حمل و نقل کشور بیمار است!

جناب آقای دکتر مسعود پزشکیان
رئیس جمهور وفاق آفرین

سلام
احتراماً آنچه می خوانید شرح حال بیماری ست که نیازی فوری به تشخیص و درمان شما دارد!
این بیمار،
همه ی علائم حیاتی را دارد؛
هنوز زنده است،
اما دردهای بزرگِ آن، بین کادرِ درمان،
بین این و آن،
بین متخصصانِ خوش بین و بدبین،
طی سالیان سال، خوش خیم و بدخیم تشخیص داده شده
این بیمار، «نظام حمل و نقل» کشور است.

اگر از صفت «بیمار» استفاده می کنم قرار نیست کسی آن را توهین یا تحقیر تلقی کند!
چون به نوعی هیچ کس مسئول نیست، اما همه مسئولند!
یک سهامی عام از مسئولیت یا بی مسئولیتی!
قضاوت اش با خدا و خلقِ خدا

اگر دغدغه ی بجای شما، مصرف سرسام آور «بنزین» به قیمت «یک لیوان آب»، نه توسطِ مردم، بلکه توسط خودروهای بی کیفیتِ زیرپای مردم است، که هست؛

اگر دل مشغولیِ جنابعالی، نرخ بالای تصادفات جاده ای و از دست رفتن حیات انسانهای شریف و معلولیت هم وطنان عزیز این مملکت است، که هست؛

اگر راه، طولانی ست؛
اگر جاده ها، پر دست انداز و وقت مردم رو به اسراف، که هست؛

اگر شما به تخصصِ متخصصین و خبرگیِ خبرگان اعتقادِ راسخ دارید، که وعده دادید، «دارید»؛

باید بپذیریم که «راه» از «ریل» می گذرد!

صحبت هایی که جنابعالی برای معارفه ی سرکار خانم دکتر صادق، بانوی وزیر، در یکی از تخصصی ترین و پیچیده ترین وزارت خانه ها بیان فرمودید، برای ما و خیلی ها جالب توجه بود.

می خواستم به عنوان کسی که نیم دهه ای است در این وزرات خانه و دو دهه ای است که در موضوعات عمران شهری، استانی و کشوری فعالیت می کند، تشخیص پزشکی شما را به زبان مهندسی ترجمه کنم.

توقع و خواسته ای که درآن مراسم تودیع و معارفه عنوان کردید، یعنی رفع تبعیض و بی عدالتی برای وزارت خانه ای که نصفِ اسمِ آن «راه» است و نصف دیگرش «شهرسازی»، با نسخه ریلیِ سریع السیر (HSR: High Speed Rail) دست یافتنی است؛

آقای دکتر!
جسارتاً چشمهایتان را ببندید!
بله!
تجسم کنید!
ستون فقرات حمل و نقل کشور؛ کریدور شمال به جنوب؛
و در آینده اتصال به شرق و غرب؛
به ده ها مرکز استان و شهرستان، از خراسان، تا خوزستانِ؛ یزد، مرکزی و چهارمحال؛
از بوشهر و هرمزگان تا آذربایجان و کردستان؛ حداقل ۷۰ درصد جمعیت کشور!

باید عرض کنم که فرصت زیادی نداریم!
حدود بیست سال است که دولت های مختلف موضوع HSR را کج دار و مَریز دنبال کرده اند،
گاهی با شتاب، گاهی با مکث؛
اما ترمزِ این قطار هنوز نیامده را، کاسبیِ تحریم های داخلی و نگاه غیرِ ملی کشیده است.

آنهایی که به غلط تصور می کنند با حمل و نقل خودرومحور می توان به هاب ترانزیت منطقه تبدیل شد!

آنهایی که با محاسبات اشتباه خیال می کنند که جابجایی و تردد میلیون ها نفر مسافر و کالای ایرانی را می شود با سیستم حمل و نقل غیر ریلی اداره کرد!

اگر مشمول تحریم ها شدیم و هواپیماهای مان زمین گیر شد، چون باور نداشته ایم که جهانِ غرب و شرق در مسیر توسعه، سرمایه گذاری عظیمی بر حمل ونقل ریلی کرده اند؛
چه از دوران اختراع ماشینِ بخار در چند قرن گذشته و چه اکنون با فناوری Hyperloop و سفر در خلأ و در همین وقت و ساعت، همین کشورهای همسایه؛ از ترکیه تا عربستان و امارات.

