روایت هولناک از لحظات اولیه سقوط هواپیما: از آسمان جنازه می بارید

با هراس موشک از خواب بیدار شدیم و حالا چند روز است با کابوس خون و جنازه می خوابیم. این چکیده روایت اهالی شهرکی است که هواپیمای اوکراینی صبح زود روز ۱۸ دی ماه در پارکی چسبیده به خانه های آن ها سقوط کرد و ۱۷۶ انسان را به کشتن داد.

◄ حتی فرصت خداحافظی نبود+ فیلم

◄ اسامی و مشخصات جانباختگان پرواز شمارهٔ ۷۵۲ اوکراین

به گزارش تین نیوز، خیلی از آن ها می گویند روزی که هواپیما سقوط کرد، هوا هنوز روشن نشده بود، اول فکر کردیم جنگ شده و اینجا را با موشک زده اند؛ اما چند دقیقه ای بیشتر طول نکشید تا بفهمند جنس فاجعه ای که کنار خانه هایشان رقم خورده، چیست و کمی بعد هم خود را به محل سقوط که درست روبه روی برخی خانه های شهرک است رساندند، آن ها البته چندان هم اشتباه نمی کردند، فاجعه را موشک رقم زده بود؛ و حالا چه آن هایی که رفتند سر صحنه سقوط و بین جنازه ها به امید کمک به زندگان احتمالی این سو و آن سو دویدند و چه آن هایی که دورتر و حتی بیرون از پارک فقط تماشاچی فاجعه بودند، ۱۳ روز است که به گفته خودشان کابوس و وحشت رهایشان نکرده؛ کابوس هایی پر از خون و دود و جنازه.

پرواز شماره ۷۵۲ هواپیمایی اوکراین صبح آن روز که چهارشنبه بود، ساعت حدود ۶:۱۳ دقیقه از فرودگاه امام بلند شد تا راهی کی یف، پایتخت اوکراین شود و قرار بود دو ساعت و ۴۰ دقیقه بعد هم از آنجا هر مسافری را به سوی خانه و زندگی اش در یک گوشه کره زمین راهی کند؛ اما پرواز شش دقیقه بیشتر به طول نینجامید و شلیک دو موشک پدافند ضدهوایی کاری کرد که مسافران این پرواز به جای کی یف، در پارکی در محمودآباد سابق که مدتی است اسمش شده شهرک لاله شاهدشهر، فرود بیایند، با بدن های بی جان.

مروری بر عملکرد برخی مسئولان و کارشناسان هوانوردی در حادثه هواپیمای اوکراینی

حالا ۱۳ روز از آن سقوط گذشته است، برای رسیدن به محل حادثه باید ۲۵ کیلومتر آزادراه تهران - ساوه را طی کرد و بعد از سمت راست جاده به سمتی که نوشته شهریار خارج شد و پنج، شش کیلومتر بعد به جایی رسید که نوشته به سمت محمودآباد. زمین های محل سقوط و اطرافش را مقداری برف هنوز آب نشده از سه شب پیش پوشانده است، زمین گل آلود است و اطراف پارک و محل سقوط چند ماشین پلیس ایستاده اند. به گفته اهالی آن ها از همان روز سقوط تا الان اینجا هستند و اجازه نمی دهند کسی به پارک محل حادثه وارد شود. مأموران هم می گویند اجازه مصاحبه ندارند و دراین باره حرفی نمی زنند.

روایت اهالی و آن هایی را که از نزدیک شاهد سقوط هواپیما و روز های پس از آن و آمدن و رفتن نیرو های پلیس، امداد، امنیتی ها، گروه متخصصان اوکراینی و خبرنگاران داخلی و خارجی و... بوده اند، می توان شنید. روایت هایی که نقطه اشتراک بیشترشان کابوس است.

