سیر تحول و تکامل خودرو سواری مینی

سال ها پیش از آنکه برند های ژاپنی و آلمانی به ساخت هاچبک های جوان پسند بپردازند، میلیون ها دستگاه مینی در انگلستان فروخته می شد. این برند، همچنان وفادار به طرح اولیه با محصولات متنوع در بازار جهانی حضور دارد.

به گزارش تین نیوز، داستان مینی، مشابه لندرور با تولید یک خودرو آغاز شد؛ اما به دلیل محبوبیت و فروش بالا، جایگاهی تاریخی و برند مستقل پدید آورد. این شرکت، یک دهه بعد از رونمایی نخستین مدل، تأسیس شد و مشابه بسیاری دیگر خودروسازان بریتانیا با تأکید بر اصالت اولین محصول خود، به فعالیت ادامه داد.

شرکت مینی، با خودروی مینی در جهان شناخته می شود. محصولات این خانواده، با گذشت بیش از ۵۰ سال، کمترین تغییر ظاهری را نسبت به دیگر خودروهای ساخت انگلستان داشته اند و به نوعی، اصیل ترین مدل های بریتانیایی دنیا هستند که هنوز با تیراژ بالا در خط تولید وجود دارند. مینی همچنین، سبک طراحی خاصی را بنیان نهاد که منجر به تحول در خودروهای شهری و کلاس هاچبک شد. مسلما استقبال عامه ی مردم از نسل اول مینی ساخت ۱۹۵۹، نقش مهمی در ظهور فولکس واگن گلف و هاچبک های ۴ نفره در سراسر جهان داشت.

مینی در ابتدا، محصول شرکت بریتیش موتور بود و حتی بعد از تأسیس برند اختصاصی خود، تا مدتی طولانی زیرمجموعه ی بریتیش لیلاند باقی ماند. تغییرات ساختاری و ادغام گروه های خودروسازی در انگلستان، دگرگونی های زیادی در مالکیت کارخانه های مینی به وجود آورد. این شرکت، امروزه یکی از زیرمجموعه های بی ام و محسوب می شود و مدیرعاملی آلمانی دارد. طی ۵ دهه از تأسیس مینی، این برند همواره بخشی از یک گروه خودروسازی بزرگ تر بوده و هرگز مستقل از دیگر شرکت ها، فعالیت نکرده است.

مهمر ترین آمار و افتخارات مینی

در سال ۱۹۹۹، پس از انجام ماه ها تحقیق و طی رای گیری از ۱۳۳ خبرنگار و کارشناس بین المللی صنعت خودرو، مینی کلاسیک توانست عنوان دومین وسیله نقلیه مهم و تاریخ ساز قرن بیستم را تصاحب کند. رتبه ی اول در این رده بندی به فورد مدل T رسید. جایگاه های سوم تا پنجم نیز به ترتیب، برای سیتروئن DS، فولکس واگن بیتل و پورشه 911 درنظر گرفته شد.

مینی در دنیای سینما و تلویزیون با سریال طنز مستر بین شناخته می شود. همچنین، فیلم سینمایی شغل ایتالیایی ساخت ۱۹۶۳ که بازیگران مطرحی مثل مایکل کین در اختیار داشت و از مینی کلاسیک به عنوان عاملی مهم در فیلمنامه استفاده می کرد با فروش بسیار خوب در سراسر جهان رو به رو شد و شهرت این خودرو انگلیسی را افزایش داد. باز تولید فیلم سینمایی شغل ایتالیایی در نسخه ی سال ۲۰۰۳ نیز، همراه با حضور پررنگ نسل جدید مینی انجام شد و البته، پرفروش بود.

اولین مینی که سال ۱۹۵۹ رونمایی شده بود، در سال ۱۹۶۵ به آمار فروش باورنکردنی یک میلیون دستگاه رسید و سال ۱۹۶۹، برای تولید ۲ میلیون دستگاه، شهرت جهانی پیدا کرد. تنها ۳ سال بعد در ۱۹۷۲، عدد ۳ میلیون و در سال ۱۹۷۶، مجموعا تعداد ۴ میلیون مینی به سراسر جهان فرستاده شدند. تعدادی از خطوط تولید مینی از سال ۱۹۸۰ به خودروهای جدیدتر، مثل آستین مترو اختصاص یافت. مجموع تیراژ تولید مینی کلاسیک که در سال ۱۹۸۶ به ۵ میلیون دستگاه رسیده بود تا پاییز سال ۲۰۰۰ و پایان عرضه، با رسیدن به عدد ۵,۳۸۷,۸۶۲ پایان یافت.

