هواپیمایی امارات در حال خروج از آسمان؟
میهمان داران «خط هواپیمایی امارات» در دوبی به مدت پنج هفته آموزش می بینند که چطور ظاهر خود را درست کنند و لباس های مرتب بپوشند و این آموزش ها به سرپرستی «پاملا میزی» که خود ۱۲ سال در آسمان کار کرده انجام می شود. محوطه آموزشی او سوله بزرگی است که دانشجویان میهمان داری در گوشه ای از آن به حرف های میزی درباره آرایش و لباس پوشیدن گوش می دهند.
به گزارش تین نیوز، میزی می گوید که برای آرایش صورت و آرایش ناخن های میهمان داران استانداردهایی در شرکت هواپیمایی «امارات» وجود دارد و اگر یکی از میهمان داران بیش از اندازه وزنش زیاد به نظر برسد، آن را به دپارتمان زیبایی اندام و رژیم های غذایی مرکزی گزارش می دهند و مسئولان آنجا این امر را دنبال می کنند. وقتی که میهمان داران از کلاس های میزی فارغ شدند، به واحد مدیریت نیروی انسانی می روند و کلی آموزش های دیگر می بینند تا نهایتا در آسمان مشغول کار شوند.
هواپیمایی امارات که در دوبی تأسیس شده و مالکش دولت امارات است، بزرگ ترین شرکت هواپیمایی جهان در حوزه مسیرهای با مسافت زیاد است که هرگز مشکلاتش حل نشده است؛ مشکلات مربوط به کارکنان، تولید هواپیما و بلندپروازی های خود. شرکت امارات اخیرا برنامه ای برای یک پرواز با ۶۱۵ صندلی هواپیما طرح کرده که طولانی ترین مسیر پروازی جهان، از دوبی تا اوکلند به مسافت ۱۴ هزار و ۲۰۰ کیلومتر است.
این شرکت در اصل تنها خریدار بزرگ ترین هواپیمای تجاری یعنی ایرباس آ- ۳۸۰ است که خدمات بار و دوش حمام نیز در آن انجام می شود. هواپیماها و خدمات این شرکت هواپیمایی بسیار مجلل و چشمگیر است. در یک عبارت می توان این شرکت را چنین توصیف کرد: دلربایی و بلندپروازی در چارچوب کنترل مطلق.
از سال ۱۹۸۲، امارات با عملیات دوهواپیمایی کار خود را شروع کرد اما به سرعت یک شرکت هواپیمایی تأسیس کرد و این شرکت رشد کرد و به دلیل جاذبه فیزیکی و مالی دوبی جلو رفت. رئیس هیئت مدیره شرکت هواپیمایی امارات شیخ احمد بن سعید آل مکتوم، رئیس و حاکم مطلق دوبی است. او همچنین فرودگاه، نهاد نظارتی هوانوردی و نیز بزرگ ترین بانک شهر دوبی را اداره می کند، چرا که امارات هنوز هم نیاز به وام های کلان دارد.
با راندن یک کیلومتر و نیم از ساحل دریا در دوبی، بعد از گذراندن برج ها و مال های عظیم، می توان به محوطه ای اختصاصی از یک مرکز مسافری و باری با پنج باند ورود و خروج رسید که حکومت دوبی به طور اختصاصی برای شرکت هواپیمایی امارات با بودجه ۳۲ میلیارد دلار می سازد.
بلندپروازی این پروژه با نام آن هماهنگ است: مرکز جهانی دوبی. این پروژه عظیم دارای ظرفیت خدمات رسانی به ۲۲۰ میلیون مسافر در سال است که چهار برابر ظرفیت امروزی فرودگاه بین المللی جان اف. کندی در نیویورک است. دوسوم جمعیت جهان در شعاع پروازهای هشت ساعته شرکت امارات هستند. کارشناسان می گویند این میزان عظمت خدمات هواپیمایی در یک شرکت سابقه ندارد.
با این حال، امارات استانداردهای جدیدی از فناروی، لوکس بودن و گستره خدمات را در نظر دارد. این شرکت قمار عظیمی در مکانی به شمار می رود که اقتصاددانان توسعه آن را جنوب جهانی نامیده اند؛ یعنی خاورمیانه، افریقا، آسیاسی جنوبی و آمریکای لاتین، اما اگر این مناطق که بازارهای نوظهور نامیده می شوند، واقعا ظهور نکنند، این شرکت هواپیمایی در معرض خطر قرار خواهد گرفت.
