دیوارهای شهر می تواند بوم هنر شود + تصاویر

به گزارش تین نیوز به نقل از ایمنا، دیوارهای شهری اغلب به عنوان دارایی خصوصی شناخته می شوند و هر گونه علامت گذاری یا آسیب زدن به آنها جرم است. با این حال دیوارهای بلند بلوک های شهری به طرز وسوسه انگیزی نظر هنرمندان را به عنوان یک بوم بتنی صاف جلب کرده و باعث پیدایش هنر شهری شده اند.

پیدایش

دیوارنگاری یا گرافیتی هنری خیابانی است که در ابتدا برای بازپس گیری شهرها و بیان نظرات جامعه به حاشیه رانده شده پدیدار شد و در دهه ۱۹۷۰ توسط آمریکایی ها و در شهرهای داخلی نیویورک رشد کرد. این هنر برای نخستین بار در شهرهایی رشد کرد که مردم در فقر و خشم و محدودیت گرفتار بودند. دیوارهای شهر تبدیل به بوم نقاشی شدند تا مردمی که از نابرابری شدید اجتماعی اقتصادی و جدایی رنج می برند، ابزاری برای ابراز احساسات و نیازهای خود داشته باشند. نوشتن روی دیوارها نه تنها قدیمی ترین بیان خلاق انسان، بلکه یکی از نخستین اشکال کنش گری است.

صدای مردم

مانند هر هنر دیگری، دیوارنگاری نیز ریشه در یک موضوع اساسی انسانی دارد. هر ساختمانی که با مالیات های عمومی ساخته می شود باید متعلق به افرادی باشد که آن مالیات ها را پرداخت می کنند، کسانی که در سایه آنها زندگی می کنند و حتی می میرند. دیوارنویسان به دلیل خطر بالای دستگیری و زندانی شدن، اغلب در مکان هایی نقاشی می کردند که ساکنان معمولی هرگز نمی روند؛ فضاهای زیرزمینی، تونل ها، ساختمان های صنعتی متروکه و ایستگاه های قطار در حومه شهر که اجرای قانون در آنها کمتر است.

دیوارنگاران یک امضا یا برچسب اختصاصی برای کارهای خود دارند که با آن در جامعه خود شناخته می شوند. امضای یک دیوارنگار هویت و شهرت او را به عنوان یک هنرمند خیابانی ایجاد می کند و به او این امکان را می دهد که هنرمندان دیگر را نقد کند یا به چالش بکشد.

ملیسا پروئیتی، مدیر جشنواره گرافیتی مونترال که دارای مدرک دکترای آموزش است، معتقد است که گرافیتی خالص ترین شکل ارتباط فرهنگی جوانان است و باید فضایی در اختیار این هنرمندان قرار داده شود تا ذوق و اشتیاقشان را به نمایش بگذارند.

موقعیت گرایی جدید

آرکادی پاک، کاوشگر اجتماعی فرهنگی در حوزه تحقیق و توسعه پروژه های هنری در فضاهای عمومی، مستندساز و نویسنده سه کتاب با موضوع خلاقیت شهری معتقد است که با نگاه کردن به خیابان های یک شهر و از روی نقاشی های دیوارها می توان سلامت دموکراسی و اجتماعی شهر را درک کرد.

نگاه او به شهر فراتر از دیوارهای صرف است و نقاشی های دیواری را نشانگر عمق ابعاد روح، عقل و تمرین هنرمندان خیابانی می داند که به عنوان رهبران فکری و سخنگوی مردم آن شهر عمل می کنند. آرکادی پاک به هنر و خلاقیت شهری از یک فلسفه موقعیت گرایانه جدید می نگرد که خلاقیت را به رویکردی عمل گرایانه تر تبدیل می کند تا زندگی مردم را در جایی که هستند، بهبود ببخشد.

