◄ وابستگی احداث و توسعه خط ریلی اصفهان- اهواز به شرکت‌های فولادی

با تاييد نظرات اين كارشناس محترم ريلي
جاي تعجب است كه چرا ايشان خواسته نامش پنهان باشد در حاليكه در مطالب وي اصلا مخاطبي كه از اين بحث ناراحت شود وجود ندارد
بهرحال گمان مي كنم فضاي دستگاه هاي دولتي تا حدودي بسته است و افراد به راحتي نمي توانند نظراتشان را بگويند و ارتباط با رسانه ها بجاي آنكه افتخار براي كارشناسان باشد باعث ترديد به آنها مي گردد.

باید در نظر گرفت که خط ریلی فوق کوتاه ترین مسیر ریلی از بنادر خلیج فارس به مرکز کشور است و ارتباط دهنده دو قطب بزرگ صنعتی در ایران ، یعنی اصفهان و خوزستان به یکدیگر و هر دو مرکز به تهران است و همچنین اصفهان را به یک بندر خشک و هاب ریلی به ویژه در جذب و انتقال بارهای ترانزیتی و بارهای وارداتی تبدیل می کند. از طرفی بارهای ترانزیت و وارداتی را به صورت منظم میان بنادر ایران تقسیم و رونق دوباره بنادر استان خوزستان را باعث می شود. بنابر این بهتر است برای صزفه جویی در هزینه ساخت، زیر سازی و ابنیه مسیر به صورت دوخطه احداث و روسازی یا همان ریل گذاری در فاز نخست یک خطه احداث گردد و سپس از محل درآمد خود مسیر، فازهای بعدی اخداث گردد. ویژگی احرای طرح در آن است که اگر زیر سازی و ابنیه مسیر به صورت دو خطه اخداث گردد، هزینه ها به نسبت یک خطه تنها سی درصد افزایش می یابد ولی با افزایش شتاب آلود هزیته ها در ایران، برای احئاث زیرسازی و ابنیه خط دوم در فازهای بعدی، باید چند برابر خط اول هزینه کرد ضمن آنکه هزینه برقی کردن خط فوق مختص به خود طرح نخواهد بود بلکه به دلیل مشکلات و ظرفیت محدود شبکه های تولید و توزیع برق در کشور یاید در زیر ساخت های شبکه برق کشور هم اقدامات اساسی و صد البته پر هزینه هم انجام شود که باز بر هزینه احداث خط ریلی فوق می افزاید. در مجموع باید یادآور شوم که هزینه احداث خط ریلی اصفهان به اهواز از مسیر صعب العبور زاگرس اگر چه در وهله نخست به نظر زیاد می آید ولی بازگشت سرمایه در این مسیر سریعتر از دیگر خطوط در دست احداث یا تازه تاسیس شده است و بی دلیل نبود که رئیس جمهور سابق کره جنوبی در سفر به ایران، آمادگی کشورش برای سرمایه گذاری و فاینانس این طرح را اعلام کرده بود.

همانطور که دوستان اشاره کرده اند برگشت سرمایه این پروژه سریع است. بدین علت که دو قطب فولاد کشور به هم متصل میشوند و از طریق بنادر خوزستان به دریای آزار دسترسی داریم.اما چیزی که فقدان آن حس میشود یک مدل مالی شسته و رفته است که تکلیف سرمایه گذاری و زمان بندی و تکلیف در آمد های پروژه و نهایتا زمان بندی برگشت سرمایه را مشخص کند.از آن مهمتر تضمین کافی برای سرمایه گذار است که وسط پروژه کسی زیر آن نمیزند.یکی از دلائلی که مشتاقان برای سرمایه گذاری ( اعم از داخلی و خارجی ) در این پروژه را فراری میدهد فقدان این مدل مالی و تضمین آن است.
منظورم از تضمین ، تضمین سود نیست چرا که ریسک در ذات هر سرمایه گذاری ست .منظورم از تضمین ، تضمین تعهداتی ست که دولت طی قرار داد به سرمایه گذار میدهد.