شرکت امارات در ماه می گذشته گزارش داد که برای اولین بار تاکنون درآمد سالانه اش کاهش یافته و در حال کاهش برخی از برنامه های توسعه ای خود برای خدمات دادن به مناطق افریقای زیر خط صحرا، ترکیه و برزیل است.
اکنون این سؤال برای کارشناسان پیش آمده که شرکت امارات چطور می تواند تعداد سرگیجه آور هواپیماهایی را که سفارش داده پر کند. این شرکت با خرید ۵۰ فروند هواپیمای ایرباس آـ ۳۸۰ و ۱۷۴ فروند بوئینگ ۷۷۷ موافقت کرده که به ترتیب به ۹۲ و ۱۴۸ فروند هواپیمای ایرباس و بوئینگ موجودش که اکنون در حال پروازند اضافه می شوند. در مقام مقایسه، شرکت «بریتیش ایرویز» ۱۲ فروند آـ ۳۸۰ دارد و شرکت های «امریکن ایرلاینز»، «دلتا ایرلاینز» و «یونایتد ایرلاینز» هیچ هواپیمایی از این مدل ندارند.
بزرگ ترین تهدیدی که شرکت هواپیمایی امارات را تهدید می کند از جانب آمریکا است که بازار حمل ونقل مسافر پرمنفعتی برای شرکت های هواپیمایی به شمار می رود. این شرکت در آمریکا به سرعت در حال رشد است.
امارات در ۱۱ شهر این کشور که شامل اورلاندو، بوستن، سیاتل و دالاس می شود پرواز دارد. سه شرکت هواپیمایی غول آمریکا که بزرگ ترین آنها دلتا است، در حال مبارزه و لابی علیه شرکت هواپیمایی امارات و نیز دو شرکت هواپیمایی دیگر «الاتحاد» و «قطر»، برخاسته از کشورهای حاشیه خلیج فارس، هستند.
این شرکت ها در حال رشد زیاد در بازار آمریکا هستند اما شرکت های آمریکایی استدلال می کنند که سه شرکت عربی از یارانه های عظیم دولت های خود برخوردار شده اند و این کار، رقابت شرکت های آمریکایی با شرکت های عربی را غیرمنصفانه و ناعادلانه می کند. در اروپا نیز شرکت های اروپایی مشغول مبارزه و لابی هایی هستند که شرکت های هواپیمایی عربی را که امارات بزرگ ترین آنهاست محدود کنند.
در سال ۱۹۸۴، دوبی جای پرت و دورافتاده ای بود و یکی از هفت دولت- شهر امارات متحده عربی به شمار می رفت و حاکم آن، شیخ راشد بن سعید آل مکتوم و فرزندش، محمد، تصمیم گرفتند یک شرکت هواپیمایی تأسیس کنند. این شرکت با سرمایه اولیه ۱۰ میلیون دلار شروع کرد و چند ده هواپیمای جت از پاکستان به صورت لیزینگ خرید و یک سال بعد، به برخی از کشورهای همسایه پرواز دایر کرد، اما اولین پرواز به لندن توسط این شرکت در سال ۱۹۸۷ انجام شد.
راشد که پدرش شتر سوار می شد، درحالی که خودش یک مرسدس بنز لوکس سوار است و پسرش یک لندرور مورد علاقه دختران دارد، شاید اگر در امیرنشین همسایه اش، ابوظبی، نفت پیدا نمی شد و درآمد سرشاری را روانه کشور امارات نمی کرد، نوه اش همچنان باید شتر سوار می شد.
چشم انداز راشد برای آینده دوبی این بود که این شهر مرکز ترانزیت در خاورمیانه باشد و متعاقب آن، مرکز کسب وکار و گردشگری این منطقه باشد. جایی شبیه به سنگاپور اما خشک تر. به دلیل اینکه شهر جمعیت بومی زیادی برای این ایده نداشت و جامعه روستایی ای هم در آن زندگی می کرد، به سرعت پای خارجی ها به دوبی باز شد.
