فرودگاه نبود، 40 درصد مجروحان بم می مردند

به گزارش تین‌نیوز به نقل از روابط عمومی شرکت فرودگاه‌ها و ناوبری هوایی ایران، 14 سال از زلزله بزرگ 6.6 ریشتری بم می گذرد. فاجعه ای که بیش از 26 هزار کشته، ۳۰ هزار مجروح و بیش از صدهزار نفر بی‌خانمان به جای گذاشت و هنوز مام میهن در غم فرزندان کرمانی خود داغدار است.

سالروز زلزله بم بهانه ای شد تا دقایقی همصحبت محسن خدادادی، کاردان ایمنی هواپیمای فرودگاه کرمان به عنوان یکی از امدادرسانان زلزله در فرودگاه بم باشیم.

آقای خدادادی زمان زلزله چه سمتی داشتید و کجا مشغول بودید؟

من در قسمت ایمنی زمینی فرودگاه کرمان به عنوان تکنسین ایمنی زمینی فعالیت می کردم.

چگونه از وقوع زلزله بم مطلع شدید؟

صبح پنجم دی که به فرودگاه آمدم، مدیرکل وقت من را از وقوع زلزله بزرگ در بم مطلع کرد.

چه ساعتی؟

ساعت 7 صبح بود که فهمیدم زلزله بالای شش ریشتر در بم اتفاق افتاده و قربانیان زیادی هم داشته است.

کی به بم اعزام شدید؟

روز زلزله ساعت 9 صبح بود که با هواپیمای C130 به همراه 10 نفر از همکاران و مسئولان وارد بم شدیم.

به محض ورود با چه صحنه هایی مواجه شدید؟

دیدم خرابی ها زیاد است و مردم با هر وسیله در دسترس مجروحان را به فرودگاه می آوردند. پارکینگ فرودگاه پر از مجروح بود و هواپیماهای ارتش برای انتقال مجروحان و کمک آمده بودند. باند فرودگاه بم کوچک بود و یادم است که پرواز ماهان امکان نشستن در باند را نداشت. روزهای اول امدادرسانی خیلی سخت بود. چون پلکان ویژه همه هواپیماها را نداشتیم و پلکان موجود هم کوتاه بود، ما روی بشکه می ایستادیم و مجروحان را بالا می کشیدیم تا به اخل هواپیما منتقل کنیم.

امدادرسانی در فضای پراسترس دشوار نبود؟

استرس زیادی داشتیم، پارکینگ کوچک بود و مجروحان را روی زمین چیده بودند. حتی باید مراقب بودم که ماشین از روی مجروحی رد نشود.

خود شما چه می‌کردید؟

ساختمان اداری خراب شده بود ولی 70 درصد ساختمان ایمنی زمینی سالم بود. برج مراقبت نیز دیگر عملیاتی نبود و از اتاق یک تانکر برای این کار استفاده میشد. من از روز زلزله تا حدود یک هفته بعد در بم بودم و برای استراحت های کوتاه از خودروی ایمنی استفاده می کردیم!

اگر فرودگاه بم یا همکاری فرودگاه های دیگر با شما نبود، چه می شد؟

در این صورت عمق فاجعه چندین برابر و تعداد قربانیان زلزله 40 درصد بیشتر می شد. یادم است تعدادی از مجروحان را که با مرحوم غیاثی وارد هواپیما می کردیم، متوجه می شدند علایم حیاتی ندارند و پایین می فرستادند. یعنی زمان برای انتقال آنقدر مهم بود که اگر فرودگاه نبود، حداقل 40 درص به تلفات انسانی افزوده می شد.

دلخراش ترین صحنه ای که دیدید چه بود؟

رنج مردم دلخراش ترین صحنه ها بود،‌ افرادی که گرفتار سرما، بی غذایی و نبود دارو شده بودند و حتی چادری برای استراحت نداشتند. دیدن رنج کسانی که آتشی کنار جنازه فرزند و پدر و مادرشان روشن کرده بودند و شب را با گریه صبح می کردند، مثل کابوس بود. کاش دیگر تکرار نشود.