۲۶ کشته و ۵۳ مجروح در انفجار انتحاری راه‌ آهن پاکستان

اهمیت مبحثی بنام Passive Defense
در صنعت، بالاخص حمل و نقل ریلی، که اشتباها آنرا به پدافند غیر عامل ترجمه! می کنیم
اینجا، مشخص می شود.
یکی از سریان های حیاتی در همه جهان، حمل و نقل و بالاخص حمل و نقل ریلی ست
این رگ های حیاتی گاها توسط حملات تروريستي، خرابکارانه(خرابکاری صنعتی و...) ، حملات کشورهای متخاصم، اغتشاشات داخلی و. حملات سایبری..مورد تهدید قرار می گیرد.
بطور مثال یک سیستم و نقل در یک کشور توسعه نیافته افریقاییتصمیم می گیرد از خط شماره n مترو ی شهری یک دسترسی به سایت اصلی راه آهن ایجاد کند!
اینجا، اولین زنگ خطر امنیت فیزیکی به صدا در می آید!
ولی شنیدن آن نیاز به تخصص در امنیت دارد، هر گوشی آنرا نمی شنود... آیا رصد و مانیتورینگ ورود و خروج اشخاص با دوربین ها کافیست؟ یا نیاز به بازرسی فیزیکی هم هست؟
آیا برای یک عامل انتحاری، مهم است که لحظاتی قبل از کشته شدن و انجام عملیات خرابکارانه اش، چهره اش توسط تکنولوژی FAR شناسایی شده باشد؟
مثال بعدی اطلاعات زیر ساخت های ارتباطي در حمل و نقل ریلی ست
انفجار پیجر ها در لبنان، توسط رژیم صهیونی، نشان داد که آنها سالهاست روی زیر ساخت های ارتباطی لبنان، کار عملیاتی و امنیتی دقیق انجام داده اند!
دسترسی به این اطلاعات در همه سازمان ها، دسترسی های خاص است که گاها حتی کارشناسان خبره و عالی از آن محروم اند
و فقط عده معدودی از پرسنل به آنها دسترسی دارند
به جرات می توان ادعا کرد سیستم ارتباطات راه آهن کشور، بعد از مخابرات ایران، وسیع ترین و کاربردی ترین سیستم ارتباطی کشور است، بطوری که در صورت آسیب دیدن سیستمهای مخابراتی کشور به هر علتی، می توان از آنها بطور مستقل در بسیاری از نقاط کشور، جهت اطلاع رسانی و ارتباطات بعد از سوانح و حملات بهره جست
فلذا کسانی که به این اطلاعات دسترسی خاص دارند ، باید مشخص باشند و صلاحیت آن‌ها احراز شده باشد!
در بسیاری از کشورهای جهان، حتی خروج این افراد خاص با دستر سی های ویژه از کشور
تحت رصد و نظارت قرار دارد
مثلا آنها نمی توانند بدون اطلاع قبلی و بطور ناگهانی، کشور را به هر بهانه ای ترک کنند!
متاسفانه شواه. و قرائن نشان می دهد که در حادثه تروريستي راه آهن پاکستان، به مساله Passive Defense
توجهی نشده است.
این حوادث تلخ، درسهای بسیاری برای ما بهمراه دارد.