10 مورد از بزرگترین هواپیماهای جنگ جهانی دوم + تصاویر

به گزارش تین نیوز به نقل از گجت نیوز، برخاستن هر هواپیمایی از زمین، پیروزی بزرگی بر نیروی جاذبه است و هر چه هواپیما بزرگ تر باشد، قدرت بیشتری برای غلبه بر این نیرو می خواهد. پس تصور کنید که موتورهای پیستونی، چه قدرتی به بزرگترین هواپیماهای جنگ جهانی دوم می دادند. درباره پرنده هایی صحبت می کنیم که حتی Boeing 737 مجهز به موتور جت، در مقابل آن ها کوچک به نظر می رسید.

این نشان می دهد که طراحان هواپیماهای نظامی جنگ جهانی دوم در نبود مواد اولیه کافی و موتورهای پیشرفته، چقدر از زمان خود جلوتر بودند. از مهارت خلبان های آن دوران نیز نباید به سادگی گذشت.

هواپیماهای موجود در این لیست، برای پیمایش مسافت های طولانی و انتقال رزمنده ها، تجهیزات نظامی و پرتابه های ویرانگر طراحی شدند. به هر حال چه وسیله ترابری بوده باشند چه بمب افکن استراتژیک، این ها برخی از بزرگ ترین و بهترین هواپیماهای نظامی در طول تاریخ هستند.

مسرشمیت 323 گیگانت (Messerschmitt Me-323 Gigant)

هواپیماهای ترابری بزرگ، پرنده های غول پیکری هستند که برای انتقال محموله های سنگین طراحی شده اند. در سال ۱۹۴۲، این وظیفه بر دوش مسرشمیت ۳۲۳ گیگانت افتاد. از هیبتش ناگفته پیداست که لوفت وافه (نیروی هوایی آلمان)، برای این غول هوایی چه در سر داشت.

با 28 متر طول، Me-323 می توانست 120 سرباز آماده به رزم یا 12 هزار کیلوگرم بار را در فواصل 800 کیلومتری جابه جا کند. برای بلند شدن آن از زمین اما نیروی فراوانی لازم بود که از شش موتور 14 سیلندر ساخت شرکت ژنوم ارون، تعبیه شده روی بال های هواپیما می آمد.

مسرشمیت ۳۲۳ با سرعت ۲۱۷ کیلومتر بر ساعت، آسمان را می پیمایید.

بوئینگ بی-29 سوپرفورترس (Boeing B-29 Superfortress)

این محصول بوئینگ، معروف ترین بمب افکن سنگین جنگ جهانی دوم بود. به علت قابلیت پیمایش بالا، B-29 حتی در آسمان ژاپن مورد استفاده آمریکایی ها قرار گفت و تا به امروز، تنها هواپیمایی است که برای بمباران هسته ای به پرواز در آمد.

مهندسان بوئینگ، این هواپیمای 30 متری را با درس آموختن از B-17 طراحی کردند. با نیرو گرفتن از چهار موتور Wright R-3350 Cyclone، بی-29 فضای اضافه تر، قابلیت حمل بار بیشتر و عملکرد بهتری داشت و قادر به پرواز در ارتفاع 9700 متری با سرعت 355 کیلومتر بود.

گودیر کلاس-ام (Goodyear Class-M)

این کشتی هوایی، بزرگ ترین وسیله پرنده جنگی بود که در WW2 استفاده شد. فاصله دماغه تا دم آن، به 500 متر می رسید. البته با وجود ابعاد غول آسا، ظرفیت حمل آن بیشتر از 4500 کیلوگرم نبود.

اما کاستی های گودیر کلاس-ام در سرعت و ظرفیت، با برد بالای آن جبران می شد. این بالن با سوخت کافی، می توانست ۵۰ ساعت مداوم در هوا باقی بماند.

شورت استرلینگ (Short Stirling)

این بزرگ ترین و اولین بمب افکن چهار موتوره نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا بود که در سال ۱۹۴۱ دل آسمان را شکافت. سرشت هواپیماهای بمب افکن، می طلبد که بزرگ باشند؛ اما شورت استراینگ به گونه ای طراحی شد که فاصله نوک دو بال آن، بیشتر از ۳۰ متر نباشد.

کوتاه شدن بال ها، شعاع چرخش فوق العاده ای به هواپیما می داد؛ اما موفقیت اولیه این بمب افکن استراتژیک، دوام چندانی نداشت. سرعت و برد کمتر شورت استرلینگ، باعث شد که در برابر رقبای مدرن تری مانند لنکستر، کم بیاورد.

