خانواده ملوانان اسیر دست به دامن روحانی شدند
هشت خانواده در سیستان‌وبلوچستان هنوز چشم‌‌به‌راه‌اند. دو سال و دو ماه گذشته اما نه کسی آن هشت صیاد ایرانی را از چنگ دزدان دریایی سومالی نجات داده و نه کسی به فکرشان است. ٢٣ صیاد از محروم‌ترین مناطق ایران رفته بودند تا از دریا روزی بگیرند اما خودشان هم برنگشتند.
به گزارش روزنامه دشرق، فقط هشت نفر از آنها توانستند از پس گرسنگی، تشنگی و شکنجه برآیند و زنده بمانند. البته تا همین چهار ماه قبل که فیلمی به دست خانواده‌ها رسید و خیالشان را راحت کرد که جمال‌الدین، عبدالله، محمدشریف، ابراهیم، شیرمحمد، جاسم، احمد و سعید هنوز زنده هستند. جدا از هم، در دو گروه چهارنفره و در شرایط سخت زندگی می‌کنند اما هنوز امیدوارند و چشم به یاری مقامات ایرانی دوخته‌اند. خانواده‌هایشان نیز هر کاری می‌توانسته‌اند کرده‌اند. یک روز از وزارت خارجه پیگیر شدند و یک روز هر چه داشتند، فروختند تا مبلغ درخواستی دزدها را بدهند.
هیچ‌کدام از این کارها به نتیجه نرسید. مقامات مسئول در وزارت امور خارجه می‌گویند در سومالی دولتی نیست که طرف مذاکره قرار گیرد و دزدها نیز باج می‌خواهند؛ آن هم کلان. برای هر نفر چندصد هزار دلار. خانواده‌ها می‌گویند آخرین مبلغ اعلامی از طرف سومالیایی‌ها ٢٠٠ هزار دلار بوده است. جان استید مدیر بخش شرق آفریقای گروه «اقیانوس، بدون دزدان دریایی» که وضعیت این هشت ایرانی را پیگیری می‌کند، اعتقاد دارد دزدان حریص سومالیایی به معاوضه گروگان‌ها با افراد خود رضایت نخواهند داد و فقط به دنبال پول هستند. همین گروه خیریه هم برای تأمین غذا و کمک به گروگان‌ها پول می‌خواهد و خانواده‌ها توان پرداخت آن را ندارند. پولی که به قول پروین صباحی همسر ناخدا جلال جمال‌الدین دهواری «مگر این پول‌ها برای دولت پول است؟!». عدم توافق با دزدها و ندادن پول در ٢٦ ماه گذشته نشان می‌دهد که بله این پول‌ها پول است.
نامه به روحانی
٧٣,٣ درصد آنها به حسن روحانی رأی دادند و انتظار زیادی نیست اگر حالا از آقای رئیس‌جمهور بخواهند فکری به حالشان کند. برای همین هم دست به قلم شده و خطاب به روحانی نوشته‌اند: «ما جمعی از مردم استان سیستان‌وبلوچستان، پیروزی شما در دوازدهمین انتخابات ریاست‌جمهوری را تبریک می‌گوییم و با افتخار خود را در این پیروزی بزرگ سهیم می‌دانیم. انتخاب قاطع شما در شهرها و روستاهای این دیار، آخرین امید ما برای آزادی صیادان ایرانی اسیر در دست دزدان دریایی سومالی است. ما امضاکنندگان این نامه هشت نفر از عزیزان خود را در خاک سومالی از دست دادهایم و اگر امروز از شما و عضو محبوب کابینه‌تان جناب آقای ظریف استمداد می‌جوییم، برای آزادی و نجات جان هشت صیاد دیگری است که همچنان در دست دزدان دریایی سومالی و در شرایطی غیرانسانی اسیر هستند. عزیزان ما از ششم فروردین ۱۳۹۴ به اسارت دزدان دریایی سومالی درآمده‌اند و متأسفانه هشت نفر از آنان گرسنگی، تشنگی و شکنجه‌های جسمی را تاب نیاورده و در اسارت جان خود را از دست داده‌اند. این قربانیان همگی صیاد و نان‌آوران خانواده خود بوده‌اند. برای توصیف وضعیت خانواده‌ها کافی است به یک مورد (خانواده نوحانی) اشاره کنیم که دو نفر از اعضای آن در سومالی کشته شده و پدر این خانواده برای تأمین معاش چاره‌ای جز تکدی‌گری نیافته است».