احداث ۴۹۹ ایستگاه خودکار هواشناسی
احداث ۴۹۹ ایستگاه خودکار هواشناسی و ۴۷۰ ایستگاه سنجش بر خط هواشناسی از دستاوردهای سازمان هواشناسی کشور پس از انقلاب اسلامی در شبکه دیده‌بانی است.
احداث ۴۹۹ ایستگاه خودکار هواشناسی و ۴۷۰ ایستگاه سنجش بر خط هواشناسی از دستاوردهای سازمان هواشناسی کشور پس از انقلاب اسلامی در شبکه دیده بانی است.
به گزارش تین نیوز به نقل از پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی، سازمان هواشناسی کشور قبل از انقلاب بیشتر در خدمت حمل ونقل هوایی و صنعت هواپیمایی بود و به مسائل هواشناسی کاربردی کمتر توجه می شد ولی پس از انقلاب اسلامی در کنار ماموریت اصلی خود یعنی ارتقاء ایمنی حمل ونقل کشور و خدمات به بخش های دفاعی و امنیتی در دوران جنگ تحمیلی و مدیریت بحران و ریسک در کشور به دیگر عرصه های خدمت رسانی از جمله فعالیت های هواشناسی کشاورزی و آبشناسی پرداخته است.
سازمان هواشناسی کشور طی مدت ۴۴ سال پس از انقلاب اسلامی با اقدامات قابل توجهی در جهت تجهیز و تامین ایستگاه های هواشناسی و توسعه آن ها در سطح کشور انجام داده است.
از جمله آن ها می توان به احداث ۴۹۹ ایستگاه خودکار هواشناسی و ۴۷۰ ایستگاه سنجش بر خط هواشناسی اشاره کرد.
به گفته سحر تاجبخش، رئیس سازمان هواشناسی کشور از زمان آغاز به کار دولت سیزدهم تا کنون ۸۰ ایستگاه هواشناسی در کشور راه اندازی شده است.
همچنین اقداماتی در حوزه نرم افزارهای مربوط به پیش بینی انجام شده که از جمله آن ها افتتاح فاز اول پروژه هشدار سیل است. این پروژه برآورد میزان دبی آب در حدود ۵۳۰ نقطه کشور را پیش بینی می کند.
سازمان هواشناسی کشور علی رغم تحریم ها موفق به خرید یک رادار هواشناسی شده که دستاورد بزرگی است اما به گفته رئیس این سازمان، در فاز نخست برای توسعه شبکه رادار و پوشش کل کشور حداقل ۱۶ رادار دیگر نیاز است.
تاریخچه سازمان هواشناسی کشور
فعالیت های منظم هواشناسی اولین بار با اندازه گیری عناصر جوی توسط سفارتخانه های انگلیس و روس در تهران و مناطق نفت خیز جنوب کشور شروع شد که این اطلاعات صرفاً به بایگانی کشورهای مربوطه منتقل شده و احتمالاً در برنامه های تحقیقاتی آن ها مورد استفاده ویژه قرار گرفته است. درس هواشناسی در سال ۱۲۹۸ در برنامه درسی مدرسه برزگران منظور شد که این درس توسط معلمان فرانسوی تدریس می شد.
در همان محل اولین سکوی هواشناسی احداث شد که در آن دمای هوا و رطوبت نسبی ومیزان بارندگی اندازه گیری می شد. این سکو در سال ۱۳۰۸ کامل شد و اکثر عناصر جوی را دیده بانی می کرد. به تدریج در اثر نیاز شدید بخش های کشاورزی و آبیاری، تعدادی ایستگاه نیز بر حسب ضرورت در نقاط مختلف کشور تاسیس شد که مسئولیت آن با بنگاه مستقل آبیاری وابسته به وزارت کشاورزی وقت بود.
بعد از جنگ جهانی دوم نیروهای متفقین برای سلامت پرواز هواپیماهای خود یک واحد کوچک هواشناسی دایر کردند که نیازهای هواشناسی هواپیمایی آن ها را تامین می کرد. در این زمان بنگاه مستقل آبیاری وزارت کشاورزی، اقدام به تربیت یک گروه دیده بان هواشناس کرد که این دیده بانان در سال ۱۳۲۷ فارغ التحصیل و در ایستگاه های هواشناسی مشغول به کار شدند.
هواپیمایی کشوری نیز به علت نیاز به اطلاعات جوی در فرودگاه های اصلی کشور اقدام به تاسیس ایستگاه های هواشناسی کرد.
در اثر نیاز شدید برنامه ریزان به آمار و اطلاعات اقلیمی از نواحی مختلف کشور و ناهماهنگی در تاسیس ایستگاه های هواشناسی که توسط بخش های مختلف انجام می شد، مسئولان وقت تاسیس یک واحد هواشناسی مستقل در کشور را ضروری دانسته و در سال ۱۳۳۴ شمسی اداره کل هواشناسی کشور وابسته به وزارت راه تاسیس شد.
این اداره کل بعدها به صورت سازمانی مستقل زیر نظر وزارت جنگ قرار گرفت که بعد از انقلاب اسلامی مجدداً به وزارت راه و ترابری پیوست.
در هنگام تشکیل اداره کل هواشناسی در سال ۱۳۳۴ تمامی ایستگاه های هواشناسی که توسط بخش های مختلف تاسیس شده بودند، به این اداره کل واگذار شدند، ایستگاه های واگذار شده از نوع سینوپتیک، اقلیم شناسی و باران سنجی بوده که هر یک دیده بانی های مربوط بخود را انجام می دادند.
در سال ۱۳۳۸ هواشناسی ایران به عنوان یکصد و سومین عضو سازمان هواشناسی جهانی به عضویت این سازمان جهانی درآمد.
سازمان هواشناسی ایران در ۳۱ خرداد سال ۱۳۹۰ با رای مجلس دهم و تائید شورای نگهبان با ادغام وزارت راه و ترابری و وزارت مسکن وشهرسازی زیر نظر وزارت راه و شهرسازی در آمد.