تیراژ تولید مینی، امروزه حدود ۳۵۰ هزار دستگاه در سال برآورد می شود. کارخانه ی آکسفورد، از سال ۲۰۰۰ مهم ترین عرضه کننده ی محصولات مینی محسوب می شود و با حضور ۸ هزار پرسنل، تقریبا ۸۰۰ دستگاه تولید روزانه دارد. مینی در هلند، اتریش، اندونزی، هند و مالزی نیز، با خطوط مونتاژ متعدد فعالیت می کند. از سال ۲۰۱۲، تقاضا برای خودروهای مینی در آمریکا نسبت به بریتانیا پیشی گرفته است و طی سال های گذشته، حدود نیمی از کل ظرفیت تولید در کشورهای امریکا و انگلیس عرضه می شود. امروزه حدود ۳۰ درصد از کل فروش جهانی مینی، به بزرگ ترین محصول شرکت سازنده، مدل کانتری من اختصاص دارد.

مینی حضوری فعال در دنیای موتوراسپرت دارد. نسل اول مینی کلاسیک، تنها ۳ سال پس از  رونمایی توانست به مقام قهرمانی رالی مونت کارلو برسد. مینی کلاسیک در دهه ی ۶۰ میلادی، پرافتخارترین خودرو اروپا در مسابقات داخل و خارج پیست بود. بسیاری از رانندگان افسانه ای فرمول یک، مثل نیکی لائودا، گراهام هیل، جکی استوارت و جیمز هانت، اولین موفقیت حرفه ای خود در پیست را با خودروهای مینی به دست آوردند.مینی با حودروهای مختلف، بارها در رالی جهانی (WRC) و بسیاری دیگر رقابت های سرعت شرکت داشته است؛ اما بزرگ ترین افتخار آن، ۴ قهرمانی پیاپی در رالی داکار، بین سال های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۵ است. 

تولد یک خودرو با نام مینی

نسخه ی اولیه از مینی، تقریبا بدون تغییر در ظاهر بدنه به مدت ۴۱ سال تولید شد. این محصول، با طبع لوکس و اشراف پسند مردم بریتانیا در تناقض بود؛ اما به دلایل مختلف با استقبال مردم این منطقه در دهه ی ۶۰ میلادی رو به رو شد.

بحران کانال سوئز در سال ۱۹۵۶، قیمت سوخت در اروپا و انگلستان را به شدت افزایش داد. در این دوران، رژیم اشغالگر قدس با همراهی ارتش بریتانیا و فرانسه به مصر لشگرکشی کردند. این واقعه با مخالفت شدید آمریکا و شوروی رو به رو شد و چندماه بعد، ضمن مشارکت سازمان ملل متحد، اشغالگران ملزم به خروج از خاک مصر شدند؛ اما کانال سوئز (مهم ترین راه آبی بین اروپا و افریقا) برای چند ماه بسته ماند و بنزین در انگلستان جیره بندی شد. افزایش قیمت سوخت در سال های بعد نیز ادامه یافت و مردم بریتانیا را به خرید خودروهای کوچک و کم مصرف آلمانی تشویق کرد. این شرایط، مدیران شرکت بریتیش موتور را به فکر تولید محصولی مشابه در انگلستان انداخت. لئونارد لرد، یکی از مدیران اصلی بریتیش موتور در اواخر دهه ی ۵۰ میلادی، تصمیم گرفت بازار انگلستان را با محصولی ساخت داخل و البته بهتر از نمونه های خارجی، فتح کند.