مهدی مرد جوانی است که آرایشگاهش درست روبه روی محل سقوط قرار دارد و گودالی که هواپیما در لحظه برخورد با زمین درست کرد کمتر از ۲۰ متر با آنجا فاصله دارد. او روایتی دست اول از شب حادثه و سقوط دارد. چون به گفته خودش در لحظه اتفاق، برخلاف بیشتر اهالی که آن لحظه خواب بودند، برای قدم زدن سگ هایش را بیرون آورده بود که متوجه هواپیمای شعله ور در آسمان شد. این روایت او از آن لحظات است: «من صبح زود سگ هام را آورده بودم بیرون قدم بزنند که هواپیما را دیدم، بدو بدو دنبالش می کردم که اصلا ببینم چی هست، چون داشت آتش می گرفت، اول نفهمیدم هواپیماست. به نظرم خلبان عمدا توی پارک هواپیما را زمین زد، اگر قبلش به زمین می خورد کلی خونه و آدم از بین می رفت؛ مثلا خونه میثم اینا قبل از میدان، واقعا نزدیک بود آنجا بیفتد، اما من دیدم که یک تکانی خورد، یک مقدار ارتفاع گرفت، آمد جلوتر میدان را رد کرد، نزدیک بود این ور کنار میدان بخورد به خونه محسن احمدی اینا، بالای تیر چراغ برق وسط میدان جهتش رفت سمت پارک، از بالای شهرک که رد می شد آتش از آن می ریخت پایین، هواپیما دقیقا از سمت شهریار می آمد به سمت شهرک و آخرش توی پارک سقوط کرد. چیزی که من دیدم این بود که هواپیما با یک بال داشت سقوط می کرد، یک بالش قبل تر افتاده بود، بعدا از دوستم شنیدم نزدیک پرند افتاده بود؛ یعنی کنده شده بود. وقتی هم خورد زمین اول یه صدای برخورد شدید، بعد یه زمین لرزه کوچک حس کردم، بعد انفجار بزرگ اتفاق افتاد و همه جا نورانی و قرمز شد». از او می پرسم که شما که بیرون بودی صدای برخورد موشک یا چیزی مثل شلیک را نشنیدی که این طور پاسخ داد: «هواپیما وقتی آمد بالای محل ما، قرمز بود، توی آتیش بود. تنها صدایی که می آمد صدایی مثل هوووف بود، مثل وزش شدید باد. البته یک چیز های سفید رنگی کنار هواپیما بود که نمی دونم چی بودن».

شکور پسر نوجوانی که خانه شان نزدیک ترین خانه به محل سقوط هواپیماست، اینجا وسط بحث می آید و می گوید: «لطفا این را حتما بنویس که بچه های محمودآباد و خلج آباد وسایل مسافران را غارت نکردند، اگر هم کسی این کار را کرد، اهل اینجا نبود خدایی، به امام حسین بیا برویم از مأمورای نیروی انتظامی که از همان روز تا الان اینجا هستند بپرسیم، مادر خود من همین پریروز مقداری طلا پیدا کرد نزدیک خانه مان، رفت به مأموران تحویل داد. احتمالا مال مسافران هواپیما بود. اگر ما دنبال بردن بودیم، همان روز می توانستیم ببریم، بچه محل های ما همه همدیگر را می شناسیم، کسانی شاید برده باشند، ولی بچه محل ما نبودند و این کار را نکردند. یکی از همسایه ها یک کیف سوخته پیدا کرد توش دلار بود، یکی از بچه ها یک صندوقچه کوچیک پیدا کرد توش سکه طلا بود، همه را بچه ها تحویل مأموران دادند».

شکور ادامه می دهد: «پارک و محل از همان روز امنیتی شده؛ از همان روز اول تا الان، ما نزدیک ترین محل به سقوط هستیم، همه شیشه های خانه ما شکسته شد و ریخت، روی سقف و جلوی حیاط خانه پر از تیکه پاره و سوختگی شده بود».

او و دوستانش می گویند از همان روز تا الان تصاویر جنازه ها از جلوی چشمانشان دور نمی شود و شب بی کابوس نمی خوابند.

راوی دیگر، پسر جوانی است با هیکلی ورزشی که معلوم است اهل بدن سازی حرفه ای است. روایت او هم از ماجرا این گونه بود: «هواپیما درست از بالای سر خانه ما رد شد و افتاد توی پارک. من خواب بودم و از صدای خوردنش به زمین و لرزیدن ساختمان و ترک برداشتن شیشه ها بیدار شدم. چند لحظه بعد هم که یک انفجار بزرگ شد، خیلی وحشتناک بود. اول فکر کردم موشک خورده، گفتم اوه اوه جنگ شد و صباباطری را زدن، همین کناره دیگه». این را می گوید و با دست به سمت آن طرف محلی که هواپیما سقوط کرد، اشاره می کند.

بعد ادامه می دهد: «تاریک بود، ولی یهو همه جا روشن شد، نه روشن مثل هوای روز، روشن قرمز، قرمز آتشی، خیلی عجیب بود. هواپیما شیش و ۲۰ دقیقه سقوط کرد ما شیش و بیست و پنج دقیقه با زیرشلواری اونجا بودیم، کل محل اومده بودن، فکر کردیم می شه کسی را نجات داد، اما همه مرده بودند، همه جا روی زمین جنازه بود و خون. توی هوا هم بوی دود و سوختن. هوا که روشن شد، تازه بهتر فهمیدیم چی شده، متوجه شدیم داریم روی خون و دل و روده آدم ها راه می رویم...».

