حاشیه های جام جهانی؛ روز دوم | ماجرای شعارهای استادیوم خلیفه

جام جهانی در روز دوم به شکل رسمی برای ایرانیان آغاز شد. اگر چه پیش بینی ها امیدی را برای برد ایران مقابل انگلیس، گران ترین تیم حاضر در جام جهانی در قطر ارائه نمی کرد ولی خیلی ها به مساوی در این بازی امیدوار بودند.

فضای حاکم بر تماشاگران قبل از بازی

بیشتر تماشاگران ایرانی، ایرانی بودند. ولی تماشاگران انگلیس ترکیبی از ملیت های مختلف شامل هندی، پاکستانی و حتی قطری بود. قبل از شروع بازی، تماشاگران با ظاهر مختلف ولی همراه با پرچم ایران در حال شادی بودند از پیر و جوان گرفته تا کودکانی که برای بازی ایران به کشور قطر آمده بودند. در بین تماشاگران چند گروه کوچک هم که تعمدا پراکنده نشسته بودند که شعارهای ضد ایرانی می دادند، اما صدایشان در فریادهای ایرانیانی که تیم ملی را تشویق می کردند گم بود. هر چند آنها هم با بقیه تماشاگران در حال مراوده و گفتگو بودند. از نکات جالب اطراف استادیوم، حضور ایرانیان با لباس های محلی لری و ترکمنی بود.

شروع بازی ناامید کننده

ترکیب جمعیتی استادیوم بین طرفداران دو تیم پخش شده بود ولی تماشاگران ایرانی برخلاف انگلیسی ها با هم هماهنگ نبودند. پلیس قطر عکس ها و پرچم های نامربوط را به ورزشگاه راه نمی داد. هر چند، چند تایی از کنترل نه چندان سخت گیرانه پلیس قطر عبور کرده و وارد ورزشگاه شده بود. 

بعد از اینکه بازیکنان وارد زمین شدند. در ورزشگاه و احتمالاً در ایران همه منتظر بودند که بازیکنان سرود ملی را می خوانند یا نه! همچنین تماشاگران با توجه به صحبت های مربی انگلستان منتظر بودند که بازیکنان انگلیس در مقابل بازیکنان ایران زانو بزنند. اول سرود ملی انگلستان پخش شد و بازیکنان انگلیس با سرود، همخوانی کردند. بعد سرود ملی ایران پخش شد ولی بازیکنان، سرود ملی را زمزمه نکردند. بخشی از این رویداد غیر خوشایند از صداوسیمای ایران نیز پخش شد. در هنگام پخش سرود جمعی بسیار محدود از تماشاچیان شروع به هو کردن سرود ملی نمودند که با اعتراض سایرین روبرو شد. بعد از اتمام سرود، بازیکنان، حلقه اتحاد تشکیل دادند و بعد زانو زدند که به عبارتی، مقابله در برابر عملیات روانی انگلیسی ها بود و عملا  زانو زدن انگلیسی ها را بی اثر کرد. 

بعد از پایان یافتن سرود جمهوری اسلامی ایران، چند نفری از تماشاچیان را دیدم که از ناراحتی سرود نخواندن گریه می کردند و چند نفر دیگر که خوشحال بودند و انگار خود را دوباره حامی تیم ملی می دیدند. صحنه های از این دست برای هر ایرانی میهن دوست به طور قطع تلخ و گزنده است.

بیشتر بخوانید؛ 

حاشیه های جام جهانی ؛ روز اول | قطری ها سر اصول خود ماندند

حاشیه های جام جهانی؛ روز سوم | جوان عربستانی گفت: «ایرانی گو تو هوم»!

ماجرای بی شرف

بعد از شروع بازی و پایان سرود، اختلافی میان تماشاچیان نبود و همه به صورت هماهنگ به تشویق تیم ملی پرداختند. «ایران - ایران می گفتند و البته تاکید بر واژه؛ ایرانی با غیرت». پس از مصدومیت و تعویض اجباری بیرانوند که سنگر بانک مطمئن تیم ملی است، آرایش دفاعی تیم که با حساب ویژه بر توانمندی بیرانوند طراحی شده بود دچار تزلزلی آشکار شد که نتیجه آن دریافت ۳ گل در فاصله ۴۰ دقیقه پس از شروع بازی بود.

