◄آسمان حضانت فرزند به دنیا نیامده را می پذیرد!
تین‌نیوز| وبلاگ فرنوش جهرمی-پس از تاخیر یکساله در فرآیند مذاکرات خرید یکصد و هجده فروند هواپیمای ایرباس و کارشکنی‌های دولت آمریکا در عقد قرارداد و خرید 80 تا 90 فروند هواپیمای بویینگ، ظاهرا چاره‌اندیشی مسئولان امر، حاصلی جز پیش گرفتن راه جاده ابریشم و سفر به خاور دور نداشته است.
سفری که مسافرینش را هیئتی از هواپیمایی آسمان به عنوان اولین مجری پرواز در فرودگاه‌های داخلی کشور تشکیل داده بودند. ماحصل این مذاکرات، به تمایل این شرکت برای خرید 25 فروند هواپیمای جت منطقه‌ای میتسوبیشی MRJ 100x بدل شد.
سامورائی‌های داستان که پس از فروش ناموفق هواپیمای ملخی NAMC YS-11 در سال 1974 قید هواپیماسازی را زده بودند، در سفر های کوتاه به روش "لینچان" بین کوه‌ها شخصا پرواز می کردند و یا در سفر های طولانی از بویینگ یا ایرباس استفاده می کردند.
تا آنکه در سال 2007 تصمیم به نوآوری جدیدی گرفتند تا در دنیای رقابت چیزی از موطلایی‌های اروپایی و کابوی‌های آمریکایی کم نداشته باشند. البته این نکته که یک سامورایی اصیل را ناچار به همکاری با شرکت قدرتمند "کالینز" آمریکا برای تامین اقلام پیشرفته اویونیکی و شرکت آمریکایی "پرت اند ویتنی P&W " برای موتور توربوفن پیشرفته این هواپیما کرده است، موضوعی است که می‌تواند هر انسانی را به یاد لحظه های پایانی فیلم "آخرین سامورایی " بیاندازد.
تا واپسین لحظات نگارش این متن، هیچ گونه اطلاعات دقیقی از مدل MRJ 100x در وبسایت رسمی این هواپیما و حتی در بروشور های رسمی این وسیله پرنده، منعکس و منتشر نشده است. از این رو برد پروازی 3770 کیلومتری که شما را به آسانی در آسمان ایران با سقف پرواز 39 هزار پا و سرعت 828 کیلومتر بر ساعت جا به جا می کند، بر اساس مدل MRJ 90LR اعلام شده است.
البته تعریف و تمجیدهای چشم بادامی‌ها از کاهش مصرف سوخت این هواپیما تا 20 درصد و همچنین کاهش 40 درصدی صدای هواپیما و اثرات مخرب محیط زیستی بدلیل موتور پیشرفته شرکت"پرت اند ویتنی P&W " و طراحی بال و بدنه الهام گرفته از هواپیمای 787 شرکت بویینگ، آنچنان هم اغراق آمیز به نظر نمی رسد.
اگر تجربه MRJ90 و MRJ100x را با تجربه دهه 80 شرکت ایران ایر و ماهان ایر در ورود اولین نمونه ایرباس A320 و A321 مقایسه کنیم، به آسانی می توانیم به خاطر بیاوریم که علیرغم موفقیت چشمگیر و رشد قابل توجه ناوگان ایرباس 320، متاسفانه برادر بزرگترش A321 با اینکه از همان موتور استفاده می‌کرد و فقط طول بدنه بیشتر و البته قابلیت جابه جایی تعداد مسافر بیشتری را داشت، در همان نمونه اولیه بدون قیم باقی ماند و با خاطره تلخی ایران را ترک کرد. شاید شرایط آب و هوایی ایران، ایجاد تکانهای شدید و مشکلات پروازی، A321 را دست خالی به خانه فرستاد.
تاکنون فقط 4 فروند از مدل MRJ 90 تولید شده و صرفا به انجام تست های پروازی اختصاص یافته است. این هواپیما برای دریافت مجوز ایمنی باید مجموعا 2500 ساعت پرواز را پشت سر بگذارد، این در حالی است که در سال 2018 نیز وعده تحویل 50 فروند از این هواپیماها را به خطوط هواییANA به عنوان اولین مشتری اش داده است.
اگر چه هنوز یک فروند هم از مدل MRJ 100x تولید نشده است، اما موضوعات دیگری هستند که توجه بیشتری را به خود جلب می کنند؛ با توجه به درصد بالای تکنولوژی و تجهیزات آمریکایی به کار رفته در تولید این وسیله پرنده، آیا باید باز هم نگران سنگ اندازی سازمان خزانه‌داری آمریکا برای فروش این هواپیماها به ایران باشیم؟! از سوی دیگر شرکت بویینگ به عنوان منبع رسمی تامین خدمات پس از فروش این هواپیما در تامین قطعات و سرویس های فنی، نسبت به ارائه خدمات به شرکت های ایرانی چه موضعی را اتخاذ خواهد کرد؟!
اینها همه سوالاتی است که با شنیدن خبر توافق خرید MRJ 100x در ذهنم می‌گذرد.
شاید دانستن این نکته که شرکت هواپیمایی آسمان اخیرا با خرید چند فروند هواپیمای فوکر 100 به مبلغ بسیار مناسب، جان تازه‌ای را به ناوگان فوکر خود که به دلیل عدم وجود قطعه زمینگیر شده بودند، بخشیده است، امید بیشتری را در دلم زنده می‌کند.
نتیجه این همه تفکر و بی‌خوابی‌های اخیر و شنیدن اخبار تاخیرهای مکرر شرکت های هواپیمایی، من را راهی خاور دور می‌کند. شاید با پیدا کردن جناب لینچان راه سفر بین سرزمین‌ها و کوه‌ها رابیابم و بی‌منت سفر کنم.
*کارشناس هوانوردی
بنظر من خرید هواپیما از شرکت امبرایر با توجه که امتحان خود را پس داده اند منطقی تر است البته اگر امضا تفاهمنامه با میتسوبیشی بشرط فشار بر امبرایر جهت گرفتن امتیاز موجه است.