فرهنگ دوچرخه سواری؛ نمادی از پایداری و سازگاری با محیط زیست

به همت کمیته مدیریت شهری حزب همبستگی دانش آموختگان، سیزدهمین نشست تخصصی شهرآورد با حضور محمد درویش فعال مطرح محیط زیست و با استقبال کم نظیر  فعالان شهری برگزار شد. 

به گزارش تین نیوز به نقل از هدا پرس، در ابتدای نشست رضابخشی رئیس کمیته مدیریت شهری درباره تغییر مبلمان شهری از خودرو محوری به بوم محوری تاکید کرد و گفت: امروز اینجا جمع شده ایم تا درباره یکی از مهم ترین چالش های شهری صحبت کنیم تغییر مبلمان شهری از خودرو محوری به بوم محوری، این تغییر نه تنها نیازمند یک بازنگری اساسی در نحوه طراحی و مدیریت فضاهای شهری است، بلکه باید به عنوان یک ضرورت اجتماعی و زیست محیطی در نظر گرفته شود.امروزه شهرهای ما با معضلاتی چون آلودگی هوا، ترافیک سنگین و کاهش کیفیت زندگی مواجه هستند، یکی از دلایل اصلی این مشکلات طراحی فضاهای شهری بر اساس نیازهای خودروهاست در این راستا ما باید به سمت بوم محوری حرکت کنیم، به این معنا که انسان، طبیعت و محیط زیست در مرکز توجه قرار گیرند.

در ادامه نشست محمد درویش مهمان نشست به سخنرانی پرداخت و گفت: در سال ۱۳۰۰، یک کودک شش ساله در آبادان با دوچرخه ای که پدرش برایش خریده بود، احساس آزادی و شادابی می کرد. این کودک، که اکنون یکی از فعالان شناخته شده محیط زیست است، به یاد می آورد که چطور عشق به دوچرخه سواری در او شکل گرفت و چگونه این علاقه به دغدغه های زیست محیطی اش تبدیل شد.

این فعال محیط زیست افزود: در دوران ریاست جمهوری سید محمد خاتمی، یکی از خبرنگاران به او تماس گرفت و از او خواست تا درباره وضعیت محیط زیست و چالش های آن با رهبران سیاسی صحبت کند. او تأکید کرد که در آن زمان، موضوع محیط زیست هنوز برای بسیاری از سیاست مداران ناشناخته بود و حتی در برخی موارد، ارتباط آن با سیاست مورد سوال قرار می گرفت.

به گفته درویش،  در سال ۱۳۷۱، موضوع تغییر نام سد کرج به «سد امیرکبیر» مطرح شد که این فعال محیط زیست به عنوان یک پژوهشگر جوان در حوزه حفاظت از آب و خاک، نامه ای به وزیر نیرو نوشت و انتقاداتی را نسبت به این اقدام مطرح کرد. او بیان کرد که سدها نماد تخریب محیط زیست هستند و بر این باور بود که سدسازی های بی رویه بیشتر به تخریب منابع طبیعی منجر می شود تا توسعه پایدار.

وی افزود: با گذشت زمان، نگرش ها تغییر کرد و مخالفت ها با ساخت سدهای جدید افزایش یافت. این تغییر نشان دهنده افزایش آگاهی زیست محیطی در جامعه محلی بود. این فعال همچنین به مخالفت ها با طرح انتقال آب خزر به سمنان اشاره کرد و گفت که واکنش ها به اظهارات مقامات درباره تخریب جنگل ها نشان دهنده عدم درک صحیح از اهمیت منابع طبیعی است.

او همچنین به نظریه ویل دورانت که تمدن ها را وابسته به رودخانه های سطحی می داند اشاره و عنوان کرد: ایران با استفاده از قنات ها ثابت کرده است که می توان بدون وابستگی به رودخانه ها نیز تمدن های پایدار ساخت. این دیدگاه نشان دهنده دانش و درایت نسل های گذشته در بهره برداری صحیح از منابع زیرزمینی است.

این فعال محیط زیست با اشاره به چالش های کنونی کشور، عنوان کرد: نیاز است تا ارزش های طبیعی کشور مورد توجه قرار گیرد و تصمیم گیری ها به سمت حفظ محیط زیست و توسعه پایدار هدایت شود

قنات ها و دوچرخه سواری؛ نمادهای پایداری و هم افزایی اجتماعی در ایران

محمد درویش در ادامه افزود: در تاریخ غنی ایران، قنات ها به عنوان یکی از مهم ترین منابع تأمین آب و نماد هم افزایی اجتماعی شناخته می شوند. تمدن هایی چون یزد و بیرجند، که در مناطق کم آب واقع شده اند، با بهره گیری از این فناوری به اوج شکوفایی خود دست یافتند. اما با ورود موتورپمپ ها و تغییرات ناپایدار در کشاورزی، تعداد قنات های فعال کشور به شدت کاهش یافته و به حدود ۶۵ هزار قنات رسیده است. این وضعیت نه تنها به کاهش منابع آبی منجر شده بلکه برداشت بی رویه از آب های زیرزمینی نیز باعث فرونشست زمین و بروز فجایع زیست محیطی شده است.

او ادامه داد: در کنار این چالش ها، فرهنگ دوچرخه سواری در بسیاری از شهرهای ایران نظیر اصفهان، یزد، کرمان و سیرجان همچنان زنده است. این فرهنگ به عنوان نمادی از پایداری و سازگاری با محیط زیست شناخته می شود، هرچند که در گذشته، دوچرخه سواری به عنوان نشانه ای از فقر تلقی می شد. یکی از مثال های جالب توجه، فرماندار نیشابور در سال ۱۳۹۲ بود که با دوچرخه تردد می کرد و با واکنش منفی یکی از شهروندان مواجه شد که پیشنهاد خرید ماشین را به او داد. این دیدگاه نشان دهنده یک مشکل فرهنگی بود که خوشبختانه در حال تغییر است و امروزه شهروندان دوچرخه سوار را به عنوان نماد تلاش برای کاهش آلودگی و افزایش کیفیت زندگی شهری مورد احترام قرار می دهند.