از او درباره اینکه گفته شد عده ای آمدند که وسایل مسافران هواپیما را سرقت کنند پرسیدم، گفت: «یه لحظه واسا». بعد گوشی اش را درآورد رفت توی قسمت گالری و گفت: این فیلم را ببین، تصاویری هولناک از بدن های تکه تکه شده و خون روی زمین و بین علف های سبز محوطه پارک، مرد، زن و کودک و قطعات و وسایلی که یا در حال سوختن بود یا از آن ها دود بلند می شد. بعد گفت: «دیدی؟ توی این شرایط کسی که انسان باشه، یه ذره شرف و وجدان داشته باشه، میتونه به چیزی فکر کنه، به دزدیدن وسایل این آدم های کشته شده؟ بعضی ها واقعا نمی دانم منظورشان چیست که این حرف ها را می زنند. اینجا مگه چقدر جمعیت داره، قد یه روستاست دیگه، همه هم رو می شناسن، کسی توی آن شرایط کاری می کرد همه می فهمیدن که، همه می دیدن. تا پلیس و بقیه برسن هم فقط ما بودیم. پلیس حدود ۲۰، ۲۵ دقیقه بعد رسید».

او هم یادش هست از کابوس و وحشت آن شب در خواب هایش بگوید: «اون وضعیت و جنازه آدم های هواپیما کاری با من کرد که هنوز هر شب کابوس می بینم، از ترس خواب های وحشتناک نمی تونم توی اتاق خودم بخوابم، می روم توی هال که شاید خوابم ببرد. چشمم را که می بندم صحنه هاش می آد جلوم...».

نام میدان شهرک مثل اسم خود شهرک، لاله است. یکی از خیابان های منتهی به میدان، چهار کوچه اطرافش دارد؛ کوچه هایی به نام چهار فصل؛ بهار، تابستان، پاییز و زمستان. بعد از ردکردن این کوچه ها، مغازه ای هست که فروشنده اش یک خانم است. او درباره صبح سقوط می گوید: «اولش که صدای افتادنش اومد، من فکر کردم زلزله شد، بعد یه صدایی مثل انفجار اومد و آسمون پر از نور شد، ما دویدیم بیرون، تو کوچه، از تو کوچه محل افتادنش معلوم بود. وایساده بودم، پسرم مهنا هم جلوم بود، یهویی حس کردم یه چیز هایی مثل ماسه از آسمون می ریزه پایین، چیز های ریز ریز، نمی دونم چی بود فقط دست هام رو گرفتم بالای سر مهنا که روی سرش نریزه. بعد دویدم سمت پارک، چون همه داشتن اون سمتی می رفتن، همون اولش یه چند تیکه بدن آدم و خون دیدم، ترسیدم، برگشتم و از اون روز تا الان دیگه نرفتم اون سمتی، نمی رم. دخترم هم الان چند روزه گوشت نمی خوره، میگه مامان برای من گوشت نذار تو غذا، حالش بد می شه و نمی خوره...». برخی از اهالی هم از تکه ها و قطعاتی می گویند که از شب سقوط روی سر شهرک توی خانه ها و روی پشت بام ها افتاده است. هواپیما که از بالای شهرک رد شد، در حال سوختن بود و چیز هایی از آن پایین می ریخت، بعد هم که به زمین خورد و کمی بعد منفجر شد، هر قطعه اش تا چند صد متر به سمت و سویی پرت شد. روی در و دیوار خانه آن ها که نزدیک تر بود؛ حتی ردّ خون هم ریخته شد. زن جوانی از اهالی شهرک می گوید: «توی حیاط و روی پشت بوم ما و بقیه همسایه ها یه چیز هایی افتاده بود، مثل تیکه پارچه و چیز های دیگه، مادرم فردای همون روز حیاط و پشت بوم و دیوار ها رو شست، خیلی ها این کار رو کردن، حس بدی بود. اینکه اون تیکه پارچه ها و چیز های دیگه احتمالا مال مسافرای بیچاره بود و با انفجار تکه تکه شدن و همه جا پخش شدن...».

یک مرد که ردّ زخمی کهنه کنار صورتش دارد، هم صبح روز سقوط را این طور روایت می کند: «من خواب بودم که یهویی گلدونای اتاقم از پشت پنجره افتادن، اول نفهمیدم چی شد، بعد گفتم حتما زلزله اومد؛ ولی بعد از سروصدای همسایه ها منم زدم بیرون و رفتم سمت پارکی که هواپیما افتاده بود. یه جا همون اول پارک یه تکه از سر و گوش و مو های یه نفر افتاده بود، معلوم معلوم بود، خون هم اطرافش نبود. خیلی وحشتناک بود. همون جا پاهام سست شد و برگشتم، چند روزه خوابم نمی بره. حالم واقعا بد شده و نمی دونم چی کار باید بکنم. فکر کنم خیلی ها حالشون بد باشه این روزها...»