توطئه آلمانی ها برای تسخیر دنیا با استفاده از راه آهن ایران

برای نخستین بار، محمدحسن خان اعتمادالسلطنه، در روز هفتم ربیع الثانی سال ۱۲۹۹ قمری، در باره راه آهن، مطلبی را در خاطراتش نوشت که سال ها بعد در قالب کتابی منتشر شد: «... وزیر امور خارجه وارد شد. تعریف پروتست روتر [رویتر] را در باب قرارنامه راه آهن جدید و اظهارات سفارت انگلیس بیان کرد. قرار شد سه شنبه به این کار برسیم. تفصیل روتر و راه آهن مفصل است. ان شاءالله خواهم نوشت.» و مدتی بعد نوشت: «شنیدم قرارنامه راه آهن ما بین دولت ایران و وزیر مختار ینگی دنیا [آمریکا] بسته شده و مشیرالدوله در نوشتن این قرارنامه یکصد هزار تومان مداخل کرده است.»

ناصرالدین شاه قاجار که دارای تلون مزاج بسیاری بود، پس از آنکه ماکت راه آهن را در روز یکشنبه سوم صفر سنه ۱۳۰۴ قمری، ملاحظه کرد، واکنش جالبی از خود نشان داد. اعتمادالسلطنه می نویسد: «نمایندگان نمونه کوچکی از راه آهن را آورده بودند. شاه فرمود: شتر و قاطر و خر صدهزار مرتبه از قطار بهتر است! حالا ۴۰، ۵۰ نفر فرنگی در طهران هستند و ما عاجزیم، اگر راه آهن ساخته شود و هزار نفر به تهران بیایند چه خواهیم کرد؟»

وقتی شاه قاجار کار رضایت داد

مخالفت شاه قاجار و ناسزا گفتنش به خارجی ها، بیشتر از یک سال دوام نیاورده بود که در روز پنجشنبه ۱۳ محرم سنه ۱۳۰۶ قمری، هوس کرد با قطار به شهرری برود و زیارت کند، اما از سوار شدن به قطار واهمه داشت. اعتمادالسلطنه می نویسد: «... امروز عصر شاه به راه آهن تشریف بردند. من نرفته بودم، لیکن بی خبر نیستم. جمعیت زیادی در رکاب بودند. عزیزالسلطان با سردوش و شمشیر الماس و تمثال همایون در خدمت شاه بود. اول بنا نداشتند که به راه آهن بنشینند. بعد که مصمم شده بودند، نشستند و تا حضرت عبدالعظیم (ع) رفتند.»

در روز شنبه ۲۸ صفر سنه ۱۳۰۶ قمری، بر اثر عجله یکی از مسافران برای خروج از قطار و کشته شدن او، مردم به ایستگاه راه آهن حضرت عبدالعظیم (ع) حمله کردند و خسارت کلی به ایستگاه و قطار زدند که کار بالا گرفت و کمپانی بلژیکی از دولت ایران طلب خسارت کرد. کار آنقدر بالا گرفت که شاه، چاره را از مادرش درخواست می کند و او به مسئول کمپانی گفت: «اگر خسارتی می خواهید، می پردازیم، اما به مردم می گوییم که دیگر سوار قطار نشوند.» مسئول کمپانی هم با شنیدن این جمله از دریافت خسارت صرف نظر کرد!

ساخت راه آهن سراسری بیرون از خندق تهران

این خط آهن، بین تهران و ری که در سال ۱۲۴۱ شروع به کار کرده بود، بعد از ۸۰ سال، سرانجام در سال ۱۳۴۱ از نفس افتاد و برای همیشه جمع شد، اما در اوایل قرن حاضر، پس از مطالعاتی که مهندسان آلمانی به انجام رساندند، مقرر شد در پایین دست دروازه گمرک و بیرون از خندق جنوبی شهر طهران، کلنگ آغاز ساخت راه آهن سراسری زده شود.