احتمالاً همچنان به شما در پرونده این بیمار، داده های نادرست تزریق می کنند؛

از پمپاژ بی امانِ یأس و ناامیدی تا تجویزهای خطرناک و تداخلات دارویی کُشنده؛ مثل اینکه:

- کشور چه نیازی به HSR دارد؟!
- اصلاً کی گفته تهران_ قم_اصفهان؟!
- ما هنوز قطار برقی نداریم، چه برسه به سریع السیر!
- ما مشکلات عدیده و پیچیده ی مهم تری داریم، بدهی بازنشستگان و گندم کاران و ناترازی انرژی و صندوقها؟ کدام مهم تر است؟
- در شرایطِ حساس کنونی (که الی الابد ادامه دارد!) چه نیازی به قطار سریع السیر؟!

به آنهایی که احتمالاً از نسل همان هایی هستند که مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی در سال ۶۳ در اوج جنگ در خطبه های نماز جمعه برایشان می گفت: «تهران، مترو می خواهد!» و می گفتند: «مترو متری چند؟! مترو برای کی؟! الانِ که موشک توی هواست، متروی زیر زمین به چه درد ما می خوره؟!».

شما به اتکای نظر متخصصانِ پاک نیت به آنها بگویید که اگر آن تشخیص های درست و بهنگامِ دلسوزانِ نظام نبود، امروز تهران مترو نداشت، مشهد و اصفهان و پنج شش کلانشهر دیگر هم نداشتند!

شما به آنها بگویید چون پروژه بیست ساله تهران-قم-اصفهان، بیش از ۷۰ درصد پیشرفت زیرسازی و روسازی داشته و اگر امروز شهید همت ها و ابتکار شهید باکری هایِ زنده ی زمان باشد، که هست، یک سالی طول نخواهد کشید که ایرانِ عزیزمان به فناوری HSR دست یابد و هزاران هزار فرصت شغلی فناورانه برای اولین بار به بازار کشور معرفی شود.

شما به آنها بگویید آب و غذا و لباس، هیچکدام برای اهل یک خانواده، جایگزین دیگری نمی شود! لباس را نمی شود نوشید،
غذا را نمی شود پوشید!
هرچیز جای خودش؛
نمی شود کشور را معطل مشکلات نگه داشت و اگر اتفاقاً قرار باشد اولویت بندی کنیم، باید به کاری اولویت دهیم که طی سالها میلیون ها نفر ساعت و میلیاردها ریال و دلار و یوان هزینه برداشته و» باید» و «باید» و «باید» به فرجام و سرانجام برسد؛ «انشاللّه»!
که اگر اینگونه نشود اسراف است و اتلاف بیت المال!

آقای دکتر!
شما به زبانِ شیوای ساده و صریح و بی تکلف خودتان با مردم سخن بگویید!

و پاسخ آنهایی که عامدانه اما جاهلانه در مقابل این پیشرفتِ دست یافتنی، سنگ اندازی می کنند بگویید: «قطاری هست با ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت، سرعت! بی سر و صدا، با آلایندگیِ نزدیک به صفر؛ از اصفهان تا تهران، کمتر از ۲ ساعت! از تهران تا مشهد، ۳ ساعت، از خزر تا خلیج فارس، کمتر از ۶ ساعت! آری این زمان های کوتاه، دست یافتنی ست!

درست مثل همان زمان هایی که قلب های تپنده، زیرِ تیغِ جراحی و دستان شما، برایشان هر ثانیه ای به طول یک عمر ارزش خواهد داشت!

آقای دکترِ عزیز!
شاید این آخرین فرصت باشد،
ما قرار است اول شویم و حتماً می شویم،
بعون الله

أیُّها الناسُ ألآنَ، ألآنَ!
مِن قَبلِ النَّدَمِ، و مِن قَبلِ «أنْ تَقولَ نَفْسٌ یا حَسْرَتی عَلی ما فَرَّطْتُ فی جَنْبِ اللّه ِ و إنْ کُنتُ لَمِنَ السّاخِرِینَ
* أو تَقولَ لَو أنَّ اللّه َ هَدانِی لَکُنْتُ مِن المُتَّقِینَ
* أو تَقولَ حِینَ تَرَی العَذابَ لَو أنَّ لی کَرَّةً فَأکُونَ مِن المُحْسِنِینَ»
ای مردم! اینک، اینک!
[فرصت را دریابید]! پیش از آنکه پشیمان شوید و پیش از آنکه «هرکسی گوید: دریغا بر آنچه در حضور خدا کوتاهی ورزیدم و بی تردید من از ریشخندکنندگان بودم. یا گوید:
«اگر خدا هدایتم می کرد، هر آینه از پرهیزگاران بودم. یا چون عذاب را ببیند، گوید: کاش مرا برگشتی بود تا از نیکوکاران باشم».
امام علی علیه السلام