بانکرینگ سَلَخ غفلت، غفلت، غفلت /دولت پزشکیان، طلسم سَلَخ را می شکند؟

در بیانی از رهبر انقلاب آمد که تحریم ها همه چیز نیستند و مسائل داخلی به خصوص مدیریت منابع داخلی موثرتر است. در چنین رویکردی به فرصت بزرگی به اسم «سَلَخ» بر می خوریم.

به گزارش تین نیوز به نقل از اقتصادسرآمد، قلمروی بسیار ویژه در دل خلیج فارس که یکی از بهترین فرصت های ممکن برای آبادانی از یک سو و درآمدزایی کلان از دیگر سو است. فرصتی که در سال ۷۸ مورد توجه دولت وقت قرار گرفت و در هیات دولتی مصوبه ای برای ایجاد و سرمایه گذاری در آن مکان گذرانده شد و دیگر هیچ!

سلخ کجاست؟

دماغه سلخ، در میانه خلیج فارس، در مسیر تنگه هرمز در استان هرمزگان. یک دماغه با ۴۰ متر عمق آبی که بین راهی بسیار درخشانی برای کشتی هاست. در آن جا می توان اقامت گاهی چند منظوره و مجهز برای بانکرینگ بنا کرد و به استفاده از آن سالانه به حدود ۲۰ میلیارد دلار درآمد رسید. این دماغه بین مسیر تردد کشتی ها از بنادر مهم شرق به سمت بنادر مهم غرب است. عموم کشتی هایی که از تنگه هرمز تردد می کنند، به این دماغه می رسند و می توانند آن جا، تجدید یا شارژ تجهیزات، غذا و حتا تفریح کنند. بهترین نقطه ای است که می تواند روزانه ده ها کشتی و صدها دریانورد را پذیرایی کند و از این راه، با کسب و کارهای متعدد مانند بانکرینگ و سوخت رسانی، تعمیر و قطعات کشتی، استراحتگاه و غذا و امور رفاهی به درآمد بالایی برسد و به همین دلیل، شاهد مهاجرت سرمایه گذاران و مردم و آبادانی منطقه شود. 

مصوبه ۱۳۷۸ دولت

 

دولت هفتم به ریاست محمد خاتمی در سال ۱۳۷۸، مصوبه ای داشت مبنی بر ایجاد «قلمروی آبی منطقه آزاد» و سرمایه گذاری و تجهیز و بهره برداری از دماغه سلخ چیزی شبیه راه اندازی مجتمع رفاهی بین راهی برای کشتی های متردد در تنگه هرمز. آن ها به این فهم رسیده بودند که آن جا می تواند درآمدزایی بالایی برای کشور داشته باشد. این مصوبه، از همان زمان بر روی کاغذ ماند و امروز با بیش از ۲۵ سال تاخیر، همچنان روی کاغذ مانده است. از زمان صدور این مصوبه دولت هفتم، تا پایان دولت هشتم که همچنان به ریاست خاتمی بود، هیچ اقدام موثری انجام نشد. دولتی که خود مصوبه کرده بود، خودش به آن عمل نکرد. وضعیت دولت های نهم و دهم و یازدهم و دوازدهم و... روشن است. سال ها گذشت و هیچ اقدامی برای این مهم نشد. 

بخش خصوصی

 

اگر دولت ها غفلت نکرده بودند و دست از دولتی بازی بر می داشتند و این منطقه را به سرمایه گذاری بخش خصوصی واگذار می کردند الان منطقه ای آباد داشتیم با میلیاردها دلار درآمد. 

 

متاسفانه تنگ نظری دولتی ها باعث شد که ما از همین نعمت هم محروم شویم و اکنون دولت پزشکیان بر سر کار آمده که با انبوهی از مسائل مواجه است و بعید به نظر می رسد که چیزی به اسم سلخ به یادش بیفتد. 

سیاست های توسعه دریاپایه 

 

امیدی که می رود از ناحیه سیاست های توسعه دریاپایه است. هر چند که خود و اساس این سیاست ها هم روی هواست و اقدام معناداری برای اجرا و تحقق اهداف آن دیده یا شنیده نمی شود، اما به هر روی بارقه امیدی است که از گوشه ای از آن می توان امیدوار بود که دولت به همه مناطق دریایی از جمله سلخ توجه کند. آن چه در شروع اجرای سیاست های توسعه دریاپایه ملاحظه می شود، سکون و سنگینی حرکت است. اقدامات بسیار جدی و بسیار گسترده و مهیج لازم است تا کشتی به گل نشسته فعالیت های دریایی ایران حرکت کند و به آب های توسعه برسد. این اقدامات همه جانبه و گسترده وجود ندارند.