راه آهن سراسری ایران، در روز ۲۳ مهر ۱۳۰۶ کلنگ زنی شد. خبرنگار روزنامه اطلاعات راجع به این مراسم، این گونه گزارش داده است: «تا قبل از اینکه طوفان و باد شدیدی بوزد، طبقات مختلفه وزرا، رجال، اعیان، کوردیپلماتیک، نمایندگان مجلس، هیئت مطبوعات، تجار و سایر محترمین در چادرهای مخصوص خود قرار گرفته و نظم و ترتیب کاملی در تفکیک طبقات و پذیرایی از آنها برقرار بود. ولی طوفان و گردوخاک این انتظام را درهم شکست و در خلال این تیرگی هوا، آقایان وزیر دربار و رئیس دفتر شاهنشاهی و رؤسای تشریفات سلطنتی و غیره که در التزام رکاب بودند، در محوطه جشن نزول فرموده و در چادر مخصوص قرار گرفتند. در همین موقع بود که تیرگی هوا مرتفع و اشعه آفتاب طنین انداز گردید.» خبرنگار اطلاعات، در ادامه می نویسد: «آقای رئیس الوزرا در خاتمه نطق خود، کلنگ نقره ای را که به افتخار، دیروز تهیه کرده بودند تقدیم کرد و کلنگ زده شد. پس از افتتاح رسمی راه آهن، عمله ها که فعلاً متجاوز از ۵۰ نفر بودند، شروع به تسطیح راه و کشیدن ریل کردند.»

راه آهن سراسری ابتدا، بندر شاهپور (امام خمینی فعلی) در جنوب را به بندر شاه (بندرترکمن) در شمال وصل می کرد و بعدها شهرهای گرمسار، قزوین، شاهرود، و... نیز به آن اضافه شد.

توطئه آلمانی ها برای تسخیر دنیا

ساخت راه آهن از جنوب به شمال، همواره مورد ایراد بخشی از کارشناسان بود و هست و آنان عقیده دارند راه آهن ایران نباید به صورت شمالی ـ جنوبی کشیده می شد و این کار باید شرق به غرب صورت می گرفت. این موضوع دلیل روشنی دارد؛ بهره برداری آلمانی ها از راه آهن ایران نشان دهنده آن است که آنها از ابتدا در فکر تسخیر دنیا و بخصوص شوروی بودند و با اشغال ایران ، راه آهن عملاً در اختیار آنان قرار گرفت و با توجه به آنکه تمامی موتورها و ادوات به وسیله روغن به حرکت درمی آمد، به شدت تمامی خطوط و واگن ها آسیب دیدند و پس از تخلیه ایران، آمریکایی ها در صدد بازسازی آن، با ادوات ساخت این کشور برآمدند.

روس ها به هنگام استفاده از راه آهن، بخصوص خطوط شمالی، وسیله ای به نام «ژیل» را به کار گرفته بودند تا از برخورد قطارها با یکدیگر جلوگیری به عمل آید و این دستگاه چنان دقیق عمل می کرد که حتی یک مورد از برخورد قطارها با یکدیگر در دوران اشغال ایران گزارش نشد.

غصب زمین های اطراف راه آهن

با ساخت و توسعه راه آهن در کشورمان، طی سال های گذشته این راه استراتژیک و حیاتی گسترش بسیاری یافته، اما تا رسیدن به حد مطلوب، نیاز به کار فراوانی بود.

نکته جالب توجه در مورد زمین های اختصاص یافته به محوطه ایستگاه راه آهن و حوالی آن، غصب زمین های مردم بود. از جمله در قسمت شرقی اراضی دو تن به نام های رجب تختی (پدر شادروان غلامرضا تختی) و شاه رجب پیکان، ضمیمه زمین ها شد و به رغم داشتن سند و بنچاق، هرگز برای آنان احقاق حق صورت نگرفت.

معماری جالب و موذیانه نازی ها

آلمانی ها، به هنگام ساخت ایستگاه اصلی، نمونه ای از معماری پیشرفته خود را به رخ جهانیان کشیدند و سقف یکپارچه آن را بدون ستون ساخته و با متحرک کردن آن، همگان را به حیرت واداشتند. امروز اگر به سقف اصلی سالن نگاه بیندازید، خطوط پررنگ سفیدی را مشاهده می کنید که حتی با دقت بسیار نیز نمی توانید دریابید که علامت مخصوص نازی هاست!