تجربه شکست‌خورده آلمانی ها در استفاده از قطارهای مغناطیسی
|
بنابراین اجرای خط مگلو بین فرودگاه مونیخ و مركز این شهر در دستور كار قرار گرفت. ولی این پروژه هم به علت مشكلات تامین اعتبار سال‌ها روی كاغذ باقی ماند. در عین حال شهرداری مونیخ هم با این پروژه مخالفت كرد. به گزارش روزنامه اینترنتی Peopleشs Daily Online اگرچه فناوری مگلو عمری ۳۰ ساله دارد، ولی هنوز تكنولوژی تثبیت نشده‌ای محسوب می‌شود كه بخش‌های مختلف آن باید در جریان بهره‌برداری آزمایش و تست شود. ضمن آنکه در آلمان فقط یك مسیر كوتاه آزمایشی برای تست مگلو ساخته شده كه به هیچ وجه برای تكمیل و توسعه فناوری مگلو پاسخگو نیست. بنابراین، برای صرفه‌جویی در هزینه لازم برای ادامه آزمایش‌ها و بررسی مشكلاتی كه در طول بهره‌برداری پیش می‌آید، شركت‌های آلمانی سازنده مگلو نیاز به همكاری با چین یا هر كشور پولدار دیگری دارند. چین اگرچه ازجمله معدود كشورهایی است كه به علت‌های خاص خود به فناوری مگلو علاقه نشان داده، ولی می‌داند كه به خاطر هزینه‌های فوق العاده سنگین این فناوری، باید هوشیارانه با موضوع برخورد كند.
اگرچه اجرای پروژه مگلو در آلمان با مشكلات زیادی روبه‌رو بود، ولی شركت‌های سازنده محصول این فناوری، برای اینكه مجبور به فروش تكنولوژی مگلو نشوند و از آن مهم‌تر، برای حفظ وجهه آلمان به‌عنوان یك قدرت و غول بزرگ تكنولوژی اصرار داشتند به هر صورت پروژه مگلو مونیخ را اجرا كند. زیرا در غیر این صورت مجبور خواهند بود این فناوری را بایگانی كرده یا به فروش برسانند. با تمام اوصافی كه ذكر شد اخیرا رسانه‌های خبری در اواخر اسفند ۱۳۸۶ خبر لغو پروژه مگلو مونیخ را مخابره كردند. آخرین ارزیابی‌ها نشان می‌داد كه تخمین ۱/ ۸۵ میلیارد یورو برای اجرای ۴۰كیلومتر مگلو مونیخ بسیار خوش‌بینانه بوده و اجرای این طرح دست كم ۳/ ۴ میلیارد یورو (۵/ ۳۳میلیارد دلار آمریكا) هزینه خواهد داشت. این خبر ضربه حیثیتی سنگینی برای زیمنس به حساب می‌آید، زیرا كمپانی كه فناوری خود را صادر كرده است قادر نیست در كشور خود یك خط مگلو تجاری بسازد. از سوی دیگر، قطارهای مگلو شانگهای اغلب فقط با ۲۰ درصد ظرفیت اسمی خود مسافر دارند و ۸۰ درصد صندلی‌های قطار خالی است. ولفگانگ تیه فنسی وزیر حمل و نقل دولت فدرال آلمان در اوایل فروردین ۸۷ به خبرنگاران گفت: «پروژه قطار مغناطیسی شناور (مگلو) مونیخ شكست خورده و رد شده است.»
