ناکامی هند در بهره‌ گیری از سیستم بی‌ آرتی

اعتراضات عمومی و رسانه ای

یکی از مهم ترین مشکلاتی که مردم دهلی در بهره گیری از بی آرتی با آن مواجه بوده و از آن شکایت کرده اند، تعداد سفرهای زیاد از طریق آن ها بود که البته ساعات تردد برای کاربران آن کاهش ۴۰ درصدی را تجربه کرد. این پروژه به طور ویژه ای موتورسواران را تحت تأثیر قرار داد و همه روزه به اعتراضات آن ها از تردد اتوبوس های تندروی جدید افزود تا جایی که حتی بسیاری از شکایات به دادگاه کشیده شد.

تردد رانندگان خودروهای خصوصی در مسیرهای مخصوص بی آرتی ها

اگرچه قبل از ورود اتوبوس های تندرو به دهلی، مسیرهایی اختصاصی برای عبور و مرور این خودروها توسعه داده شد، با این حال دارندگان خودروهای خصوصی حق تقدم این اتوبوس ها را رعایت نمی کردند و به عبور و مرور در مسیرهای آن ها می پرداختند. همین امر جان کاربران بی آرتی ها را با تهدید جدی مواجه می کرد و هرروزه از گرایش مردم به تردد از طریق آن ها می کاست. مدیران در واکنش به این رویداد سختگیرانه تر برخورد کردند اما با وجود کاهش عبور و مرور وسایل نقلیه خصوصی، سایر وسایل نقلیه عمومی همچنان به تردد در مسیرهای اختصاصی برای بی آرتی ها مشغول بودند. مدیران دهلی حتی برنامه جدیدی طراحی کردند که قرار شد در هر ساعت ۱۲ هزار مسافر با سرعت ۱۳ کیلومتر ساعت در هر مسیر مخصوص بی آرتی تردد کند که ازدحام عبور و مرور در این مسیرها تحقق هدف مورد نظر را با ناکامی مواجه کرد.

وجود نقص در زیرساخت های تردد

یکی از مهم ترین ویژگی های سیستم های بی آرتی در شهرهای سراسر جهان، قابلیت دسترسی به آن ها برای تمام کاربران، به خصوص کودکان، افراد دارای ناتوانی جسمی و سالمندان است که در این زمینه، سامانه اتوبوس رانی تندروی دهلی نقص های بی شماری داشت. به عنوان مثال، ایستگاه های مربوطه دارای سکوی مخصوص سوار شدن به اتوبوس ها نبود و همین امر بالا و پایین رفتن از آن ها را برای بسیاری از افراد با مشکل مواجه کرده بود.

نبود فضای مشخص برای تردد آزاد اتوبوس های جدید

یکی از مهم ترین اولویت هایی که مدیران برای توسعه مسیرهای بی آرتی در شهرها باید در نظر بگیرند، به وجود آوردن قابلیت تردد آزاد آن ها در شهرها است که این مورد در توسعه سیستم اتوبوس های تندروی دهلی با ناکامی مواجه شد چراکه اتوبوس های شهر به واسطه ازدحام قادر به عبور و مرور آزادانه نبودند. در واقع مسیری شش کیلومتری برای این منظور توسعه داده شد، اما نبود مدیریت کافی ترافیکی مانع از عبور و مرور آزادانه اتوبوس های تندرو در مسیرها خود می شد. اتوبوس های معمولی شهری در مسیرهایی که برای بی آرتی ها احداث شده بود با ازدحام بالا تردد می کردند و همین امر به بی نظمی هایی آزاردهنده ای حین عبور و مرور با اتوبوس های تندروی شهر منجر شده بود.