◄ سرانجام برادران رایت چه شد؟

115 سال پیش در چنین روزی نخستین هواپیمای تاریخ توسط برادران رایت از زمین برخاست.

به گزارش گروه علمی ایرنا، پرواز ارویل تنها 12 ثانیه به طول انجامید و پس از پیمودن تنها 36 متر به زمین نشست.

 اختراع اصلی برادران رایت مکانیزمی بود تحت عنوان «خمش بال» یا (Wing warping) که به کمک این اختراع خلبان دیگر می‌توانست با خم کردن بال به سمت مورد نظر هواپیما را در جهت مد نظرش بچرخاند.

آن‌ها همچنین سیستم کنترلی مشابه سکان قایق برای هواپیما طراحی کردند که به خلبان اجازه می‌داد تا هواپیما را در هر سه بعد هدایت کند. آن‌ها ابتدا این سیستم را روی هواپیماهای بدون موتور آزمایشی خود در 1899 آزمایش کردند. در طول همین آزمایشات بود که خیلی زود به مشکل دیگری پی بردند. آن‌ها متوجه شدند که فرمول مشهور جان اسمیتون مهندس سرشناس انگلیسی که در 100 سال گذشته برای بدست آوردن نیروی بالابر برای پرواز استفاده می‌شد اشتباه است.

به‌این‌ترتیب آن‌ها در 1902 گلایدر دیگری ساختند و با موفقیت آزمایش کردند. این هواپیمای بدون موتور در حقیقت اولین ماشین پرنده کاملا کنترل‌پذیری بود که تا آن زمان آزمایش می‌شد.

قدم بعدی ساختن هواپیمایی موتوردار بود. برای پرواز موتوردار مشکل اصلی فهمیدن این بود که ملخ چه طور کار می‌کند. مشکل اینجا بود که در آن زمان کمتر کسی چیزی در مورد ملخ می‌دانست. حتی در کشتی‌سازی هم هیچ فرضیه قوی در مورد کارکرد ملخ وجود نداشت.

آن‌ها موتور گازوئیلی سبکی می‌خواستند که بتواند نیروی مورد نیاز هواپیما را تامین کند. بااین‌حال در آن سال‌ها هیچ کارخانه خودروسازی در آمریکا چنین موتوری نداشت. بر این اساس با کمک چارلز تیلر - تعمیرکار دوچرخه‌ای که برای آن کار می‌کرد- موتور چهار سیلندر منحصربه‌فرد خود را ساختند. این موتور هیچ کاربراتوری نداشت. درنتیجه بنزین خام مستقیما داخل سیلندرها ریخته می‌شد. موتور در حالت عادی تنها 12 اسب بخار نیرو تولید می‌کرد که به‌سختی برای بلند کردن هواپیما کافی بود.

آن‌ها سرانجام هواپیمای خود را که فلایر نامیده بودند برای آزمایش در 14 دسامبر 1903 آماده کردند. در آن روز همه چیز آماده به نظر می‌رسید و ویلبر فکر می‌کرد خلبان پرواز افسانه‌ای خواهد بود. ویلبر و ارویل برای انتخاب خلبان با سکه قرعه کشیده بودند و این میان ویلبر برنده اولین قرعه شده بود. آن‌ها هواپیما را روی تپه‌ای مشرف به ساحل روی ریلی کوتاه بالا کشیدند سپس طناب را رها کردند. هواپیما به‌آرامی سرعت گرفت اما کم‌تجربگی موجب شد تا 3 ثانیه پس از برخواستن هواپیما ساقط شود.

 سه روز بعد در 17 دسامبر (26 آذرماه) پس از تعمیر جزئی آسیب وارده، فلایر مجددا آماده پرواز بود. آن روز باز هم همه چیز مهیا به نظر می‌رسید جز اینکه باد سریع‌تر از چیزی بود که انتظار داشتند. این باد سرعت هواپیما روی زمین را اندکی کاهش می‌داد. بااین‌حال آن‌ها با کمک چند مامور ساحلی هواپیما را بار دیگر برای پرواز آماده کردند درحالی‌که این بار نوبت ارویل بود که راس ساعت 10:35 دقیقه صبح پشت فرمان هواپیما دراز بکشد. هواپیما این بار به آرامی از زمین بلند شد و برای 12 ثانیه به پرواز خود ادامه داد.

 پرواز اگرچه کوتاه اما به وضوح کنترل‌پذیر بود. آن‌ها سه پرواز دیگر هم در آن روز انجام دادند که چهارمین و طولانی‌ترین آن 59 ثانیه به طول انجامید و در طول آن موفق شدند 259 متر را پرواز کنند.

 البته این آخرین پرواز فلایر بود چون پس از چهارمین پرواز شدت باد هواپیما را چرخاند و موجب وارد آمدن آسیب جدی به بدنه آن شد. برادران رایت هواپیما را به خانه خود منتقل کردند. چند سال بعد ارویل فلایر را تعمیر کرد و برای نمایش به موزه‌های مختلف قرض داد . این هواپیما امروزه در موزه ملی هوا و فضا در واشنگتن نگهداری می‌شود.

برادران رایت پس از پرواز تاریخی خود به توسعه ماشین‌های پرنده ساخت ادامه دادند. آن‌ها به مرور دوچرخه‌سازی خود را بستند و با وجودی که ثروت چندانی نداشتند شرکت هواپیماسازی خود را تاسیس کردند. دوران طلایی برادران رایت اما با مرگ ناگهانی ویلبر رایت (برادر کوچک‌تر) در 1912 در سن45 سالگی به پایان رسید. پس از مرگ ویلبر، ارویل همچنان مسیر قدیمیشان را ادامه داد اما او ذکاوت اقتصادی برادرش را نداشت و در نهایت شرکت هواپیماسازی را فروخت و پس از آخرین پروازش در سال 1918 بازنشسته شد. ارویل باقی عمر خود را به‌عنوان عضوی از هیات مدیره کمیته مشورت ملی برای هوانوردی یا NACA که بعدها با تغییراتی زمینه‌ساز پیدایش NASA (سازمان فضایی آمریکا) شد، سپری کرد. او در نهایت در 1948 در اثر حمله قلبی درگذشت.