منافع بلند مدت مسافران قطار بازیچه یک شیطنت رسانه ای
حرکت ناپسند چند رسانه برای مخدوش جلوه دادن عملکرد روابط عمومی وزارت راه و شهرسازی نباید به قیمت بازیچه قراردادن منافع بلند مدت مسافران ریلی انجام شود و تلاش شرکت های مسافری ریلی برای نجات از بحران ناترازی درآمدها و هزینه هایشان را زیر سوال ببرد.
حرکت ناپسند چند رسانه برای مخدوش جلوه دادن عملکرد روابط عمومی وزارت راه و شهرسازی نباید به قیمت بازیچه قراردادن منافع بلند مدت مسافران ریلی انجام شود و تلاش شرکت های مسافری ریلی برای نجات از بحران ناترازی درآمدها و هزینه هایشان را زیر سوال ببرد.
به گزارش تین نیوز، در حالی که شرکت های مسافری ریلی به دلیل نظام ناکارآمد قیمت گذاری بلیت قطار با مشکلات عدیده ای دست و پنجه نرم می کنند و دود ناترازی چندین ساله درآمد و هزینه این شرکت ها نهایتا به شکل کمبود بلیت به چشم مسافران می‌رود و شرکت های سرمایه گذار در آزادراه ها نیز برای ایمن سازی، حفظ و ترمیم آزادها نیازمند هماهنگ سازی درآمد عوارض و هزینه ها هستند، رسانه ای کردن نامه ای که هدف اصلی آن کمک به تحقق این هدف بوده و در حوزه ریلی اصولا ابلاغ نشده و پیگیری عملیاتی شدن هم نداشته،( آیا نشست خبری توسط راه آهن با موضوع گرانی بلیت برگزار شده؟ خیر! آیا کلیپی با موضوع زمینه سازی برای گرانی بلیت قطار ساخته شده؟ خیر!) جز مخدوش کردن عملکرد روابط عمومی وزارت راه و شهرسازی و بازی با منافع بلند مدت مسافران ریلی، چه نتیجه ای در بردارد؟
پیرهن عثمان کردن نامه ای که اصولا اجرا نشده است
بررسی های تین نیوز حاکیست نامه ای که از سوی سرپرست روابط عمومی وزارت راه و شهرسازی خطاب به مدیرعامل راه آهن جمهوری اسلامی ایران صادر شده، و به پیراهن عثمان چند رسانه تبدیل شده، و صد البته هیچ یک از بندهای این نامه هم اجرا نشده، در واقع چیزی جز انجام اقدامات رسانه ای برای جامه عمل پوشیدن به درخواست چند ساله شرکت های مسافری ریلی و گامی در جهت حفظ این شرکت ها در عرصه خدمت رسانی به مسافران، نبوده است.
پر واضح است که کشور ما در سال های اخیر با تورمی که در خوشبینانه ترین حالت 40 درصد برآورد می‌شود، مواجه است. این تورم در تمام آیتم های موثر بر قیمت تمام شده خدمات حمل و نقل مسافری ریلی از تعمیر و نگهداری ناوگان تا ملزومات مصرفی و حقوق و دستمزد نیروی انسانی تاثیرگذار است. در مواردی که این هزینه‌ها نیاز ارزی دارد، مثل نوسازی ناوگان، افزایش هزینه‌ها رشد بسیار بیشتری پیدا می‌کند و مخارجی تا چند برابر تورم به شرکت‌ها تحمیل می شود. منطق حاکم بر کسب وکار ایجاب می‌کند که نرخ خدمات و به عبارتی قیمت بلیت قطار هم متناسب با این هزینه‌ها افزایش یابد، اما سالهاست چنین اتفاقی نمی‌افتد و بحث قیمت‌گذاری خدمات مسافری ریلی بیش از آن که منطق اقتصادی را مدنظر قرار دهد درگیر ملاحظات سیاسی است.
دلواپسان گرانی بلیت قطار به این پرسش ها پاسخ دهند؟
رسانه هایی که با فرصت طلبی از نامه اخیر خود را طرفدار مردم و نگران گرانی بلیت قطار نشان می دهند به این پرسش پاسخ دهند که کمبود کنونی بلیت چگونه باید برطرف شود؟
شرکت های مسافری ریلی در مصاحبه ها و اظهارات خود اعلام می کنند به 3500 واگن برای پاسخ به تقاضای موجود نیاز دارند. سوال اینجاست که کدام بخش متولی تامین این ناوگان است؟ در ساختار صنعت ریلی تفکیک وظایف به این صورت است که دولت خود را متولی شبکه و زیرساخت می داند و انتظار دارد بخش خصوصی با تامین ناوگان آن را روی شبکه ریلی بیاورد و حمل بار و مسافر را انجام دهد.
اگر قرار است بخش خصوصی این ناوگان را تامین کند چرا باید قیمت گذاری بلیت قطار بدون توجه به تورم و منطق اقتصادی، ادامه پیدا کند که هم سرمایه گذاری برای تامین واگن جدید بی معنی باشد و هم امکان نوسازی واگن های فرسوده از بین برود؟
نکته دیگر این که در تمام دنیا همیشه بلیت های قطار ارزان و اصطلاحا درجه 3 زودتر به فروش می رسد و تمام می‌شود. بعد نوبت به فروش و تمام شدن بلیت درجه 2 و درجه یک می رسد. در تمام دنیا همین الگو وجود دارد و قیمت بلیت قطارهای لوکس کمتر تقاضا دارد. این در حالیست که در حال حاضر بلیت قطارهای درجه یک در کشور ما اول تمام می شود. این نشان می دهد در قیمت گذاری نرخ بلیت، تصمیم گیری ها اشتباه است. پرسش تین نیوز به عنوان رسانه تخصصی حوزه حمل و نقل از مدعیانی که مشخص است با به اصطلاح افشاگری های خود هدفی جز مخدوش کردن عملکرد روابط عمومی وزارت راه و شهرسازی ندارند، این است که چرا این اشتباه باید ادامه پیدا کند؟
از رسانه های بزرگ و پرمخاطب کشور انتظار می رود در جهت گیری های خود منافع بلند مدت مردم را مدنظر قرار دهند و حتی اگر قصد تخریب یک شخص یا یک واحد از دولت همچون روابط عمومی یک وزارتخانه را دارند به این نکته توجه کنند که در موضوعات تخصصی این گونه برخوردها اولا از سوی اهل فن و آگاهان حوزه تخصصی معنایی جز استفاده ابزاری از آن رسانه ها برای رقابت ها و تصفیه حساب های درون سازمانی و در بوق کردن حرف ناحساب ندارد و ثانیا این گونه تحرکات با این که لذت ذوق زدگی از زمین خوردن رقیب سیاسی را به همراه دارد، اما این لذت زودگذر است و صرفا عملکرد یک شخص یا یک واحد از دولت را مخدوش نمی کند بلکه دود آتشی که می افروزند نهایتا به چشم مردم می رود.
انتهای پیام