طراحی مینی، تاحدودی الهام گرفته از فیات 500 به نظر می رسد؛ چراکه خودروی پرفروش ایتالیایی، سال ۱۹۵۷ و تقریبا ۲ سال قبل از مینی رونمایی شده بود. البته مورخان انگلیسی معتقدند که طراحی بدنه ی مینی در سال ۱۹۵۶ نهایی شد و شباهت آن به فیات 500، باتوجه به نیاز بازار اتفاق افتاده است. الکساندر ایزیگونیس، مهندس و طراح خودرو متولد یونان که سال ۱۹۵۵ به بریتیش موتور پیوسته بود، طرح نهایی مینی را مطابق خواسته های لئونارد لرد به سرانجام رساند. اولین مدل، بهار سال ۱۹۵۹ تولید شد و خیلی زود، مورد استقبال مردم قرار گرفت. به لطف برنامه ریزی بسیار خوب شرکت سازنده، طی چند ماه هزاران دستگاه مینی به مصرف کننده رسید. کمتر از یک سال بعد، مینی در ۱۰۰ کشور دنیا به نمایش گذاشته شد و فروش جهانی خود را آغاز کرد. الکساندر ایزیگونیس نیز در سال ۱۹۶۹ به جهت طراحی خودروی مینی و خدمات مهندسی خود به بریتانیا، از ملکه انگلستان مدال افتخار، نشان شوالیه و لقب سر (Sir) دریافت کرد.

کارخانه ی موریس به عنوان یکی از زیرمجموعه های بریتیش موتور برای تولید مینی برگزیده شد. به همین دلیل، نسل اول در ابتدا موریس مینی ماینر نام داشت. استقبال چشم گیر از این خودرو، مدیران بریتیش موتور را متقاعد کرد که چند خط تولید از کارخانه ی آستین (متفاوت از استون مارتین) دیگر زیرمجموعه ی خود را به مینی اختصاص دهند. نسل اول تا سال ۱۹۶۹، با ۲ برند موریس و آستین تولید می شد و به همین دلیل، تحت نام های موریس مینی ماینر و آستین مینی قابل خرید بود. بعدها، مدل های متنوع در سراسر جهان با پیشرانه های ۸۵۰ تا ۱۱۰۰ سی سی تولید شدند.

حدود یک دهه پس از معرفی اولین خودروی مینی  ، شرکتی اختصاصی برای آن تشکیل شد تا مستقل از موریس و آستین، یک برند مخصوص به خود داشته باشد. این شرایط، فرصت مناسبی ایجاد کرد تا روی پلتفرم مینی، خودروهایی متنوع ساخته شوند. البته نباید فراموش کنیم که هیچ کدام از محصولات زیرمجموعه ی مینی تا سال ۲۰۰۰، محبوبیت و فروش بسیار خوب نسخه ی اصلی (هاچبک ۳ در) را نداشتند.

مینی کلاسیک، از سال ۱۹۵۹ تا ۲۰۰۰ با ۷ سری تولید شد که اصطلاحا به نام های مارک یک (Mk I) تا مارک ۷ (Mk VII) شناخته می شود. این خودرو، یک هاچبک ۳ در ۴ نفره بود؛ اما با بدنه های متنوع و تولید محدود نیز عرضه شد. مثلا موریس مینی تراولر (مخصوص سفر) و آستین مینی ون با بدنه ی کشیده تر و صندوق بار بزرگ تر نیز تولید شدند. حتی مینی وانت پیکاپ ۲در و مینی صندوق دار نیز طی سال های ۱۹۶۹ تا ۱۹۸۰ وجود داشتند. تعدادی از محصولات فرعی مینی در گالری تصاویر ادامه ی مطلب، قابل مشاهده هستند.

همکاری با جان کوپر و تولید مینی کوپر

مینی از اولین نسخه، خودرویی اقتصادی و مناسب خانواده های سطح متوسط محسوب می شد. به همین دلیل، همکاری شرکت سازنده با یک تیم فرمول یک برای تولید محصولی اسپرت و قدرتمند، در سال ۱۹۶۱ عجیب و بی سابقه بود.

ارتباط دوستی بین الکساندر ایزیگونیس (طراح مینی) و جان کوپر (John Cooper) منجر به اتفاقی تاریخ ساز برای کارخانه ی مینی شد. در آن زمان، شرکت کوپر به طراحی خودروهای مسابقه و رقابت در فرمول یک می پرداخت. مدتی بعد از رونمایی اولین خودروی مینی و فروش بسیار خوب آن، جان کوپر متوجه توانایی های مینی برای حضور در مسابقات شد.

