حیاتی ترین آبراه های جهان برای تجارت جهانی

به گزارش تین نیوز به نقل از مرین پرس، بر اساس گزارش سازمان بین المللی دریانوردی، اختلال در مسیر های تجاری مهم اقیانوسی می تواند به طور قابل توجهی بر اقتصاد جهانی تأثیر بگذارد، زیرا ۹۰ درصد کالا های مبادلاتی همچنان از طریق دریا حمل می شوند.

پنج آبراه حیاتی برای تجارت جهانی عبارتند از:

کانال انگلیس

کانال انگلیس شلوغ ترین مسیر کشتیرانی اقیانوسی در جهان است. بیش از ۵۰۰ کشتی هر روز از آن عبور می کنند تا از دریای شمال به اقیانوس اطلس و از انگلستان به قاره اروپا برسند، و بالعکس.
هر ساله بیش از ۱۶ میلیون نفر و پنج میلیون کامیون از حدود ۱۷۰ بندر این کانال عبور می کنند. بنادر مهم آن عبارتند از پورتسموث، لو هاور، شربورگ و برست.

تنگه مالاکا
تنگه مالاکا که بین جزیره سوماترا در اندونزی و شبه جزیره مالایی واقع شده است، اقیانوس هند و اقیانوس آرام را به هم متصل می کند. از دریای آندامان از طریق تنگه سنگاپور تا دریای چین جنوبی امتداد دارد و بسیاری از اقتصاد های بزرگ آسیا از جمله ژاپن، تایوان، کره جنوبی و هند را به هم متصل می کند.
سالانه حدود ۹۴ هزار کشتی از تنگه مالاکا عبور می کنند یا از بیش از ۴۰ بندر آن استفاده می کنند. این کشتی ها روی هم حدود ۳۰ درصد از کل کالا های تجاری جهانی را حمل می کنند.
انتظار می رود این تنگه که در حال حاضر در معرض ازدحام و تصادم است، تا پایان دهه از ظرفیت خود فراتر رود، زیرا ترافیک کشتیرانی همچنان در حال رشد است. تایلند یک “پل زمینی” به طول ۱۰۰ کیلومتر در باریک ترین بخش شبه جزیره مالایا پیشنهاد کرده است که در آن کالا ها می توانند از طریق راه آهن و جاده حمل و نقل شوند.

تنگه هرمز
تنگه هرمز بین ایران و عمان قرار دارد و خلیج فارس را به دریای عمان و آب های آزاد متصل می کند. این تنگه به عنوان اصلی ترین مسیر حمل ونقل نفت از خاورمیانه است و روزانه یک پنجم مصرف نفت جهان (حدود ۲۱ میلیون بشکه) از این آبراه عبور می کند. همچنین سالانه ۲۰ درصد از گاز طبیعی مایع جهان از آن حمل می شود.
برای کمک به مدیریت ظرفیت و جلوگیری از برخورد، این تنگه دارای یک سیستم ترافیکی دو خطه است که در آن کشتی های ورودی از یک خط و کشتی های خروجی از مسیر دیگر استفاده می کنند.
مانند کشتیرانی در دریای سرخ مجاور، تنش های امنیتی و ژئوپلیتیکی یکی از نگرانی های شرکت های کشتیرانی فعال در تنگه هرمز بوده است.

کانال سوئز

کانال سوئز در مصر دریای مدیترانه را به دریای سرخ متصل می کند و خط جدایی بین آفریقا و آسیا است. این کانال که در انتهای مخالف دریای سرخ و تنگه باب المندب خلیج عدن است، کوتاه ترین مسیر دریایی از اروپا به آسیا است و به کشتی ها اجازه می دهد از سفر طولانی اطراف دماغه گودهوپ آفریقای جنوبی اجتناب کنند.
کانال مدرن سوئز در سال ۱۸۶۹ زمانی که مصر تحت اشغال فرانسه بود تکمیل شد. پس از چندین بار توسعه، این کانال اکنون نزدیک به ۲۰۰ کیلومتر طول دارد و به طور متوسط سالانه بیش از ۲۰۰۰۰ کشتی از آن عبور می کنند.
کانال سوئز برای مدت طولانی نقشی استراتژیک در تجارت و ژئوپلیتیک ایفا کرده است. در ماه های اخیر، این کانال تحت تأثیر حملات به کشتی های تجاری در دریای سرخ قرار گرفته است که باعث کاهش شدید درآمد کانال شده است.

کانال پاناما

کانال پاناما اقیانوس اطلس و اقیانوس آرام را به هم متصل می کند و از زمان تکمیل آن در سال ۱۹۱۴ یک آبراه مهم برای تجارت جهانی بوده است.
جغرافیا و ساخت کانال پاناما به سایت هایی برای بلند کردن و پایین آوردن کشتی ها در مسیر عبور از تنگه پاناما نیاز دارد. این سایت ها به مرور زمان گسترش یافته است تا به کشتی های حتی بزرگتر کمک کند تا از سفر طولانی در اطراف کیپ هورن در نوک آمریکای جنوبی جلوگیری کنند. این کانال نزدیک به ۲۰۰۰ بندر در ۱۷۰ کشور را به هم متصل می کند.
با این حال، خشکسالی طولانی مدت تأثیر زیادی بر کانال پاناما گذاشته است. آب بسیار کمی از دریاچه هایی که سایت های کانال را تغذیه می کنند، در دسترس بوده و به بیش از ۱۰۰ هزار متر مکعب آب نیاز دارد. این به نوبه خود تعداد بسیار کمتری از کشتی ها را قادر به عبور کرده و زمان انتظار را از چند ساعت تا چند هفته افزایش داده است.
کانال پاناما در حال سازگاری برای مقابله با اثرات خشکسالی و بحران آب و هوا است.  

افزایش انعطاف پذیری زنجیرۀ تامین

آبراه های کلیدی کشتیرانی جهان تنها بخشی از چالش های حمل و نقل گسترده تر زنجیرۀ تامین هستند. بحران آب و هوا، بی ثباتی ژئوپلیتیک و ازدحام، همگی تأثیرگذار هستند، در حالی که عوامل اجتماعی مانند اختلافات کارگری و افزایش هزینه های زندگی نیز این وضعیت را بدتر می کند.
برای رسیدگی به این پیچیدگی ها و توسعه انعطاف پذیری عرضه جهانی، ابتکار تاب آوری عرضه جهانی مجمع جهانی اقتصاد به دنبال ایجاد سیستم های داده زنجیرۀ تامین مشترک است تا بتوان مسائلی شامل ازدحام بندر و فرودگاه، تأخیر در حمل و نقل، بلایای طبیعی و اختلالات اقتصادی-اجتماعی را بهبود بخشید و از تنگنا ها جلوگیری کرد.