 

چند ماه از دولت پزشکیان گذشت و ما در روزنامه دریایی اقتصادسرآمد همچنان نگاه مان به توسعه دریایی ایران است تا فقط در حد یک حکم برای عبدالعلی زاده نماند! مگر امریکا توسعه دریایی ما را تحریم کرده است؟ آیا امریکا با تحریم هایش، مانع برگزاری جلسات شورای عالی صنایع دریایی کشور شده است؟ آیا عوامل و عناصر دولت پزشکیان از ورود به توسعه دریایی منع کرده است؟ اگر فعالیتی کنند، بازداشت می شوند؟ چه خبر است؟ جز غفلت، چه عنوان دیگری می توان بر این گزاره نهاد؟

فرصت به  بخش خصوصی

 

اگر فرصت را به  بخش خصوصی بدهند، هر شرکتی که بخش بانکرینگ کار می کند، برای ایجاد امکانات سوخت رسانی به کشتی ها به سلخ می دود. شرکت های متعددی به همین بهانه تاسیس خواهند شد و بخش خصوصی سرمایه های خود را به آن سمت خواهد برد. 

 

دیگر بخش ها از ساختمان و هتلینگ و رفاهی و... همه به آن سمت خواهند رفت و سلخ به معنای واقعی رو به آبادانی خواهد گذاشت. چه چیزی مانع یک تصمیم ساده است؟ یک مصوبه مبنی بر واگذاری همه یا بخشی ازسلخ، چقدر می تواند پیچیده باشد؟ چرا نمی شود؟ غفلت، غفلت، غفلت. نام دیگری نمی توان بر این مسامحه گذاشت. 

سلخ یک فرصت بزرگ

 

سلخ برای ایران یک فرصت بزرگ است که از چند جهت می تواند مفید واقع شود:
 

 

این که سلخ به دلیل مساعد بودن و جذابیت بالا برای سرمایه گذاران، می تواند به سرعت توسعه پیدا کند. این سرعت توسعه، می تواند مشق مناسبی برای سایر مناطق دریایی ایران باشد. 
 

 

سرمایه گذاری در سلخ به سرعت می تواند به بازدهی لازم برسد. سرعت برگشت سرمایه در این منطقه بسیار بالاست و همین می تواند مشوقی برای سرمایه گذاران باشد تا ابتدا در سلخ و سپس در سایر مناطق دریایی و ساحلی، سرمایه گذاری کنند. 
 

 

سلخ می تواند تفریحگاه بزرگی برای همه ایرانیان شود و اشتیاق به سفر دریایی را افزایش دهد. این اشتیاق عمومی می تواند به سایر نقاط انتقال پیدا کند. 
 

 

رشد و توسعه سلخ به معنای رشد و توسعه کل منطقه خواهد بود. اگر سلخ رو به آبادانی برود، مناطق دیگر را تحت تاثیر قرار می دهد و رفت و آمد و گردش مالی در آن جا باعث رشد و توسعه اطراف خود نیز خواهد شد. 

 

اما این فرصت بزرگ، سال های سال است که فراموش شده و مورد غفلت عمیقی قرار گرفته است. امیدواریم که دولت پزشکیان، طلسم غفلت سلخی را بشکند و با اجرای مصوبه ۷۸ و یا مصوبه های جدید و پرمایه تر، به سرعت سلخ را به اوج برساند. با توجه به فرصت مغتنم موجود در این دماغه، می توان سلخ را دروازه توسعه دریایی ایران نامید.

 

از این مسیر به سرعت می توان وارد عرصه توسعه گسترده و همه جانبه دریایی ایران شد. سایر نقاط مانند چابهار، دیگر بنادر و حتا جزایر سه گانه ممکن است مسائلی داشته باشند. مثلا به سرمایه کلان و همکاری دیگر کشورها مانند هند و چین و... نیاز داشته باشد، اما سلخ همه جوره آماده است تا آغوش مهربان خود را به سوی توسعه و درآمدزایی و اشتغال زایی و مهاجرت معکوس باز کند. از این استقبال، استقبال باید کرد نه غفلت. اما شوربختانه امروز «سلخ» یعنی پنج دولت رجزخوانی برای توسعه دریایی و دیگر هیچ!

 

دولت پزشکیان به عنوان دولت ششم بعد از مصوبه ۷۸ مانده است که ببینیم آیا راه گذشتگان را ادامه می دهد یا سلحشورانه به سوی توسعه دریایی می شتابد. آن چه الان در باره سلخ می توان گفت همین عبارت است: غلفت. غفلت. غفلت.