وجود حاشیه های ابتدای بازی و شرایط روانی نه چندان مناسب تماشاگران با شوک ناشی از دریافت گل های متعدد فضای عصبی آزار دهنده ای را بر فضای تماشاگران ایرانی حاکم کرد. در چنین شرایطی پلیس ورزشگاه، پرچم یکی از تماشاچیان که علامت شیر خورشید داشت را بر اساس قوانین فیفا که ورود هر پرچمی به غیر از پرچم رسمی کشورها را ممنوع می داند، توقیف کرد.

در همان موقع تعداد محدودی از تماشاگران نزدیک به جایگاه محل توقیف پرچم، با شعارهای بی شرف بی شرف به پلیس قطر اعتراض کردند. این اتفاق چند ثانیه بیشتر طول نکشید و اساساً جمعیت اصلی تماشاگران متوجه دلیل شعاردهی آن چند نفر هم نشدند. در فضای مجازی خواندم که تلویزیون صدای تماشاگران را بلافاصله قطع کرده و افرادی که از تلویزیون ماجرا را پیگیری می کردند احساس کردند که تماشاگران علیه تیم ملی شعار داده اند.

بعد از مدتی توجه تماشاگران دوباره متوجه بازی شد. چند دقیقه بعد در همان نقطه و پس از دعوای یکی از  تماشاگران با لیدری  که جمعیت را ترغیب می کرد که شعار بدهند دوباره تعداد محدودی، همان شعار بی شرف، بی شرف را تکرار کردند اما باز هم  ایرانی های حاضر در استادیوم ضمن آن که با این شعار همراهی نکردند دلیل بیان این شعار را هم متوجه نشدند.

پس از به ثمر رسیدن گل های سه گانه انگلیس، همچنان مردم، تیم ملی ایران را تشویق می کردند و تلاش داشتند که روحیه آسیب دیده تیم را باز سازی کنند. با شروع نیمه دوم و گل خوردن ایران، وضعیت عصبی تماشاچیان نیز به شدت به هم ریخت. در این شرایط همان جمع محدود حاشیه ساز با شعار دادن بر علیه یکی از بازیکنان، چند ثانیه ای نیز علی کریمی را تشویق کردند. 

تشویق بازنده

وقتی مهدی طارمی گل اول ایران را زد. علی رغم دریافت چهار گل از سوی ایران، تماشاگران به گونه ای شادی کردند که گویی تیم فوتبال ایران گل تساوی را وارد دروازه انگلیس کرده است. شکل گیری این شرایط که معجونی از تلخی و شیرینی بود بار دیگر نشان داد که مردم با همه وجود به دنبال شادی هستند و به آن نیاز دارند. بعد از زدن گل دوم از سوی ایران باز هم این اتفاق تکرار شد. 

بعد از این که تیم ملی ایران گل های بیشتری خورد. کیروش سر مربی تیم ملی به سمت تماشاگران آمد و از آنها خواست که همچنان تیم ملی را تشویق کنند. چیزی که بعد دیدم برخی رسانه ها با عنوان دعوای کی روش و تماشاچیان از آن یادکرده اند. 

در بین تماشاچیان ایران چند نفری بودند که لباس انگلیس را پوشیده بودند. یک نفر هم بود که پرچم هر دو کشور را همراه خود داشت. انگار که بر سر دوراهی ایستادن در کنار برنده بازی و یا حمایت از هویت ایرانی مانده باشد.

فضای استادیوم همراه با تیم ملی بود. بسیاری از حاضرین در ورزشگاه، تماشاچی حرفه ای فوتبال نبودند ولی فوتبال ملی برای آنها جذاب بود. برای همین حتی بعد از باخت ایران در مقابل انگلیس که بدترین نتیجه ایران در ۷۲ سال گذشته بود، ناراحت نشدند. همه ما به یک خبر و اتفاق بهتر نیاز داشتیم، که رخ نداد.

باخت ناامید کننده تیم ملی فوتبال ایران در برابر انگلیس شاید پیام آور واقعیتی مهم تر باشد و آن اینکه نباید منتظر هیچ معجزه ای بود، مردم ایران همواره در سخت ترین ادوار تاریخ با هم و در کنار هم و با امید به آینده بهتر از نابسامانی ها و تلخی ها عبور کرده اند.

 اگرچه کام مردم ایران با پیروزی در میدان فوتبال شیرین نشد، اما همانگونه که به بازی های آینده برای موفقیت و سربلندی بیشتر کشورمان چشم دوخته ایم به روزهای بهتر و ایام شادتر در کنار هم، امیدواریم.