شرکت هواپیماسازی ATR را بشناسید

به گزارش تین نیوز به نقل از کن نیوز، از دهه 60 و 70 رشد و پیشرفت شرکت های هواپیماسازی اروپایی شروع شده بود و شرکت های این حوزه قصد داشتند با استفاده از پتانسیل های خود از طریق همکاری و مشارکت این پیشرفت را تسریع ببخشند.

در سال های پایانی دهه 70 دو شرکت روی طرح های خود مشغول کار بودند، شرکت فرانسوی طرح هواپیمای AS 35 را پیش می برد و شرکت ایتالیایی درصدد بود تا AIT 230 را روانه بازار هوانوردی تجاری کند اما یک اتفاق باعث پیدایش هواپیماهای جدیدی شد.

در 4 نوامبر سال 1981 در شهر پاریس رناتو بونیفاشیو رئیس هیئت مدیره Aeritalia و ژاک میتران رئیس هیئت مدیره Aérospatiale تفاهم نامه ای را به امضا رساندند که بر اساس آن این دو شرکت بر روی پروژه طراحی و ساخت یک هواپیمای منطقه ای با نصف مصرف سوخت هواپیماهای مشابه و هم رده با هم همکاری کنند.

این مشارکت به ساخت هواپیمای ATR42 منجر شد هواپیمایی که در 16 آگوست 1984 اولین پرواز خود را در تولوز فرانسه انجام داد، در سپتامبر 1985 سازمان هواپیمایی کشوری فرانسه (DGCA) و سازمان هواپیمایی کشوری ایتالیا گواهینامه پروازی هواپیمای جدید را صادر کردند تا این هواپیما برای ورود به بازار هوانوردی جهان مشکلی نداشته باشد.

بازدهی بالای این هواپیما به عنوان یک هواپیمای منطقه ای و استقبال شرکت های هواپیمایی برای سفارش این هواپیما باعث شد که ATR به فکر مدل جدیدی از ساخته خود بیافتد که ظرفیت بیشتری داشته باشد، در ژانویه 1986 این شرکت تایید کرد که کار بر روی پروژه ATR72 که مدل بزرگ تر ATR42 است را آغاز کرده است.

در سپتامبر 1989 زمانی که ATR چهارصدمین فروند از هواپیمای ATR42 را سفارش گرفته بود؛ ساخته جدید این شرکت یعنی ATR72 نیز در دسترس مشتریان قرار گرفت.

بدنه و دم این هواپیماها در تاسیسات لئوناردو در پومیلیانو دارکو در نزدیکی شهر ناپل ایتالیا تولید می شود، بال ها نیز در غرب فرانسه تولید و به خط تولید نهایی در تولوز ارسال می شدند؛ سیستم های مشابه و روش ساخت و تولید یکسان دو هواپیما باعث شد که تولید این دو هواپیما در یک خط تولید انجام شود.

در دهه 90 میلادی شرکت ATR برای عقب نیافتن از هواپیماهای جدید تعدادی اصلاحیه  (Modification)بر روی هواپیماهای خود اعمال کرد تا در بازار رقابتی هواپیماهای منطقه ای پیشرو باقی بماند.

در جون 2001 شرکت های مادر هواپیماسازی ATR تصمیم گرفتند که همکاری خود را تقویت کنند و در همین راستا تمام بخش های صنعتی خود را از جمله شرکت ATR را مجددا سازماندهی کردند که این شرکت را تبدیل به اولین شرکت هواپیماسازی کرد که موفق به دریافت گواهینامه های ایزو 2000-9001 و EN/AS/JISQ 9100 شده است؛ این گواهینامه ها پس از اطمینان از بالا بودن کیفیت رعایت استانداردها به شرکت ها اعطا می شوند.

از سال 2008 و پس از بحران های مالی اروپا و آمریکا و افزایش اخطارهای سازمان های محیط زیستی درباره گرمایش زمین و بحران های خاص این موضوع صنعت هوانوردی شروع به تحقیق بر روی سوخت های بهینه تر کرد که هم از نظر مالی هزینه کمتری را به شرکت های هواپیمایی تحمیل کند و هم با محیط زیست سازگارتر باشد.

در یک فوریه سال 2017 شرکت هواپیماسازی ATR با همکاری یک شرکت هواپیمایی سوئدی اولین پرواز را با سوخت های زیستی (Biofuel) انجام داد و در 21 جون 2022 اولین پرواز یک هواپیمای ساخته شده توسط ATR با 100% سوخت (Sustainable Aviation Fuel) SAF انجام شد.

