روایتی از اولین تاکسیهای شهر مشهد که درشکهچیها را به چالش کشیدند
تین نیوز |
غلامرضا آذری خاکستر :
روزگاری، خیابانهای این شهر در قُرق درشکهها بود. درشکه از کلمه «دروژکی» روسی گرفته شده است و نام وسیله نقلیه کوچک و سبکی بود که دو یا چهار چرخ داشت و به وسیله اسب کشیده میشد. «درشکهچی»، «درشکه خانه» و «درشکه سازی» از جمله مشاغلی بودند که با این وسیله حمل و نقل گره خورده بودند. عصر قاجار، دوران درشکهسواری ایرانیها بود و اغلب اعیان به عنوان وسیله شخصی از آن استفاده میکردند. درشکهها یک اسبه یا دو اسبه بودند. قبل از این که اتومبیل بهعنوان وسیله حمل و نقل شهری در بین عموم مردم استفاده شود، درشکه اصلیترین وسیله جابه جایی بود.
در دهۀ اول قرن اخیر، در شهر مشهد نیز، به علت کمی وسعت شهر و نزدیک بودن منازل به محل کسب و کار، احتیاج زیادی به وسایل نقلیه احساس نمیشد و درشکه تنها وسیله حمل برای داخل شهر بود. درشکهها ایستگاههای ثابت مشخصی در چند نقطه شهر، ازجمله حمام شاه و بست بالاخیابان داشتند و مردم برای استفاده از آنها به ایستگاههای مذکور مراجعه میکردند. در ابتدا تعداد درشکهها خیلی محدود بود و در کل شهرمشهد، از چهل دستگاه تجاوز نمیکرد. از سال 1310 تا 1320ش. بازهم بهترین وسیله نقلیۀ عمومی داخل شهر را درشکهها تشکیل میدادند. به طوری که در سال 1313ش. در شهر مشهد 47 درشکه شخصی و 177 درشکه کرایهای مشغول کار بودند.
اسناد تاریخی نشان میدهند که این آمار، در سال 1331 به 412 درشکه و یک دهه بعد به 318 درشکه رسیده است. اغلب درشکه چیها از ترکان مهاجری بودند که پس از انقلاب بلشویکی به ایران مهاجرت کرده و در مشهد اسکان داشتند.
ایجاد اولین شرکت تاکسیرانی در مشهد
سال 1318 بود که تعداد ده دستگاه تاکسی بهوسیلۀ شرکت «درخشان» و «حسین نعیمیان» وارد مشهد شدند و در شهر فعالیت خود را آغاز کردند. مدتی مردم از آن استقبال میکردند؛ تا این که در آذرماه سال 1331 و در زمان ریاست شهربانی «سرهنگ وجدانی» و تصدی شهرداری توسط «عبدالوهاب اقبال»، رسماً تاکسیرانی شهر مشهد ایجاد و بهتدریج و برحسب احتیاج بر شمار تاکسیهای شهر افزوده شد. این طور بود که در سال 1340 حدود 400 تاکسی مشغول جابه جایی مسافر در مشهد بودند.
اعتراض درشکه چی ها
اما ورود تاکسی به مشهد، چندان هم آسان و بی سر و صدا نبود. از قضا در آن برهه، درشکهچیها که شغل شان را در معرض خطر میدیدند نسبت به این موضوع اعتراض کردند.
شب یک شنبه نهم مرداد 1328، عدهای (در حدود دویستنفر درشکهچی) در منزل یکی از علمای مشهد جمع شدند و از وی تقاضا کردند نسبت به تقاضای آنها مبنیبر جلوگیری از بهکار افتادن تاکسی در مشهد با مقامات مربوطه مذاکره نمایند؛ زیرا زندگی و معیشت قریب به هزار عائله، صاحبان درشکهها و مهترهای 222 درشکۀ عمومی شهر، در مخاطره قرار داشت. آیتا... زاده خراسانی نیز به ایشان قول داد که با استاندار ملاقات و دربارۀ درخواست آنها مذاکره نماید.
17 مرداد 1328، مقارن ساعت ده صبح، عدهای از درشکهچیها و مالکان درشکه به همراه زن و بچه هایشان در استانداری اجتماع نموده و از اینکه قرار است ده دستگاه تاکسی در شهر شروع به کار نمایند و ممکن است آنها بیکار شوند، به مقام عالی دولت در استان شکایت کردند. بلافاصله استاندار؛ فرماندار، شهردار و ریاست شهربانی را احضار و به اعتراضات آنها رسیدگی نمود. در نتیجه تصمیم گرفته شد، از آنجایی که اهالی مشهد از وضع درشکهها که اکثراً یک اسبه و فرسوده بودند و اسبهای آنها نیز ناتوان شده بودند، شکایت داشتند. مقرر گردید، به شرط آنکه این افراد تعهد نمایند اصلاحات لازم را برای تعویض اسبها و تعمیر درشکهها انجام دهند، ده دستگاه تاکسی شروع به کار نکنند ولی هرگاه درشکهای تعمیر لازم داشت و این کار انجام نشد، از کار کردن آن بهوسیله اداره شهربانی جلوگیری شود. نمایندگان درشکهچیها قبول کردند تمامی درشکههای فعلی را تعمیر و تبدیل به دواسبه نمایند و تعهدات فوق را انجام دهند.