تنها ۲ سال پس از رونمایی اولین نسخه ی مینی، مدل جدیدی با نام مینی کوپر معرفی شد که براساس کارخانه ی سازنده، آستین مینی کوپر یا موریس مینی کوپر نام داشت. به جای پیشرانه ی استاندارد با حجم ۸۵۰ سی سی، نمونه ای یک لیتری نصب شد که قدرت مینی را از ۳۴ به ۵۵ اسب بخار افزایش می داد. استقبال از مینی کوپر، مشوق سازندگان شد تا نسخه ی S را با پیشرانه ی ۱٫۲۷۵ سی سی تولید کنند. عرضه ی مینی کوپر و مینی کوپر S تا سال ۱۹۷۱ ادامه داشت و بعد از آن به مدت نزدیک به ۲ دهه، متوقف شد. این خودروها، علاوه بر پیشرانه ی قوی تر، ظاهر متفاوتی نسبت به مدل استاندارد داشتند و با ادوات کروم در سپر و جلوپنجره، شناخته می شدند.

دهه ی ۷۰ میلادی و مالکیت بریتیش لیلاند

اواخر دهه ی ۱۹۶۰، دولت بریتانیا و شرکت های مهم خودروسازی انگلستان ، تصمیم به ادغام گروه های مختلف گرفتند. این قرارداد بزرگ، باهدف کاهش هزینه های تولید و تسهیل رقابت با دیگر برندهای مطرح دنیا انجام شد؛ اما در عمل کاهش توسعه ی فنی و مهندسی خودروسازان انگلیسی را در پی داشت. ادغام این شرکت ها، تقریبا تمامی برندهای بریتانیایی فعال در خودروسازی و صنعت حمل و نقل جاده ای را تا اواسط دهه ی ۸۰ و ۹۰ میلادی، به تعطیلی و بحران مالی رساند. با تغییرات ساختاری در گروه صنعتی برتیش موتور و ادغام آن با لیلاند در سال ۱۹۶۸، شرکت مینی نیز زیرمجموعه ی بریتیش لیلاند شد. رابطه ی این مجموعه به واسطه ی استخدام مهندسان انگلیسی شاغل در فورد مثل روی هاینس (Roy Haynes)، طراحی محصول جدید مینی را تغییر داد.

نسل اول مینی کلاب من، سال ۱۹۶۹ رونمایی شد. این محصول در مقایسه با مینی مارک ۲ که سال ۱۹۶۷معرفی شده بود، تفاوت های ظاهری داشت و شدیدا تحت تأثیر سبک طراحی فورد بود. اواخر دهه ی ۶۰ میلادی، خودروهای فورد در انگلستان محبوبیت داشتند و کارخانه های فورد اروپا (Ford Europ) در این کشور، محصولات متنوعی تولید می کردند. مینی کلاب من توسط روی هاینس طراحی شد تا ظاهری جوان پسند و مدرن برای مینی کلاسیک فراهم کند. این خودرو، جلوپنجره ی کوچک تر با سپرهای براق کروم داشت تا هماهنگ با سبک طراحی زمان خود باشد. پیشرانه های مورد استفاده در کلاب من، مشابه مینی سنتی و از انواع، یک و ۱/۱ و ۱/۳ لیتری بود تا در قدرتمندترین نسخه، سرعت گیری صفر تا ۱۰۰ کیلومتربرساعت ۱۳ ثانیه فراهم کند. طی یازده سال تولید، نزدیک به ۶۰۰ هزار دستگاه مینی کلاب من عرضه شد.

دهه ی ۸۰ میلادی و کاهش فروش مینی

پافشاری بر حفظ اصالت طراحی مینی، تقاضا برای این خودرو را به مرور زمان، کاهش داد. البته شرایط اقتصادی مردم بریتانیا و دیگر کشورهای غرب اروپا نیز، با رسیدن به دهه ی ۸۰ میلادی بهبود یافت. این دوران، فرصت مناسبی برای برندهای آلمانی بود تا محصولات چشم گیر خود را برای علاقه مندان مدل های اسپرت عرضه کرده و البته، بازار فروش مینی را تصاحب کنند.

مدیران بریتیش لیلاند در سال های دهه ی ۸۰ میلادی، تولید مینی مارک ۳ و مارک ۴ را با ظاهر قدیمی ادامه دادند؛ اما تلاش کردند تا این خودرو را به محصولی لوکس و کلکسیونی برای افراد خاص تبدیل کنند. دیگر عاملی مهمی که فروش مینی را کاهش داد، رونمایی از یک هاچبک مدرن انگلیسی با نام مترو (Metro) توسط بریتیش لیلاند و شرکت آستین بود که با بدنه ی بزرگ تر، شباهت زیادی به فولکس واگن گلف داشت.