بنگلادشی ها برای ساختن ساختمان ها، فیلیپینی ها برای کار در رستوران ها و انگلیسی ها برای مدیریت شرکت های مشاوره. ایرانیان، مصریان، سعودی ها و هندی های ثروتمند مکان های لوکس شهر را پر کردند، قایق های تفریحی خریدند، از سرزمین بی طرف دوبی استفاده کردند برای بازی، کار و بستن قراردادها. دولت بنادر، مال های خرید، هتل ها و فرودگاه ها و شرکت های هواپیمایی نیاز داشت تا درهای خود را به سوی جهان باز کند. بخشی از این کار با شرکت هواپیمایی امارات عملی شد.
شرکت امارات اصرار دارد که به جز مرحله اولیه تأسیس که یک استارت آپ بیشتر نبوده، دیگر از دولت رایانه نگرفته و شکی نیست که در محیطی کار می کرده که مورد غبطه شرکت های هواپیمایی غربی بوده است. از نظر جغرافیایی این شرکت در خلیج فارس واقع شده بوده که یکی از بهترین مکان ها برای سوخت گیری و نیز متصل کردن اروپا و آسیای شرقی و استرالیا و افریقا و آمریکا و هند به یکدیگر است.
میزان مالیات برای شرکت امارات و نیز درآمدهای این شرکت صفر بوده است. همچنین برخلاف فرودگاه هایی مثل هیتروی لندن یا فرودگاه بین الملی لس آنجلس که برای رعایت حقوق شهروندانی که نزدیک فرودگاه هستند و می خواهند بخوابند ساعت های پروازی محدود است، در فرودگاه بین المللی دوبی پروازها ۲۴ ساعته هستند و این مزیت خیلی بزرگی است که به این شرکت اجازه می دهد شبکه ای از پروازها را، از بوئنس آیرس تا نیوزیلند به هم متصل کند.
مسائل سیاسی هم گاهی در این امر دخیل می شوند؛ در سال ۲۰۱۰ شرکت امارات نتوانست در فرودگاه تورنتوی کانادا فعالیت های خود را گسترش دهد و دولت امارات متحده عربی نیز فعالیت های پایگاه نظامی کانادایی در امارات متحده عربی را برای فعالیت سربازان این کشور در افغانستان محدود کرد، اما کار گره خورد و نخست وزیر وقت کانادا، استفان هارپر، گفت که نمی تواند بگذارد سربازان کشور وجه المصالحه شرکت هواپیمایی امارات قرار بگیرند.
تا همین حالا هم فعالیت شرکت امارات در کانادا محدود باقی مانده است، اما تقریبا در هرجای دیگری، شرکت امارات با ظرفیت بسیار بالایی در حال فعالیت و حمل ونقل مسافر و کالا است.
۹ هواپیمای ایرباس آ- ۳۸۰ این شرکت هر روز در لندن می نشیند، همین طور که پنج فروند از این هواپیما در بانکوک و چهار فروند در فرودگاه جان اف. کندی نیویورک به زمین می نشینند. در افریقای جنوبی، در ژوهانسبورگ هر روز چهار هواپیمای بوئینگ ۷۷۷ و در کیپ تاون سه فروند و در دوربان یک فروند از این هواپیما فرود می آید. میزان پروازهای هواپیماهای آمریکایی به این شرکت ها در هر روز به ترتیب یک، صفر و صفر است.
مدیرعامل شرکت هواپیمایی امارات، تیم کلارک ۶۷ ساله است که بیش از ۳۰ سال در این شرکت کار کرده و از سال ۲۰۰۳ به این سمت منصوب شده است. او توضیح می دهد که سال ۲۰۱۶ سال خوبی نبود و شاید سال ۲۰۱۷ کمی بدتر هم باشد. شرکت هواپیمایی امارات برای اینکه به رشد خود ادامه دهد ناچار است که مسیرهای هرچه دورتری را برای پرواز طراحی کند، مثلا پروازهایی از دوبی به پاناما.
این کار باعث خواهد شد که هزینه های شرکت بالاتر رود در صورتی که مدیران نفتی و بانک داران مثل سابق دیگر بلیت های لوکس نمی خرند و همچنین تقاضای پرواز به افریقای زیر خطر صحرا، سوریه، لیبی، تونس و به اندازه مشخصی پرواز به ترکیه کاهش یافته است. در این روزها، شرکت امارات ناچار است که از پروازهای لوکس خود کم کند تا به حرکت خود ادامه دهد. برخی از هواپیماهای آ- ۳۸۰ بدون صندلی های فرست کلاس پرواز می کنند و به تدریج مدیران این شرکت به این هنجار جدید در شرکت های هواپیمایی عادت می کنند.
