چرا باید تردد با حمل و نقل عمومی را جذاب کرد؟

به گزارش تین نیوز به نقل از ایمنا، برای اینکه حمل و نقل عمومی به انتخابی جذاب و روزمره برای مردم تبدیل شود، شهرها باید با غلبه بر موانع فیزیکی و فرهنگی، خدمات قابل قبولی را طراحی و ارائه کنند. خدمات حمل ونقل عمومی با کیفیت بالا، مسیرهایی قابل اعتماد، سریع، راحت، دردسترس، مقرون به صرفه و ایمنی هستند که تقاضای زیادی برای آنها وجود دارد.

برای آگاهی از میزان جذابیت حمل و نقل عمومی در هر منطقه باید عواملی از جمله مسافت، تعداد، زمان و اهداف سفر و همچنین هزینه و در دسترس بودن پارکینگ را بررسی کرد. ویژگی های خدمات حمل ونقل شامل قابلیت اطمینان، پوشش منطقه، ظرفیت و سرعت سفر، کرایه و نحوه اتصال با سایر روش های حمل ونقل بر راحتی و جذابیت آن تأثیر می گذارد و میزان استفاده از آن را تحت تأثیر قرار می دهد.

بررسی مداوم سیستم موجود و شناسایی فرصت های بالقوه

توزیع فضایی کاربری ها و دسترسی به مقاصد نقش مهمی در میزان استفاده از حمل ونقل عمومی دارد. نقشه مراکز اشتغال، خدمات عمومی، مؤسسات آموزشی، مناطق تجاری و همچنین تراکم های مسکونی را باید برای افزایش تقاضای بالقوه حمل ونقل در مناطق مختلف در نظر گرفت. عوامل سیاست و برنامه ریزی همچون توسعه حمل ونقل محور، سیاست های پارکینگ، یارانه ها و قیمت گذاری مناطق بر اساس ازدحام می تواند بر میزان استقبال شهروندان تأثیر بگذارد.

استفاده از تکنیک های مدل سازی و پیش بینی همچون مدل های تقاضای سفر و بررسی اولویت های اعلام شده برای برآورد تقاضا به تعیین کمیت روابط بین عوامل مختلف و پیش بینی سناریوهای مختلف حمل ونقل کمک می کند و اتخاذ تصمیمات برای مسیرهای جدید و تعداد دفعات رفت وآمد در ساعات مختلف را کارآمدتر می کند. شهرها می توانند از GPS، سیستم های جمع آوری خودکار کرایه و دیگر فناوری ها استفاده کنند تا کار را برای برنامه ریزان و همچنین کاربران آسان تر و ارزان تر کنند.

اربری زمین و پیش بینی تقاضای حمل ونقل منجر به سرمایه گذاری قابل توجهی در توسعه حمل ونقل عمومی ازجمله سیستم حمل ونقل سریع، شبکه های اتوبوس و همچنین زیرساخت های دوچرخه سواری و خیابان های مناسب برای عابران پیاده شده است.

استکهلم نیز از این رویکرد برای ارزیابی رشد جمعیت، برنامه های توسعه شهری و تقاضای حمل ونقل استفاده کرده است و در سیستم های حمل ونقل عمومی گسترده از جمله مترو، اتوبوس و قطارهای شهری سرمایه گذاری کرده است. هدف این سرمایه گذاری ها علاوه بر اجرای بهبود زیرساخت های جاده ای، قیمت گذاری املاک و مستغلات بر اساس تراکم منطقه به منظور بهینه سازی جریان ترافیک و کاهش انتشار گازهای گلخانه ای است.

سرمایه گذاری دولتی و خصوصی برای پرداخت یارانه به هزینه های عملیاتی

گزینه های حمل ونقل انبوه همچون مترو، حمل ونقل ریلی سبک (LRT)، تراموا و اتوبوس سریع (BRT) کارآمدترین و پایدارترین راه ها برای جابه جایی تعداد زیادی از مردم در سراسر یک شهر هستند و نیاز به پروژه های زیرساختی فیزیکی بزرگی دارند که به نسبت گران و پیچیده هستند و به طور معمول سال ها طول می کشد تا برنامه ریزی، تأمین مالی و اجرا شوند.