یونکرس 390 (Junkers Ju 390)

این هواپیمای عظیم 35 متری، مشتق شده از Ju 290 بود و حداکثر وزن برخاست آن به 75 هزار کیلوگرم می رسید. علاوه بر ترابری، نیروی هوایی آلمان قصد داشت از آن به عنوان یک بمب افکن دوربرد برای بمباران نیویورک استفاده کند. اما از بخت بلند آمریکایی ها، به تولید انبوه نرسید.

حتی شایعاتی درباره پرواز ۳۲ ساعته یونکرس ۳۹۰ از بوردو به نیویورک پخش شده است که البته صحت آن ها هرگز تایید نشد.

بلوم و ووس بی وی 222 وایکینگ (Blohm & Voss BV 222 Wiking)

بی وی ۲۲ وایکینگ در کنار دیگر هواپیماهای نظامی آلمان، در مقطعی آسمان را به انحصار لوفت وافه درآورده بود.

طول بدنه این هواپیما 35 متر بود و شش موتور Junkers Jumo 207 داشت که روی بال هایش پخش شده بودند. این موتورها نیروی 999 اسب بخاری لازم برای تیکاف هواپیما را تامین می کردند.

کانسولیدیتد بی-32 دومینیتر (Consolidated B-32 Dominator)

به عنوان یک طرح پشتیبان، B-32 Dominator نشان داد چیزی کم از B-29 ندارد؛ اما همه افتخارات به B-29 رسید و آن بود که تیراژ تولید بالاتری داشت.

البته B-32 هم در مقام یک بمب افکن استراتژیک جنگ اقیانوس آرام، پرآوازه شد. این مدل، 5 متر از B-29 کوتاه تر؛ اما همان قدر کارآمد بود و می توانست محموله هایی تا وزن 9 هزار کیلوگرم را حمل کند. هر چند که دیر به صحنه آمد و از 300 فروند سفارش داده شده، فقط 118 فروند رنگ جنگ را دیدند.

توپولوف تی بی 3 (Tupolev TB-3)

توپولوف TB-3 با آن چرخ های فرود دوچرخه ای و اتاقک باز خلبان، در سال 1930 طراحی شد؛ ولی آن قدر خوب جواب داد که تا سال 1945 در خدمت ارتش  شوروی بود.

اگر از نزدیک به این عتیقه 25 متری بنگرید، به طراحی نامانوس آن پی می برید. زیر هر بال، فضای کوچکی برای استقرار رزمنده ها بود و در بالا هم همین طور! در مجموع، TB-3 می توانست 5 رزمنده را حمل و به نوعی، نقش ترابری را ایفا کند.

ناکاجیما جی 10 ان (Nakajima G10N)

ژاپن هم که در کنار دیگر نیروهای محور (متحدین) در پی بمباران آمریکا بود، به یک پرنده غول پیکر ۴۵ متری دل بست.

فاصله نوک دو بال ناکاجیما G10N، به 64 متر می رسید و می توانست یکی از بزرگترین هواپیماهای ملخی جنگ جهانی دوم باشد؛ اما با وجود نیاز شدید ژاپنی ها به بمباران آمریکا، ماشین صنعتی این کشور از پس تولید انبوه G10N برنیامد و در حد طرح باقی ماند.

فوکه-وولف اف و 200 کاندور (Focke-Wulf Fw 200 Condor)

اف و ۲۰۰ کار خود را به عنوان یک هواپیمای مسافربری آغاز کرد؛ ولی با تغییراتی که از سر گذراند، مهیای گشت زنی دریایی شد. البته نه برای لوفت وافه؛ بلکه در خدمت نیروی دریایی امپراتوری ژاپن!

این پرنده ها خوب هم جواب دادند و تا سال ۱۹۴۱، به کشتی های تجاری و لجستیکی دشمن، ضربات سنگینی زدند.

کمپانی فوکه-وولف این هواپیما را برای جابه جایی مسافران بر فراز اقیانوس اطلس طراحی کرده بود. چهار موتور Bramo 323R هم داشت که آن را 14 ساعت در آسمان نگه می داشتند.

با وجود طول 23 متری و جوهره مسافربری، Fw 200 یکی از کوچک ترین هواپیماهای این فهرست محسوب می شود.