بفرمایید فروردین شود اسفندهای ما

بیست و چهارم اسفند است.‌امان از این حال و هوای آخر سال؛ آدمی را با خود می برد.هرسال اواخر اسفند کیف و کوله‌ام را برمی دارم و چندروزی تهران را به هوای زادگاهم بوشهر، ترک می کنم. 

بلیتم را گرفته ام، ایستگاه به ایستگاه، ماشین به ماشین، شلوغیها را رد می کنم و به ایستگاه راه آهن می رسم.‌چه غلغله‌ ای است.‌نام اسفند و عید آدم را به جنب و جوش می آورد به قول سعدی: 

آدمی نیست که عاشق نشود فصل بهار،

هر گیاهی که به نوروز نجنبد، حطَب است!

مردم بار سفر را بسته اند، عزمشان را جزم کرده اند که شب عید را در کنار عزیزانشان، در جغرافیای دلخواهشان باشند.

دیدن انبوه کیف و کوله و چمدان و بغچه روح آدم را تازه می کند.‌ اما چه کسی می داند در دل این کوله بارها چه چیزی نهفته است؟ آیا شادمانی است؟ آیا خاطرات خوش است؟ آیا اندوه است؟ آیا خبر است؟ آیا فراموشی است؟ بگذریم...

یکی بلیتش را چک می کند، یکی عکس یادگاری با سفره ی هفت سین ایستگاه را آهن می گیرد، یکی در جستجوی محل حرکت قطار است، جمعی بگو و بخندی دارند، عده ای در گوشه ای از سالن انتطار استراحت می کنند،یکی می رود، دیگری می آید، یکی سلام، دیگری خداحافظی... بلندگوی ایستگاه یکی یکی شماره قطارها را اعلام می کند. مسافران دسته دسته سوار می شوند. یکی شاد است و دیگری غمگین، سفر است دیگر، شادی و غمش به هم آمیخته است. 

در این میان جوانی دوان دوان می آید، شتابان و با صدای بلند می پرسد: «قطار مشهد؟ قطار مشهد رفته است؟ من دیر کرده ام.» فکر می کنم که جا مانده است، حال غریبی دارد، نگران و ناراحت است و البته تا حدودی عصبانی از دیر رسیدن. جاماندن چقدر تلخ است، چقدر غریب و غمناک است، چه از قطار؛ چه از زندگی؛ ... خدا نکند آدم جا بماند. 

در همین لحظه مسئولان مهربان او را راهنمایی می کنند تا در ثانیه های آخر به قطار برسد. لبخندی می زند و دوان دوان به سوی قطار منتظر می رود. 

برایم بادآوری شد که مبادا از قطار زندگی ام جا بمانم، شما هم حواستان به ساعت حرکت باشد.شاید صدا بزنند اما صبر نکنند. 

من دارم به محل سوار شدن می روم، تشریف بیاورید جنوب در خدمتتان باشیم. به قول قیصر امین پور :

بفرمایید فروردین شود اسفندهای ما

نه بر لب، بلکه در دل گُل کند لبخندهای ما.