محمد بلوچی پسرعموی اعظم، خالد و علی‌محمد بلوچی که در این مدت از دنیا رفتند، پروین صباحی همسر جمال‌الدین، رحیما فائزی همسر محمد شریف، ماه‌خاتون غلامی مادر ابراهیم، عابده کوسل همسر شیرمحمد، عابد بلوچی‌زاده پسرخاله سعید و احمد و شهناز نوحانی مادر عبدالله که پیش‌تر شریف و عبدالماجد را از دست داده؛ این نامه را امضا کرده و افزوده‌اند: «شرح اضطراب و رنجی که در این دو سال متحمل شده‌ایم، منظور ما از نوشتن این نامه نیست. ما مادران و همسران و خانواده‌های داغداری که حتی بر مزار قربانیان‌مان هم دسترسی نداریم، ناامیدتر از همیشه شما را خطاب درد‌مان قرار دادهایم تا اقدامی برای آزادی هشت بازمانده صورت دهید، چراکه حل این موضوع جز از راه مداخله مستقیم شما میسر نیست. عزیزان ما کارگران فصلی بوده‌اند که قربانی یکی از حوادث رایج کار در این منطقه شده‌اند. آنان برای کار و کسب روزی حلال به دریا زده بودند و از این رو ما درگذشتگان این واقعه را شهید می‌دانیم. ما نه بیمه‌ای داریم که به پشتوانه آن مطالبه غرامت کنیم و نه چیز دیگری برای فروش و تأمین مبالغی که دزدان برای آزادی یا برای تأمین غذای عزیزان‌مان می‌خواهند. ما انتظاری بیش از حمایتی که از قربانیان حادثه معدن یورت و پلاسکو کردید، نداریم. ما امروز از شما رئیس‌جمهور منتخب و وزیر محترم خارجه نجات آخرین بازماندگان‌مان را استدعا داریم. امیدواریم با بازگشت آخرین بازماندگان‌مان از خاک سومالی در خانه‌های خود «جشن پیروزی» بگیریم و در شادی امروز شما شریک باشیم».
سومالی و عربستان کابوس ماهیگیران
اخبار اخیر درباره آزادی ملوانان ایرانی در نقاط دیگر این امید را ایجاد می‌کند که مقامات مسئول پیگیری وضعیت صیادانی که به خاطر ناامنی آب‌ها گرفتار شده‌اند، هستند. همین چند روز قبل بود که خبر رسید شش ملوان ایرانی در اقیانوس هند به وسیله پلیس ساحلی کنیا نجات یافته‌اند. لنج ماهیگیری آنها در دریا غرق شده و آنها سه ماه در دریا سرگردان بودند اما بالاخره نجات یافتند و به زودی به کشور بازگردانده می‌شوند. حدود سه ماه قبل نیز هشت ایرانی که به‌اشتباه وارد آب‌های تانزانیا شده بودند، آزاد شدند. آنها نیز اهل کنارک بودند. همین تشابه در تعداد و شهر بود که سبب شد مقامات مسئول در وزارت خارجه به‌اشتباه اعلام کنند ملوانان اسیر در سومالی آزاده شده‌اند. خبر اشتباهی که خون به دل خانواده‌ها کرد. خانواده‌های چشم‌انتظاری که دست خود را از همه‌جا کوتاه دیده و این بار دست به دامن روحانی شده‌اند.بد نیست حالا که این هشت خانواده بلوچ نامه خود را خطاب به روحانی نوشته و از او خواسته‌اند تا برایشان کاری کند، یادآور شویم که مسئله فقط این هشت نفر نیستند. چند ماه قبل فرماندار کنارک به «شرق» گفته بود که یک لنج دیگر نیز در سومالی گرفتار شده اما دیگر مسئولان این موضوع را تأیید نکردند. هفته قبل رویترز به نقل از علی شیر، شهردار یکی از شهرهای شمالی سومالی نوشت که دزدان دریایی سومالیایی یک قایق متعلق به ماهیگیران ایرانی را به منظور استفاده از آن در حمله به کشتی‌های بزرگ‌تر و باارزش‌تر ربوده‌اند. این خبر نیز در ایران تأیید نشد. نکته دیگری که نباید از نظر دور داشت این است که ماهیگیران ایرانی از یک سو گرفتار سومالی می‌شوند و به گفته مسئولان به خاطر نبود دولت در این کشور نمی‌توان برایشان کاری کرد و از سوی دیگر گرفتار عربستان می‌شوند و به خاطر قطع‌بودن روابط دیپلماتیک نمی‌توان برایشان کاری کرد. پیگیری وضعیت ملوانانی که عمدتا اشتباهی وارد آب‌های عربستان شده‌اند نیز به اندازه وضعیت گروگان‌ها در سومالی پیچیده و دشوار است. آن‌قدر که سومالی و عربستان دارد به کابوسی برای ماهیگیران و ملوانان ایرانی تبدیل می‌شود.