تلاقی هنر با فرهنگ / ‬ تحول شهرها با دیوارنگاری

هنر نقاشی خیابانی یکی از جنبش های فرهنگی است که از زیرزمین شروع شد و اکنون به جریان اصلی فرهنگ رایج در جوامع پیوسته است. می توان گفت زیبایی شناسی غیرقانونی در نهایت راه خود را به جریان اصلی شهرها القا کرده است. بدون مطرح کردن بنکسی (Banksy) نمی توان از هنر شهری صحبت کرد. تفسیرهای اجتماعی هوشمندانه، خرابکارانه و به سبک استنسیل او از زیرزمین های بریستول ظاهر شد و امروزه، آثار به شدت سیاسی او به قیمت میلیون ها دلار به فروش می رسد. نام او در این هنر بسیار مشهور است اما هویت او ناشناخته باقی مانده است.

بنکسی در سال ۲۰۰۸، جشنواره هنر خیابانی را در تونل لیک استریت لندن، تونلی تاریک، کثیف و در عمق ۳۰۰ متری زیر ایستگاه کینگز کراس برگزار کرد که برای سال ها پاتوق هنرمندان شهر و دیوارنگاران بود. پس از مدتی، نقاشی در تونل قانونی شد، شرکتی برای روشنایی حرفه ای آن انتخاب شد، گردشگران شروع به بازدید از این مکان کردند و پروژه بازسازی منطقه آغاز شد. در حال حاضر رستوران ها و کافه های و فروشگاه های مد بسیاری در اطراف این منطقه مستقر هستند. با اینکه این منطقه بخش زیادی از اعتبار خیابانی و جذابیت خود را از دست داده است، اما حداقل هنرمندان خیابانی لندن فضای قانونی برای نقاشی بدون مزاحمت دارند.

کل محله های ایالات متحده، چه خوب و چه بد، دگرگونی خود را مدیون هنر خیابانی هستند. وین وود در میامی، از ارزش هنر خیابانی برای اطمینان از اجرای صحیح برنامه های توسعه شهری با کاربری مختلط استفاده می کند. بوشویک در نیویورک، توسط یک جنبش هنر خیابانی بر بدترین شورش های درون شهری، آتش سوزی ها، خاموشی ها و خشونت های گروهی و مواد مخدر غلبه کرد و نقاشی های دیواری به تبلیغاتی تبدیل شد که توسعه دهندگان شهری برای افزایش ارزش فرهنگی شهر از آن استفاده می کردند.

پس از زلزله ۲۰۱۱ که کرایست چرچ نیوزلند را ویران کرد، هنر خیابانی برای کمک به بهبود و پیشرفت شهر آمد و تبدیل به یک جنبش روبه رشد شد که توانست جامعه را نجات دهد و هویت تازه ای را برای مردم بازسازی کند.

شهر مونترآل کانادا همراه با بسیاری از شهرهای دیگر در سراسر جهان در سال ۲۰۱۵، جشنواره دیواری خود را آغاز کردند و دیوارهایی با دید بالا در سراسر شهر برای نقاشی توسط هنرمندان برجسته مختلف در نظر گرفتند. نتیجه این رویکرد می تواند هنری باشد که بدون دانش یا ارتباطی با جامعه میهمان، منبعی برای درآمد گردشگری آن شهر باشد.

تله گردشگری، بارسلونا

اسپانیا زمانی پیشتاز نقاشی دیواری اروپایی بود و بارسلونا مرکز آن بود و هیچ قانونی در مورد هنر خیابانی وجود نداشت. نگرش بسیار سهل گیرانه نسبت به آن باعث شکوفایی این هنر شد و هنرمندان دیوارنگار از سراسر جهان برای نقاشی و مردم برای عکاسی به بارسلون می آمدند. سطح قدردانی از هنرمندان در این شهر بالا بود و کیفیت هنر خیابانی برای رسیدن به آن سطح رشد کرد تا جایی که بارسلونا در سال های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۵ به پایتخت هنر خیابانی اروپا تبدیل شد.

در سال ۲۰۰۵، شهر به طور ناگهانی با افزایش گردشگری و پتانسیل درآمدی که نمایانگر آن بود، متحول شد و هنر خیابانی را به عنوان یک تهدید در نظر گرفت. گمانه زنی ها شهرداری را مجبور به پاک سازی کرد و در ۲۰۰۶، هنر خیابانی در بارسلونا جرم تلقی می شد. آثار بی شماری از بزرگ ترین نام ها در هنر خیابانی محلی و بین المللی بدون تشریفات ناپدید شدند.

