◄ آلودگی‌های شیمیایی خاک در جنوب تهران در کمین شهروندان
آلودگی‌های خاک و آب‌های زیرزمینی در جنوب تهران تنها معطوف به نفت نشده و قیر، بنزین و مخازن گاز نیز در محوطه‌ای بزرگ موسوم به باقرشهر، اهالی زیادی از روستاهای مجاور را درگیر کرده است.
آلودگی‌های خاک و آب‌های زیرزمینی در جنوب تهران تنها معطوف به نفت نشده و قیر، بنزین و مخازن گاز نیز در محوطه‌ای بزرگ موسوم به باقرشهر، اهالی زیادی از روستاهای مجاور را درگیر کرده است.
به گزارش تین‌نیوز به نقل از ایران، حسن خلیل‌آبادی، عضو شورای استان تهران و رئیس شورای شهرری با اعلام این خبر افزود: هم‌اکنون روستاهای مجاور باقرشهر از «ده نو» گرفته تا «درسون‌آباد»، «قمصر»، «اسماعیل‌آباد»، یعنی روستاهایی که به کمربندی دوم تهران منتهی می‌شوند تا روستاهای «اسماعیل‌آباد» و «عظیم‌آباد» به علت نشت این مواد نفتی و پساب‌های پالایشگاه، مورد تهدید قرارگرفته‌اند، به حدی که آب و نفت درهم‌تنیده شده و چربی مواد نفتی به‌طور واضح روی آب مشخص است.
خلیل‌آبادی با ابراز تأسف از اینکه هم‌اکنون کل آب‌های زیرزمینی و سطحی این منطقه به رسوبات پالایشگاه و صنعت نفت آلوده‌شده است، می‌گوید: «شما به‌راحتی می‌توانید بر دیواره نهرهای آب، آثار نفت را ببینید؛ اما ازآنجاکه آب آشامیدنی منطقه از آب تهران تأمین می‌شود، خطری از این بابت ساکنان منطقه را تهدید نمی‌کند.»
اگرچه رئیس شورای شهر ری، خیال مردم منطقه را از بابت آب آشامیدنی راحت می‌کند، اما نسبت به وضعیت مهاجران و ساکنان سکونتگاه‌های غیررسمی و موقت منطقه هشدار می‌دهد. به گفته او، این افراد که بیشترشان مهاجران افغان هستند، ازآنجاکه به شبکه آب منطقه‌ای وصل نیستند، به‌ناچار از آب چاه استفاده می‌کنند که همین موضوع، خطر ابتلای آنها را به انواع بیماری‌ها بالا می‌برد.
او همچنین از کارگران و ساکنان اطراف کارخانه‌های جنوب‌شرقی تهران، به‌عنوان دومین قربانیان این وضعیت نام می‌برد و می‌گوید: «در این محدوده تعداد زیادی کارخانه‌ها، دامداری، کارگاه‌های صنعتی و میدان‌های دام قرار دارد که آنها نیز از آب چاه بهره‌برداری می‌کنند، البته حدود 2-3 کشتارگاه صنعتی هم در منطقه راه‌اندازی شده که خوشبختانه آنها به آب شرب دسترسی دارند.»
خلیل‌آبادی اضافه کرد: برای مثال هم‌اکنون در محدوده «دهنو» کارخانه ذوب پلاستیک قرار دارد که پسماندهای جمع‌آوری‌شده سطح شهر را به مواد پلاستیکی بازیافتی تبدیل می‌کند، کارگران این کارخانه همگی در معرض این مواد آلوده قرار دارند. میدان‌های دام که اغلب دام خود را از طریق کامیون‌های سربسته از دشت مغان و تبریز به تهران می‌آورند، مهم‌ترین مصرف‌کنندگان آب چاه‌های آلوده محسوب می‌شوند. خلیل‌آبادی ادامه می‌دهد: بیش از 50 میدان دام در این محدوده واقع‌شده که دام خود را حداقل 4-5 روز در منطقه نگهداری می‌کنند و در این مدت قطعاً از همین آب‌های مسموم می‌نوشند.
با این توصیف آیا نباید نگران مزارع سبزی بود که در این نواحی کشت و بسته‌بندی می‌شوند؟ خلیل‌آبادی دراین‌باره این‌طور توضیح می‌دهد: «نگرانی اصلی متوجه مزارع سبزی نیست، چراکه در این ناحیه جز ذرت و گندم، چیز دیگری کشت نمی‌شود و این دو محصول نیز از طریق مواد نفتی تهدید نمی‌شوند. اگر هم احیاناً کشت برخی سبزی‌ها دیده‌شده، به علت کاشت قاچاقی آنها بوده که عدد قابل‌اعتنایی نیست و بسیار محدود است. خوشبختانه نظارت وزارت بهداشت و فرمانداری روی کشت سبزی و صیفی‌جات، بسیار جدی است و به این راحتی‌ها محصولی نمی‌تواند در آب‌وخاک آلوده کشت شود.»
این عضو شورای استان تهران البته نسبت به آلودگی خاک هم هشدار داده و معتقد است که اگر این وضعیت به همین منوال ادامه یابد، حتی خاک مناسب کشت ذرت و گندم هم نخواهد بود!
جالب اینکه خلیل‌آبادی، عمر این آلاینده‌ها را به حدود 3دهه گذشته مربوط می‌داند که به‌تازگی در پایتخت اطلاع‌رسانی شده است! با این توصیف باید از وزارت جهاد کشاورزی و سازمان دامپزشکی پرسید که در طول این چند دهه، چگونه از این وضعیت بی‌اطلاع بوده و حتی کوچک‌ترین سختگیری درزمینهٔ توزیع دام‌ها از این ناحیه نداشته‌اند.