کرایههای پنج ریالی
اما به مرور ایام و به خاطر فزونی جمعیت و همچنین نیاز به وسیله نقلیه درون شهری، تاکسیها راه خودشان را به خیابانهای شهر پیدا کردند و بر شمار آنها در مسیرهای پررفت و آمد شهر، افزوده شد.
در همین راستا و بهمنظور رفاه اهالی، از دیماه 1334 هر شب از ساعت یازده به بعد، هفت دستگاه تاکسی نگهبانی در مقابل شهربانی و کلانتریها برای استفاده مراجعان مستقر گردید.[6] همچنین، در نتیجۀ مذاکراتی که در بهمن 1344 بین سرگرد منزوی، ریاست دایره راهنمایی و سرگرد تحصنی، فرماندهی گروهان اول ژاندارمری بهعمل آمد، موافقت شد که از خروج تاکسی به خارج شهر ممانعت بهعمل آید، بلافاصله مراتب طی بخشنامهای به تمامی پاسگاههای ژاندارمری حدود شهر اعلام و این اقدام اجرایی شد.[7] اسناد تاریخی گواهی میکنند که در اسفند 1341 تعداد 433دستگاه تاکسی در شهرمشغول کار بوده است. ضمن آنکه حمل و نقل کالاهای تجارتی و خوارو بار و مایحتاج اهالی داخله شهر مشهد به وسیله گاریهای اسبی و بارکشهای شهری و موتور سه چرخه انجام میشده است. نرخ تاکسی برای یک نفر به هر نقطه شهر 5ریال دو نفر10 ریال و سه نفر 15ریال تعیین شده بود.
نخستین تاکسی تلفنی
در سال1347ش. برای رفاه بیشتر مسافرانی که با هواپیما به شهر وارد میشدند، سرویس مخصوصی برای فرودگاه به صورت تاکسی تلفنی دایر شد. برای تاکسیهای تلفنی یک مرکز (سیستم سانترال) وجود داشت و در مرحله بعد که بیسیم نصب شد، مراکز دیگری برای آنها در سایر نقاط شهر ایجاد گردید.[8] در سال 1350 شرکت تاکسیرانی وقت با سرمایه خودش 30 دستگاه خودرو بنز، فیات و دیگر خودروهای موجود آن زمان را خریداری و نخستین تاکسی تلفنی مشهد را راهاندازی کرد. تعدادی از این تاکسیها در مسیر فرودگاه مشهد تردد میکردند. تاکسی تلفنی در آن زمان بیشتر جنبه رفاهی و تجملاتی داشت و کسی جز بهدلیل نیاز حیاتی سراغ آن را نمیگرفت. نخستین تاکسی تلفنی خصوصی را در مشهد، به نام «کنکورد تاکسی»، هوشنگ توتونچی صراف در سال 1353 با بهکارگیری سی دستگاه خودرو آخرین مدل، ازجمله شورلت، در خیابان ابن سینا، دایر کرد. سپس تاکسی «جت» و بعد نیز «خان منش» وارد این عرصه شدند، اما در آن زمان فقط «کنکورد تاکسی» بود که ماشینهای تشریفاتی داشت.[9]
منابع
[1]. ترافیک شهر مشهد. پایان نامه کارشناسی جغرافیا. ایرج امیرنظامی. سال 1351، ص 17
[2]. مشهد در آغاز قرن چهارده خورشیدی (مشهور به گزارش مکتب شاهپور). مدرس رضوی، محمد تقی و دیگران. تصحیح و توضیح مهدی سیدی. مشهد: آهنگ قلم، 1386، ص185
[3]. جغرافیای شهری مشهد. عباس سعیدی. مجله دانشکدۀ ادبیات مشهد. شماره2و3. سال اول.1344، ص186
[4] روزنامه خراسان، 10 مرداد 1328
[5]. همان، 18 مرداد 1328
[6]. همان، 1 دی 1334، ص 4
[7]. همان، 14 دی 1344
[8]. ترافیک شهر مشهد. پایان نامه کارشناسی جغرافیا. ایرج امیرنظامی. سال 1351، ص 49-51
[9]. شناسایی و معرفی اولینهای شهرمشهد. ص240
آخرین اخبار حمل و نقل را در پربیننده ترین شبکه خبری این حوزه بخوانید