چرا هواپیماهای سه موتوره محبوب بودند؟

در سال های اولیه حمل و نقل هوایی موتورهای پیستونی نیروی رانش بیشتر هواپیماها را تامین می کردند. این موتورها صدای بلند و مهمتر از آن غیر قابل اعتماد بودند. به همین دلیل، قانون گزاران صنعت هوانوردی به هواپیماهای کمی اجازه پرواز مسافری در مسافت های طولانی می دادند. سازمان هواپیمایی کشوری ایالات متحده به همین منظور قانونی را اجرا کرد که هواپیماهای با دو موتور نمی توانند بیش از 60 دقیقه از فرودگاه پشتیبان پرواز کنند.

به گزارش تین نیوز به نقل از انجمن شرکت های هواپیمایی ایران، با فراگیر شدن موتورهای جت که بسیار قابل اعتمادتر بودند، قانون 60 دقیقه سازمان هواپیمایی کشوری ایالات متحده تنها به هواپیماهای با بیش از دو موتور اجازه عبور از اقیانوس اطلس یا اقیانوس آرام (که بسیار دورتر از یک ساعت پرواز از فرودگاه پشتیبان بودند) را می داد.

بوئینگ 747 محبوب ترین جت آن زمان، برای پروازهای بین اقیانوسی با بیشترین تقاضا بود. با این حال، برای مسیرهای با تقاضای کمتر، خطوط هوایی تنها یک انتخاب برای کاهش هزینه و ظرفیت سوخت داشتند، هواپیماهایی با سه موتور جت .

شرکت های هواپیمایی باید مطمئن می شدند که صندلی های جمبوجت 747 را به طور کامل پر می کنند تا بتوانند سود ببرند، از طرفی جت های دوقلوی آن زمان فاقد ظرفیت های لازم در مسیرهای طولانی بین اقیانوسی بودند. جی لین هلمز، مدیر سازمان هواپیمایی کشوری ایالات متحده ، نقل قول زیر را در سال 1980 بیان می کند:

بنابراین، سه موتوره های دوربرد، به ویژه داگلاس دی سی-10، مک دانل داگلاس ام دی-11 (که بعداً توسط بوئینگ تولید شد) و لاکهید ال-1011 تری استار، در بین خطوط هوایی بسیار محبوب شدند. این جت ها دقیقاً با نقشی که خطوط هوایی می خواستند سازگار بودند، یعنی صندلی های کمتر و عملکرد اقتصادی بهتر نسبت به بوئینگ 747 .

قانون گزاران هواپیمایی اگرچه نمی خواستند جت های دوقلو بین اقیانوس ها پرواز کنند، ولی صنعت هوانوردی در نهایت این کار را انجام داد. ایکائو تا سال 1976و با استفاده از قانون جدید 90 دقیقه مجوز عبور ایرباس300 را در بخش هایی از اقیانوس ها مانند خلیج بنگال یا اقیانوس اطلس شمالی صادر کرد و در نهایت سازمان هواپیمایی کشوری ایالات متحده در سال 1984 سیستم جدید گواهینامه برای هواپیماهای دو موتوره را ارائه کرد.

این سیستم که به استانداردهای عملکرد عملیاتی دو موتوره با برد گسترده (ETOPS) شناخته می شود، به هواپیماهای دو موتوره اجازه می دهد تا دورتر از فرودگاه پشتیبان پرواز کنند. در سال 1985، یک بوئینگ 767 اولین پرواز بین اقیانوس اطلس را با استفاده از گواهینامه ETOPS بین بوستون و پاریس انجام داد.

با گذشت زمان، هواپیماها رتبه های ETOPS بالاتر و بالاتری کسب کردند. برای مثال ایرباس 350 رتبه ای دریافت کرد که به آن اجازه داد بر پهنه زمین پرواز کند.