در می سال 2022 شرکت هواپیماسازی ATR مطالعات برای ساخت یک هواپیمای هیبریدی -الکتریکی را آغاز کرد، هدف این طرح این است که نسخه اولیه هواپیمای جدید که نقش پر رنگی در کاهش آلودگی های صنعت هوانوردی خواهد داشت در سال 2023 رونمایی و در سال 2030 وارد بازار هوانوردی جهانی شود.

بر اساس اطلاعات منتشر شده، این هواپیما قرار است با نوع خاص عملکرد خود مصرف سوخت را در فازهای تیک آف و اوج گیری تا 20% کاهش دهد.

استفاده از ملخ هشت پر، یخ زدایی حرارتی بجای نوع بادی کنونی، استفاده از سیستم FADEC تک اهرمه برای هر دو موتور، تقویت آیرودینامیک بدنه و ملخ و استفاده از فیبر کربن و دیگر مواد مرکب در بخش های مختلف بال و بدنه برای کاهش وزن هواپیما دیگر ویژگی های خاص این هواپیما خواهد بود.

ساخته های شرکت هواپیماسازی ATR

*ATR 42

اولین هواپیمایی که این شرکت تولید کرد از این مدل بود هواپیمایی بال بالا (به هواپیماهایی اطلاق می شود که بال از خط وتر بدنه بالاتر قرار می گیرد) که از موتورهای توربوپراپ Pratt & Whitney PW120s نیرو می گیرد، این هواپیما می تواند 40 تا 52 مسافر را جابه جا کند از همین روست که نام 42 برای آن انتخاب شد.

انواع

ATR 42-200

نسخه اولیه این هواپیما بود که صرفا برای برخی از آزمایش ها ساخته شده بود و هیچگاه به بازار هوانوردی تجاری عرضه نشد.

ATR 42-300

مدل پایه این هواپیما است که تست های پروازی روی آن انجام شد و به مشتریان تحویل داده شد، این هواپیما تا سال 1996 در خط تولید باقی ماند.

ATR 42-320

مدل به روز شده ATR 42-300 است که با استفاده از موتور PW121 که قوی تر از موتور مدل پایه است عملکرد بهتری دارد.

ATR 42-400

این مدل که از ملخی با شش تیغه استفاده می کرد هواپیمایی بود برای گذر از مدل 300 برای رسیدن به مدل 500 و تولید آن زیاد ادامه نداشت، سه فروند از این مدل تحت عنوان ورژن Surveyor به دولت ایتالیا تحویل داده شد که برای ماموریت های نظارت سواحل آماده شده بودند، تنها دو فروند از مدل مسافربری این هواپیما ساخته شد که به خطوط هوایی CSA جمهوری چک تحویل داده شد که بعدها در سال 2006 به شرکت هواپیمایی کونویاسا ونزوئلا فروخته شد.

ATR 42-500

تغییرات کوچک مدل های پیش در این مدل از ATR به نهایت شکوفایی خود رسید و هواپیمایی تولید شد که تفاوت چشمگیری با مدل های قبلی داشت.

اولین فروند از این مدل در سال 1995 تحویل داده شد که عملکرد و بازدهی بسیار بالایی را از خود ارائه می کرد، استفاده از موتورهای پرت اند ویتنی PW127، ملخ جدید شش تیغه ای ساخته شده از مواد مرکب (کامپوزیت) که علاوه بر کاهش صدای موتور باعث می شد هواپیما برای استفاده در ارتفاع بیشتر و دماهای بالاتر مشکلی نداشته باشد، ضمن اینکه طراحی نوین کابین تجربه پرواز بهتری را برای مسافران این هواپیما فراهم می کرد.

ویژگی های عنوان شده در بالا منجر به افزایش حداکثر وزن هواپیما در زمان تیک آف منجر می شد که این نکته اجازه می داد هواپیما بار بیشتری را بتواند حمل کند و برد پروازی هواپیما را افزایش می داد.

ATR 42-600

در سال 2007 تولید سری 600 هواپیمای ATR42 رسما اعلام شد هواپیمایی که با موتور بهینه تر از مدل 500 که 5% تراست بیشتری تولید می کرد در باندهای کوتاه تر و شرایط خاص پروازی عملکرد بهتری را داشت.