تین‌نیوز| آبان ۱۳۸۶ روزنامه آلمانی Handelsbatt خبری را منتشر كرد كه كنجكاوی و توجه مردم آلمان و چین را به خود جلب كرد. به موجب این خبر كنسرسیوم سازنده مگلو، متشكل از دو غول صنعتی زیمنس و تیسن كروپ، ممكن است بخش اصلی تكنولوژی خود را به چین بفروشد. علت این تصمیم چنین عنوان شد: اجرای طرح مگلو در آلمان مرتبا به تعویق می‌افتد و نمی‌تواند شروع شود ضمن آنكه گسترش مگلو در آلمان با مقاومت فوق‌العاده زیادی روبه‌رو شده است. فناوری مگلو پس از ده‌ها سال تلاش و صدها میلیون دلار هزینه از سوی كنسرسیوم زیمنس - تیسن كروپ ابداع و معرفی شد. در ابتدا قرار بود
دو خط مگلو بین هامبورگ - برلین و نیز فرودگاه كلن - فرودگاه دوسلدورف ساخته شود، ولی این دو طرح به علت هزینه بسیار زیاد و مخاطراتی كه در بهره‌برداری آینده از آنها متصور بود، لغو شد.
بنابراین اجرای خط مگلو بین فرودگاه مونیخ و مركز این شهر در دستور كار قرار گرفت. ولی این پروژه هم به علت مشكلات تامین اعتبار سال‌ها روی كاغذ باقی ماند. در عین حال شهرداری مونیخ هم با این پروژه مخالفت كرد. به گزارش روزنامه اینترنتی Peopleشs Daily Online اگرچه فناوری مگلو عمری ۳۰ ساله دارد، ولی هنوز تكنولوژی تثبیت نشده‌ای محسوب می‌شود كه بخش‌های مختلف آن باید در جریان بهره‌برداری آزمایش و تست شود. ضمن آنکه در آلمان فقط یك مسیر كوتاه آزمایشی برای تست مگلو ساخته شده كه به هیچ وجه برای تكمیل و توسعه فناوری مگلو پاسخگو نیست. بنابراین، برای صرفه‌جویی در هزینه لازم برای ادامه آزمایش‌ها و بررسی مشكلاتی كه در طول بهره‌برداری پیش می‌آید، شركت‌های آلمانی سازنده مگلو نیاز به همكاری با چین یا هر كشور پولدار دیگری دارند. چین اگرچه ازجمله معدود كشورهایی است كه به علت‌های خاص خود به فناوری مگلو علاقه نشان داده، ولی می‌داند كه به خاطر هزینه‌های فوق العاده سنگین این فناوری، باید هوشیارانه با موضوع برخورد كند.
اگرچه اجرای پروژه مگلو در آلمان با مشكلات زیادی روبه‌رو بود، ولی شركت‌های سازنده محصول این فناوری، برای اینكه مجبور به فروش تكنولوژی مگلو نشوند و از آن مهم‌تر، برای حفظ وجهه آلمان به‌عنوان یك قدرت و غول بزرگ تكنولوژی اصرار داشتند به هر صورت پروژه مگلو مونیخ را اجرا كند. زیرا در غیر این صورت مجبور خواهند بود این فناوری را بایگانی كرده یا به فروش برسانند. با تمام اوصافی كه ذكر شد اخیرا رسانه‌های خبری در اواخر اسفند ۱۳۸۶ خبر لغو پروژه مگلو مونیخ را مخابره كردند. آخرین ارزیابی‌ها نشان می‌داد كه تخمین ۱/ ۸۵ میلیارد یورو برای اجرای ۴۰كیلومتر مگلو مونیخ بسیار خوش‌بینانه بوده و اجرای این طرح دست كم ۳/ ۴ میلیارد یورو (۵/ ۳۳میلیارد دلار آمریكا) هزینه خواهد داشت. این خبر ضربه حیثیتی سنگینی برای زیمنس به حساب می‌آید، زیرا كمپانی كه فناوری خود را صادر كرده است قادر نیست در كشور خود یك خط مگلو تجاری بسازد. از سوی دیگر، قطارهای مگلو شانگهای اغلب فقط با ۲۰ درصد ظرفیت اسمی خود مسافر دارند و ۸۰ درصد صندلی‌های قطار خالی است. ولفگانگ تیه فنسی وزیر حمل و نقل دولت فدرال آلمان در اوایل فروردین ۸۷ به خبرنگاران گفت: «پروژه قطار مغناطیسی شناور (مگلو) مونیخ شكست خورده و رد شده است.»