گزینه های اصلی تأمین مالی چنین پروژه هایی عبارت از منابع عمومی شهرها از جمله اوراق قرضه یا وام های شهرداری، یارانه عمومی، افزایش درآمد، سرمایه گذاری خصوصی و بانک های توسعه چندجانبه است. یارانه های عمومی همیشه برای پوشش هزینه های عملیاتی مورد نیاز است، زیرا هیچ سیستم حمل ونقل عمومی نمی تواند به طور کامل هزینه خود را از طریق درآمد کرایه مسافر پرداخت کند.

مبلغ کرایه و میزان یارانه یک تصمیم سیاسی است و برای تعیین آن باید عواملی از جمله توزیع دستمزد محلی، عدالت اجتماعی و اثرات جانبی منفی مربوط به استفاده از وسایل نقلیه شخصی را در نظر گرفته شود. منظور از افزایش درآمد نیز، افزایش کرایه ها، قیمت گذاری منطقه، مالیات حمل ونقل، هزینه های پارکینگ و سایر سیاست های مرتبط با حمل ونقل است.

رویکرد کل نگر برای برنامه ریزی حمل و نقل عمومی

ترویج یک رویکرد کل نگر که کل شبکه حمل و نقل و امور بین وجهی را برای برنامه ریزی سخت افزاری، کرایه ها و عملیات در نظر می گیرد نقش مؤثری در افزایش کیفیت خدمات و درنتیجه افزایش استقبال مردم دارد. مسیرهای حمل ونقل انبوه و زیرساخت های پیاده روی و دوچرخه سواری باید به گونه ای برنامه ریزی شوند که از طریق تقاطع ها و ایستگاه ها با هم در تماس باشند تا مسافران بتوانند به راحتی در نقاط مختلف مسیر حالت دیگری را برای تکمیل سفر خود انتخاب کنند.

سیستم های پرداخت کرایه باید یکپارچه باشند، به گونه ای که مسافران فقط یک بار برای سفرهایی که شامل چند حالت حمل ونقل عمومی است، کرایه پرداخت کنند. برای عملیات یکپارچه در حالت ایده آل، یک نماینده واحد باید مسئولیت مدیریت تمام سیستم های حمل ونقل عمومی در شهر را بر عهده بگیرد. لندن مثال خوبی برای این موضوع است، سامانه «حمل ونقل برای لندن» مسئولیت مدیریت سیستم های مترو، اتوبوس و تراموا، زیرساخت های دوچرخه سواری در سطح شهر، تاکسی ها و اتوبوس های آبی و همچنین شبکه جاده ای بزرگ لندن را بر عهده دارد.

برنامه های توسعه شهری با محوریت حمل ونقل که به موجب آن مشاغل، مسکن، خدمات و امکانات در اطراف مراکز حمل ونقل عمومی جمع می شوند و همچنین چشم انداز شهر ۱۵ دقیقه ای برای ارتقای دسترسی آسان و عادلانه به امکانات با پیاده روی، دوچرخه سواری و اتصالات حمل ونقل عمومی، راهکارهای بسیار مؤثری در ارتقای کیفیت و پذیرش حمل ونقل هستند.

بهبود تجربه سفر با حمل ونقل عمومی

در بسیاری از شهرها، شبکه های اتوبوسرانی ناکارآمد و نامنظم هستند، با هم همپوشانی دارند، دارای نقشه های مسیر ناخوانا و پوشش نامتعادل در سطح شهر هستند که هر کدام از این موارد می تواند مانعی برای استفاده گسترده از حمل ونقل عمومی شود. شهرهایی همچون سیاتل، هیوستون، بارسلونا و سائوپائولو با موفقیت در طراحی مجدد شبکه های خود و بهبود استانداردهای خدمات سرمایه گذاری کرده اند.

هیوستون خدمات خود را پس از راه اندازی LRT مجدداً طراحی کرد تا همپوشانی این خدمات را کاهش دهد و از پوشش حمل ونقل در تمام نقاط شهر اطمینان حاصل کند، این امر منجر به افزایش هفت درصدی مسافر در اتوبوس های محلی و قطارهای سبک از سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۶ شد.

