دست بالا با اقتصاد توانا

ترامپ می‌گوید واردات فولاد و آلومینیوم را به امریکا محدود می‌کند تا امنیت بیشتری برای این کشور فراهم کند. این ایده، داد سازمان تجارت جهانی را درآورده و مایه نگرانی کشورهای عمده تولیدکننده فولاد در سراسر جهان شده است،اما ترامپ توجه چندانی به افکار عمومی ندارد و کار خودش را می‌کند؛ هر چند که در وعده‌های انتخاباتی‌اش قول هزینه‌ای ۲۰۰ میلیارد دلاری برای نوسازی زیرساخت‌های کشور را داده بود که از جمله آن جاده‌ها، پل‌ها، فرودگاه‌ها، بیمارستان‌ها و مدرسه‌ها هستند و همه اینها نیز نیازمند فولادند.

البته ترامپ در عملیاتی کردن وعده‌های خود همچنان راسخ بوده و هست، اما تناقض بین کاهش حجم واردات فولاد و نوسازی زیرساخت‌ها می‌تواند تا اندازه‌ای ذهن را درگیر کند و عملیاتی شدن این طرح را در ابهام فرو برد. اما از منظر دیگر تاثیر سخن گفتن از چنین طرحی بر بازار فولاد جهان مطرح است، اینکه تنها یک کشور آنچنان بازار خود را گسترده می‌کند و آنچنان مشتری خوش‌حسابی می‌شود که وقتی از محدودیت در حجم خرید خود سخن می‌گوید، از چین و ترکیه در آسیا تا برزیل در امریکای جنوبی و اتحادیه اروپا را به اعتراض درمی‌آورد.

اغراق نیست اگر بگوییم اقتصادی کارآمد دارد که حاصل بیش از ۱۶/۸ تریلیون دلار تولید ناخالص داخلی در سال و ۲۴ درصد تولید ناخالص جهان است و مردم آن ۱۹ درصد قدرت خرید جهان را در اختیار دارند که چنین موقعیتی می‌تواند در تعاملات بین‌المللی قدرت بیشتری به او بدهد. هر چند چنین توانی تنها حاصل دارایی‌های مادی نیست زیرا جوامع دیگری را هم می‌توان در جهان یافت که میزان نقدینگی آنها چشمگیر است. آنچه چنین دست بالایی به مجموعه ایالت‌های مستقر در قاره امریکای شمالی داده است، توان مدیریت دارایی‌هایی است که در این مجال به رخ کشیده می‌شود.

ثمن رحیمی‌راد- روزنامه‌نگار