این مدل همچنین به کاکپیت شیشه ای (glass cockpit) مجهز است و با استفاده از 5 نمایشگر دیجیتالی اطلاعات مورد نیاز خلبانان برای پرواز را به آن ها ارائه می دهد که علاوه بر راحت تر شدن فرآیند پرواز برای خلبانان ایمنی پرواز را هم تا حدود زیادی افزایش می دهد.

مدل ترابری

مدلی است که برای حمل و نقل بار مورد استفاده قرار می گیرد، در این مدل در هواپیما طوری طراحی شده است که مناسب قرار دادن بسته های بزرگ بار در داخل هواپیما باشد، شرکت های FedEx، آویاویلسا، UPS و DHL از اصلی ترین مشتریان این مدل هواپیما هستند.

نکته قابل ذکر این است که ATR42 با داشتن گواهینامه STC این امکان را به اپراتورهای خود می دهد که با اعمال تغییراتی بر روی هواپیماهای مسافربری از آن ها به عنوان هواپیمای کارگو استفاده کنند.

VIP

مدل شخصی این هواپیماست که برای جابه جایی شخصیت ها و افراد خاص با طراحی کابین متفاوت و بازدهی و برد مخصوص ارائه می شود.

تعداد ساخته شده

بر اساس آمارهای منتشر شده توسط شرکت ATR تا اکتبر سال 2020 میلادی  تعداد 484 فروند از انواع مختلف ATR42 تولید شده است که با توجه به ادامه روند تولید این تعداد بیشتر نیز خواهد شد.

*ATR 72

موفقیت ATR42 در جلب رضایت شرکت های هواپیمایی و بازدهی بالای این هواپیما در مسیرهای کوتاه باعث شد که این شرکت هواپیماسازی روی به توسعه هواپیمای خود بیاورد و هواپیمایی بزرگتر را طراحی کند، هواپیمایی بر پایه ATR42 که می توانست بین 72 تا 78 مسافر را جابه جا کند؛ از آنجایی که در چینش کارخانه این هواپیما 72 نفر ظرفیت داشت از همین رو نام ATR72 بر آن نهادند.

شرکت هواپیماسازی ATR در 15 ژانویه 1986 رسما اعلام کرد که در حال کار بر روی پروژه ATR72 است، در 27 اکتبر 1988 نسخه اولیه این هواپیما اولین پرواز خود را انجام داد، در 25 سپتامبر 1989 گواهینامه های صلاحیت پروازی این هواپیما توسط سازمان هواپیمایی کشوری فرانسه صادر شد و دقیقا یک سال بعد از اولین پرواز آن یعنی در 27 اکتبر 1989 شرکت هواپیمایی فنلاندی Finnair این هواپیما را وارد ناوگان خود کرد. 

به نسبت مدل 42 این هواپیما 4.5 متر بدنه طولانی تری دارد، همچنین مخازن سوخت آن 10% افزایش یافته اند و طول نوک دو بال نیز به نسبت مدل پیشین افزایش داشته است.

انواع

این هواپیما هم به مانند اکثر هواپیماهای جهان از انواع مختلفی بهره می برد که مهمترین آن ها ATR72-212 و ATR72-600 است که تغییرات در ابعاد هواپیما، نوع موتور، ظرفیت، نوع قرارگیری درهای هواپیما و ... از مهمترین وجه تمایز بین مدل های مختلف بود، شرکت ATR برای این هواپیما هم مدل های ترابری، VIP و Surveyor (مخصوص عملیات نظارت بر سواحل) را در دسترس مشتریان قرار داده است.

تعداد ساخته شده

بر اساس اطلاعات کارخانه سازنده  تا ابتدای سال 2019 بیش از 1000 فروند از این هواپیما ساخته و به مشتریان این شرکت هواپیماساز تحویل داده شده است.

*ATR82

در اوایل دهه 90 میلادی ATR به فکر هواپیمایی افتاد که از مدل 72 بزرگتر باشد و با استفاده از موتورهایی مثل Allison GMA 3012 و General Electric CF34 بردی معادل 1000 ناتیکال مایل (1900 کیلومتر) داشته باشد و بتواند تا ارتفاع 20 هزار پایی اوج گیری نماید.

البته ایده ساخت این هواپیما هیچگاه به خط تولید نرسید و ATR بجای ساخت یک هواپیمای جدید توسعه هواپیماهای قبلی خود را در دستور کار خود قرار داد.