تنها محصول شاخص این دوران، عرضه ی مینی توربو توسط شرکت ERA بود. پیشرانه ی توربوشارژ ۱/۳ لیتری برای این نسخه از مینی، قدرت ۹۵ اسب بخار و نهایت سرعت ۱۸۵ کیلومتربرساعت فراهم می کرد. مینی اِرا، تا سال ۱۹۹۱ به تعداد ۴۳۶ دستگاه تولید شد و به جهت توانایی فنی بالا، همراه کیت بدنه ی اسپرت و تایرهای ویژه، شهرت پیدا کرد. بخش زیادی از تیراژ تولید این خودرو به مشتریان ژاپنی اختصاص داشت.

دهه ی ۹۰ میلادی؛ آغاز مدیریت بی ام و

فروپاشی اتحاد بریتیش لیلاند، منجر به واگذاری شرکت به مینی به خودروسازی رُوِر (Rover) در سال ۱۹۸۸ شد. این اقدام شتاب زده هم، گره ای از مشکلات مالی صنعت خودرو برتانیا نگشود تا رُوِر هم در سال های دهه ی ۹۰ میلادی به ورشکستگی نزدیک شود.

در سال ۱۹۹۴، بی ام و برای خرید گروه خودروسازی رُوِر ابراز تمایل کرد و با تصاحب ۸۰ درصد از کل سهام، مالکیت برندهای لندرور، ام جی (MG)، آستین و مینی را به دست آورد. طی سال های بعد تا اوایل قرن ۲۱، مدیران بی ام و تمامی سهام خود از زیرمجموعه های رُوِر، را واگذار کردند؛ اما حاضر به فروش سهم خود از مینی نشدند. با رسیدن به سال ۲۰۲۰ این شرایط همچنان ادامه یافته است تا مینی و رولزرویس، خودروسازان انگلیسی تحت مالکیت بی ام و باقی بمانند.

قرن ۲۱؛ بازگشت مینی به دوران اوج

آخرین نسخه از مینی کلاسیک (Mini Original)، اواخر سال ۲۰۰۰ میلادی عرضه شد. مدیران بی ام و از سال ۱۹۹۵ سرمایه گذاری ۱۴۰ میلیون دلاری بر بهینه سازی کارخانه ی قدیمی خود در آکسفورد انگاستان را شروع کرده بودند. به همین دلیل، بازتولید مینی با ظاهری جدید و محصولی مدرن، تنها چندهفته مانده به شروع سال ۲۰۰۱، آغاز شد.

اولین خودروی مدرن مینی، در ابتدا مینی هَچ (Hatch) نام داشت اما کمی بعد به اختصار، مینی خطاب شد. فرانک استیونسن، با سابقه ی درخشان در طراحی فیات 500 جدید و فراری F430، تحول ظاهری در مینی را به سرانجام رساند. این طراح برجسته ی انگلیسی، بعدها به مک لارن پیوست و خودروهای مدرن این شرکت، نظیر MP4-12C و 570S و P1 را خلق کرد.

نسل اول از مینی جدید، تا سال ۲۰۰۹ تولید شد. استقبال از این خودرو با بدنه های ۳ در و ۵ در، عرضه ی نسخه های قوی تر با نام های کوپر و کوپر S را به دنبال داشت. ارزان ترین مدل، پیشرانه ی ۱/۲ لیتری ۷۵ اسب بخار داشت و ۱۳/۵ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رسید؛ درحالی که کوپر S مجهز به موتور ۲ لیتری، قدرت ۲۰۰ اسب بخار و سرعت گیری صفر تا ۱۰۰ کیلومتربرساعت ۶/۸ ثانیه فراهم می کرد. از سال ۲۰۱۵ تا زمان نگارش این مطلب، نسل سوم مینی مدرن جایگزین مدل های قبلی شده است.

