آقای رئیسی درست می‌گوید

مشغول نوشتن نامه ای به رئیس قوه قضائیه درباره حوادث تلخ این روزها بودم که جمله امروز آقای ابراهیم رئیسی با وجود تکراری بودنش در این شصت و چند روز، به دلیل دیگری داغِ دلم را تازه کرد. برای چندمین بار فرموده اند: «دولت برای شنیدن حرف معترض و مخالف گوش شنوا دارد؛ اما اغتشاش مانع گفت وگو است». شهریور سال گذشته در جلسه جمعی از مدیران رسانه ها با ایشان، در نوبت صحبتم سه نکته را صریح، شفاف و بی ابهام عرض کردم. طبق معمول، اول تأکید کردم کشور ذره ای فرصت برای تعلل و آزمون و خطا ندارد، مردم خسته اند و منتظر گشایش و اگر نشود، هیچ عذری پذیرفتنی نیست.

دوم درباره استفاده از نیروهایی فقط با ظاهر انقلابی و حزب اللهی گفتم، که هرکه ریش داشت و تظاهر کرد و بیشتر شعارهای تند داد و بقیه را متهم کرد، به درد کار نمی خورد. مردم به این چیزها کار ندارند، از شما تحقق وعده ها و رفاه می خواهند. آخرش هم به طور مشخص درباره وزارت راه و شهرسازی و وعده چهار میلیون مسکن و وضعیت بلاتکلیف آقای رستم قاسمی گفتم، آن قدر صریح و شمرده گفتم که همه یادشان ماند. گفتم ایشان غیر از آنکه انگیزه ای برای اداره این حوزه ندارند، درگیر بیماری هستند که ان شاءالله شفا پیدا کنند؛ اما آنچه ما شنیده ایم و از داخل وزارتخانه می گویند، این است که این وزیر محال است تعهد و وعده سنگین دولت به مردم را به جایی برساند، وقت می گذرد و کاری پیش نمی رود و همین امید اندک مردم هم آسیب می بیند.

 با تأکید درخواست کردم تا دیر نشده به فکر تعویض وزیر باشید، نه به خاطر خودتان بلکه به خاطر مردم و امیدشان به خانه دارشدن.

آن روزها خبری از اعتراض نبود، خیابان ها و پشت بام ها هم آرام بود، مردم نجیبانه در صبر، منتظر تحقق قول های انتخاباتی بودند. با اولویت منتظر کار و مسکن و بورس بودند. آن روزها هم صدا به صدا می رسید و هم مانعی برای شنیدن نبود. ما هم فقط در مقام منتقد با ایشان گفت وگو می کردیم.

و امروز 14 ماه با فرصت سوزی، شعار و توهم گذشت تا ضررش را مردمی ببینند که امروز باز هم صدای اعتراض شان شنیده نمی شود و در اغتشاش گم شده است. همه ضرر کردیم.

البته حالا که دقت می کنم، آقای رئیسی درست می گوید. اغتشاش مانع گفت وگوی واقعی است و اغتشاش فقط کف خیابان نیست، اگر اغتشاش کف خیابان را محکوم می دانیم که هست، اختلال در گیرندگی و ذهن گیرندگان را هم باید جدی بگیریم. معتقدم آنچه این روزها می بینیم و هیچ دلسوز و نگرانِ کشور به آن راضی نیست، حاصل همین اختلالی است که اغلب در زمان و وقت مناسب، جدی گرفته نشده است.

همیشه با خوش بینی و امیدواری فراتر از استانداردم معتقد بودم مشارکت جویی و دعوت به گفت وگوها واقعی است. می گفتم شاید ما با مدل درستش نمی گوییم؛ اما حالا می گویم ایراد بیش از آنکه از فرستنده و فضای گفت وگو باشد، در گیرنده ها بوده و هست. آقای رئیسی درست می گوید.

و البته هنوز هم معتقدم اندک روزنه امید در گفت وگوی واقعی و البته مؤثر ممکن است یافت شود؛ به شرط آنکه گیرنده ها مغشوش نباشد.