باور کنیم؛ مرگ، پشت در است!

تین نیوز | امروز، با نگاه به آسمان سياه و دودگرفته شهرم تهران، حال غریبی دارم. سالهاست که بارش تند باران باعث دلتنگی ام  می شود و من هرگز نتوانسته ام به علت واقعی این حالت پی ببرم. درچنین مواقعی، انگار چیزی ناپیدا رشته های اعصابم را مانند تارهای یک ساز کهنه، تکان می دهد و من تنها بر زير لب زمزمه مي كنم كه:" باز باران، با ترانه، با گهرهای فراوان، مي خورد بر بام خانه..."

مادرم می گوید: "حالت چطور است؟!"
می گویم: "دلتنگم؛ می خواهم سر به بیابان بگذارم "
-  به کجاچنین شتابان؛ به بیابان؟!
-  نه، نمی دانم؛ می خواهم به جایی بروم دور از اینجا؛ دور از هیاهو و جنجال شهر بزرگ تهران؛ دور از ترافیک سرسام آور و هجوم صدا و آلودگی هوا و...
صدای خنده مادر، مرا به فکر وا می دارد:" شایدعاشق شده ای و خود خبر نداری"
 -  عشق؟!
 -  بله عشق؛ و دیگرهيچ!

... و دقایقی بعد، خود را در یکی از ایستگاه های متروی تهران می بینم؛ جایی درزیرزمین شهرم که تفاوت بسیاری با روی زمین دارد. اینجا دیگر آسمان دودگرفته نمی تواند وجود مرا احاطه کند و بوق های گوشخراش ماشين ها توان ندارد تا درون خسته ام را بلرزاند و بر روح و روانم سوهان بکشد...

چند لحظه بعد، از پله برقی پايين مي روم و به روی سکوی انتظارمی رسم... آه، چه می بینم؟! اينك برخلاف ساعات اوج مسافرصبحگاه و شامگاه، ايستگاه خلوت است و از سیل جمعیت و ازدحام مسافران خبري نيست... در زمان شلوغي ايستگاه، همواره از خود مي پرسم حال چگونه از ميان اين جمعيت بگذرم و خود را به قطار برسانم؟!... در چنين مواقعي فشردگی جمعیت وتنگی جا، مرا آزار می دهد و احساس می کنم که تنفس برایم سخت و عذاب آور شده است. من به عنوان یک انسان، می خواهم به راحتي نفس بكشم و زندگي كنم؛ می خواهم آسمان آبی شهرم را باهمه زیبایی هایش نظاره گر باشم. من از ماسک مخصوص جلوگیری از آلودگی هوا برصورت آدم های شهرم متنفرم؛ مرگ ماهی های کوچک درتنگ پرازآب آلوده، اشک ماتم برچهره ام می نشاند و آزارم مي دهد؛ من ازاین اشک و سوگ و ماتم و آزار هم گریزانم...
 قطار در زمان تعیین شده به سمت جنوب تهران حرکت می کند... چشم هایم رامی بندم تابه آرامش برسم؛ می خواهم به فضای شهر و بیرون از واگن فکر نکنم، اما دقايقي بعد قطار مترو خیلی سریع قبل ازاین که فکرش را بکنم مرا به مقصد می رساند و درب قطار به رويم گشوده مي شود.

... پس از خروج از ايستگاه، بر آسفالت سیاه خیابان گام می نهم و باز هم موجی از تیرگی هوا و هجوم وحشتناک ماشین ها و آدم ها، همه وجـودم را در بر می گـیرد. در میان بارش سیاه باران، به ناگهان صدای شیون مردی، شانه هایم را به شدت به لرزه درمی آورد: " آهای آدم ها! این جایکی دارد مـی میرد! "

در چند قدمی ایستگاه مترو، پدری گریان جسم بی رمق فرزند کوچکش را در آغوش گرفته و در خود مچاله شده است. تصاویری ازماهی کوچک و تُنگ شکسته درمقابل دیدگانم به نمایش در می آید و از فرط درد، ستون فقراتم تیر می کشد. مرد، خسته و از پا افتاده، همچنان ناله سر می دهد و کودک درجستجوی چندلحظه هوای تازه، همچون ماهی بیرون افتاده ازتنگ آب، دست و پا می زند و ضربان قلبش به شمارش درمی آید... تحمل دیدن چنین صحنه ای راندارم، بیش ازاین سکوت جایز نیست؛ باید کاری بکنم، باید هوای تازه وسالم به او برسانم؛ بلافاصله کودک را ازمیان آغوش پدر می ربایم و باعجله ازپله های ایستگاه مترو پایین می روم...

... اینک، کودک زیبای سرزمین من، جان تازه ای گرفته ولبخند معصومانه و مهربان او و پدرش، نگاه خندان مسافران قطار را به سوی خود جلب کرده است.من درحالی که دست کودک را به گرمی می فشارم، از پشت شیشه واگن قطار به دیواره تونل و ریل آهنین می نگرم که با سرعت هرچه تمام تر از مقابل دیدگانم می گذرند و خاطرات تلخ راازذهنم  مي زدايند.
لحظاتي بعد، در آرامش تمام به پشتی صندلی تکیه می دهم و سعي مي كنم كه فقط به زيبايي هاي زندگي بينديشم، اما نمي توانم؛ يعني نمي شود؛ باز هم فضای خارج از ایستگاه، ذهن مرا درگير مي كند و وحشت بر جانم مي نشاند؛ به آسمان تیره شهرم و بارانی که می دانم همچنان درحال ریزش است فكر مي كنم؛ انگار چیزی ناپیدا رشته های اعصابم را مانند تارهای یک ساز کهنه، تکان می دهد و مرا وامي دارد تا بر زير لب زمزمه كنم كه:" باز باران، با ترانه، با گهرهای فراوان، مي خورد بر بام خانه..."

اينك باز هم با نگاه به آسمان سياه و دودگرفته شهرم تهران، حال غریبی دارم؛ سالهاست که بارش تند باران باعث  دلتنگی ام می شود و من هرگز نتوانسته ام به علت واقعی این حالت پی ببرم... خدایا! مرا چه می شود؟!... شاید مادرم درست می گوید؛ شاید واقعا عاشق شده ام و خود خبر ندارم!

حمیدرضا نظری، کارشناس شرکت بهره برداری مترو تهران