بارسلونا از شهری پر از رنگ های مهیج، هنر عظیم و جذابیت به منظره ای معمولی، خاکستری و بی روح تبدیل شد. صدمه و فقدانی که به جامعه هنرمند وارد شد غیرقابل اندازه گیری بود که منجر به تغییر در روند گردشگری نیز شد. از زمانی که هنر خیابانی به جرم تبدیل شد، بارسلونا با هنرمندان خیابانی همواره در حال جنگ است و شهرداری سالانه بیش از چهار میلیون یورو برای پاک سازی دیوارها هزینه می کند.

فیلادلفیا، مشارکت جامعه

فیلادلفیا شهری است که جنگ خود را با گرافیتی به پایان رسانده است. نخستین نقاشی دیواری هدفمند در این شهر یک پرتره سه طبقه از اسطوره بسکتبال دکتر جی در کت و شلوار بود که تصور مردم از هنر خیابانی را تغییر داد. امروزه فیلادلفیا بیش از سه هزار نقاشی دیواری در تمام نقاط شهر دارد. کلید موفقیت منحصربه فرد فیلادلفیا در برنامه هنر خیابانی آن مشارکت جامعه و ترکیب بودجه خصوصی و دولتی است. زمانی که نقاشی های دیواری با مشارکت مردم انجام شوند، نتیجه واقعاً گران قیمت خواهد بود.

آشتی با مردم، ونکوور

شهر ونکوور در ساحل غربی کانادا، در جست وجوی راه هایی برای آشتی دادن مردم با هنرمندان خیابانی، چندین مکان عمومی بزرگ را از طریق همکاری با جشنواره دیواری ونکوور به هنرمندان بومی و آثارشان واگذار کرد. این جشنواره که در ۲۰۱۶ به عنوان یک جشنواره خیابانی پایه گذاری شده بود، به یک آژانس مشاوره هنری و تولید غیرانتفاعی ثبت شده تبدیل شد که به توسعه فرهنگی و هنری شهر اختصاص دارد. پس از آن هیچیک از نقاشی های دیواری مبتنی بر این طرح ابتکاری آلوده نشد و این ادعا را تأیید کرد که هنر معنادار خرابکاری شهری را تا ۹۵ درصد کاهش می دهد.

برای اولین بار در تاریخ مدرن، خوش نشینان و حاشیه نشینان با هم همکاری کردند تا یک مجموعه هنری نقاشی دیواری عمومی با عنوان «شهر را بپوشانیم» ایجاد کنند و نشان دادند که چنین تلاش هایی چقدر در تثبیت هویت و احساس تعلق آنها به شهر مهم است.

در طول همه گیری کووید -۱۹، جشنواره دیواری ونکوور از این فرصت استفاده کرد تا نشان دهد چگونه هنر می تواند حال وهوای شهری را که در قرنطینه سپری می کند، بهبود ببخشد. هنرمندان دیوارهای شهر را با بیش از ۶۰ نقاشی دیواری پوشانده بودند که پیام های همدلی، قدردانی و امید را در شهر منتشر می کرد.

همه این موارد در کنار موارد بسیاری در کالیفرنیا، لندن و دیگر شهرهای سراسر جهان نشان می دهد که یک نقاشی دیواری معنادار، در مکان مناسب و متمرکز بر جامعه می تواند تأثیر اجتماعی و اقتصادی مثبتی بر یک منطقه داشته باشد. جنبش مدرن نقاشی دیواری در سرتاسر جهان وجود خود را مدیون فرهنگ زیرزمینی و هنرمندانی است که برای اولین بار جرأت کردند زندگی و آزادی خود را به خطر بیاندازند تا هویت و شخصیت خود را روی دیوار بیان کنند.

تداوم جنبش نقاشی دیواری باعث شد جهان متوجه شود که هنر عالی در انحصار یا مالکیت موزه ها و مؤسسات نیست و هنر خیابانی می تواند جذابیت حاشیه ای برای ایجاد و رونق گردشگری داشته باشد، در حالی که نماینده و صدایی برای مردم است.