بارسلونا از سال ۲۰۱۰ ارزش طراحی شبکه جاده ای مبتنی بر شبکه خود را برای پیاده سازی تدریجی یک شبکه اتوبوس با مسیرهای عمودی شمال جنوب، مسیرهای افقی شرق غرب و مسیرهای مورب به حداکثر رساند، طراحی بصری که استفاده از آن را برای شهروندان آسان و کاربردی می کند. حداکثر فاصله بین ایستگاه های حمل ونقل در شبکه اتوبوس جدید ۳۵۰ متر است و دسترسی به آن را آسان کرده است.

سیاتل طرح ارتقای شبکه اتوبوسرانی را در ۸۰۰ متر از مسیرهای حمل ونقل پیشنهاد کرده است که میزان استفاده خانوارها از این شبکه را از ۴۳ درصد در سال ۲۰۱۵ به ۷۳ درصد تا سال ۲۰۴۰ افزایش خواهد داد.

علاوه بر موارد گفته شده، با افزایش تردد توسط اتوبوس های بدون آلایندگی می توان آلودگی هوای محلی را بهبود بخشید. تعویض ناوگان اتوبوس های قدیمی و آلوده کننده با اتوبوس های برقی، قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا را برای مسافران اتوبوس و خیابان های شهر کاهش می دهد و در عین حال تجربه حمل ونقل مدرن تر و راحت تری را برای شهروندان ارائه می دهد.

ایستگاه های اتوبوس بهبود یافته، پایانه های حمل ونقل ارتقا یافته و فضای اطراف آن پایانه ها نیز می توانند یک تجربه حمل ونقل راحت از شروع سفر را به ویژه در مناطق انتظار تضمین کنند.

افزایش جذابیت سیستم حمل و نقل عمومی

شرکت های حمل ونقل باید برای غلبه بر موانع فرهنگی تلاش کنند که مردم را از انتخاب حمل ونقل عمومی منصرف می کند. برای مثال ایده هایی را پرورش دهند که نشان می دهد حمل ونقل عمومی «فقط» برای افراد کم درآمد نیست. این شرکت ها می توانند همچون شرکت های کرایه خودرو، محصولات و خدمات خود را با استفاده از کمپین های عمومی هوشمندانه و مدرن تبلیغ کنند. یک شرکت حمل ونقل عمومی در گوتنبرگ، مسابقه ای با عنوان «وقتی با هم سفر نمی کنیم شهر شلوغ می شود» راه اندازی کرد و برای کمپین تبلیغاتی برنده جوایزی در نظر گرفت.

شرکت های حمل و نقل می توانند از فناوری های جدید همچون برنامه های کاربردی گوشی های هوشمند استفاده کنند تا خدمات خود را به روزتر و استفاده از آن را آسان تر کنند. در عین حال می توانند برنامه هایی برای جمع آوری داده ها و نظرات کاربران از خدمات ارائه شده در نظر بگیرند که تجربه کاربر از سرویس را بهبود می بخشد و هزینه های عملیاتی را کاهش می دهد.

برای مثال اپراتور حمل ونقل اوکلند در دوران همه گیری کووید ۱۹، برنامه ای منتشر کرد تا به مسافران اطلاع دهد که اتوبوس یا قطاری که در حال نزدیک شدن است، فضایی برای فاصله گذاری اجتماعی توصیه شده دو متری دارد یا خیر.

بوگوتا برنامه کاربردی روی گوشی های هوشمند ارائه می دهد که امکان سنجش میزان امنیت شخصی را برای زنان فراهم می کند و سپس از بازخورد کاربران برای طراحی و اولویت بندی مداخلات برای بهبود سیستم حمل ونقل و سایر فضاهای عمومی استفاده می کند. کیتو نیز از فناوری مشابهی برای مبارزه با مسئله آزار جنسی در سیستم حمل ونقل عمومی استفاده می کند که قربانی آزار و اذیت می تواند یک پیام کوتاه ساده برای هشدار به راننده ارسال کنند و زنگ هشدار را در داخل اتوبوس به صدا درآورد.