolitan) برای هدایت ما به روش حمل و نقل زیرزمینی تشکر می کنیم.