مدل جدید مینی کلاب من با هدف جذب علاقه مندان به سفر و صندوق بار جادار، سال ۲۰۰۷ رونمایی شد. این محصول نیز از سال ۲۰۱۵ با نسل دوم عرضه می شود. مینی کلاب من و مینی اصلی در نمای رو به رو، شباهت زیادی به یکدیگر دارند. مهم ترین تفاوت آن ها، چراغ های بزرگ عقب و درهای دوگانه با محور لولاهای عمودی برای کلاب من است. این خودرو، تقریبا ۳۰ سانتی متر در طول و ۸ سانتی متر طول در عرض، بزرگ تر از مینی ۴در استاندارد تولید می شود؛ اما پیشرانه های مشابه و حتی نسخه ی کوپر دارد. امکان خرید با سیستم ۲ دیفرانسیل، دیگر برتری کلاب من نسبت به مینی اصلی است.

برند JCW مخفف John Cooper Works در سال ۲۰۰۲ توسط مایکل کوپر، فرزند جان کوپر خلق شد. بی ام و در سال ۲۰۰۸ توانست سهام این شرکت را تصاحب کند تا نسخه های ویژه از مینی با این نام، عرضه شوند. امروزه تقریبا تمامی تولیدات مینی، با امکانات ویژه از سری JCW نیز قابل خرید هستند تا قدرت ۳۰۰ اسب بخار و سرعت گیری صفر تا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت کمتر از ۶ ثانیه فراهم کنند.

استقبال بازار از کلاب من، منجر به عرضه ی کانتری من در سال ۲۰۱۰ شد تا محصولی بزرگ تر و نزدیک به کراس اورهای شهری، در سبد مینی وجود داشته باشد. کلاب من برخلاف کانتری من، در نمای رو به رو متفاوت از مینی اصلی است اما از پشت، تقریبا مشابه به نظر می رسد و تنها یک در با لولاهای افقی نزدیک سقف دارد. کلاب من از سال ۲۰۱۷ با نسل دوم و امکان تولید با سیستم ۲ دیفرانسیل تولید می شود. پلتفرم و پیشرانه های این مدل با خوردوهای بی ام و سری X۱ و X۲ مشابه است. شرکت مینی با نسخه ی ویژه ای از کلاب من در مسابقات رالی از جمله داکار حضور دارد.

مینی در سال ۲۰۲۰ و آینده

مشابه سال های اخیر، مینی در سال ۲۰۲۰ هم ۳ محصول اصلی (از نظر نوع بدنه) دارد که شامل مدل اصلی، کانتری من و کلاب من می شود. مینی هاچبک ، با بدنه ی ۲ در یا ۴ در سقف فلزی یا ۲در کانورتیبل (سقف پارچه ای) وجود دارد؛ درحالی که خودروهای کانتری من و کلاب من از این نظر، تفاوتی ندارند و صرفا با بدنه ی ۴در سقف فلزی عرضه می شوند.

ارزان ترین محصول مینی در سال ۲۰۲۰، مدل هاچبک با بدنه ی ۲ در، پیشرانه ی ۱/۵ لیتری ۷۵ اسب بخار و جعبه دنده ی ۶ سرعته دستی است. این محصول، ۱۲/۵ ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت می رسد و میانگین مصرف سوخت ۵/۵ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر دارد. آستانه قیمت برای این نسخه از مینی هاچبک، ۲۴ هزار دلار است.

عضو تازه در سبد خودروساز اصیل انگلیسی، مینی الکتریک SE نام دارد. این محصول با آستانه قیمت ۲۹ هزار دلار، قدرت ۱۸۰ اسب بخار و سرعت گیری صفر تا ۱۰۰ کیلومتربرساعت ۷ ثانیه فراهم می کند. مینی برقی که فعلا با بدنه ی ۲در سقف فلزی تولید می شود، شعاع حرکتی ۱۸۰ کیلومتر با شارژ کامل دارد و حدود ۳۶ دقیقه پس از اتصال به جایگاه شارژ ویژه، ۸۰ درصد ظرفیت باتری های ۳۳ کیلووات ساعتی را تکمیل می کند.

هم زمان با توسعه ی خودروهای هیبرید ی بی ام و، محصولات مینی نیز در آینده ی نزدیک تغییر خواهند کرد. کانتری من پلاگین هیبرید ، به عنوان نخستین مدل ساخت مینی با این فناوری، از سال ۲۰۱۸ تولید می شود. میانگین مصرف سوخت ۲/۳ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر، قدرت ۲۲۵ اسب بخار، سرعت گیری صفر تا ۱۰۰ کیلومتربرساعت ۶/۸ ثانیه و آستانه قیمت ۳۷ هزار دلار، مهم ترین مشخصات کانتری من پلاگین هیبرید هستند.