دگردیسی حمل‌ونقل شهری
از 1950 تا 1980 جمعیت پاریس افزایش پیدا کرد. اتومبیل محبوب‌تر شد و حومه‌ها به نسبت شهر رشد بیشتری داشتند.
از 1950 تا 1980 جمعیت پاریس افزایش پیدا کرد. اتومبیل محبوب‌تر شد و حومه‌ها به نسبت شهر رشد بیشتری داشتند. ایستگاه‌های اصلی راه‌آهن و پایانه خطوط راه‌آهن حومه در ساعات پررفت و آمد بسیار شلوغ می‌شدند. فاصله کوتاه بین ایستگاه‌ها، شبکه را کند می‌کرد و ساختن ضمیمه‌ها را بی‌فایده. راهکاری که در دهه 1960 برای این مشکل ارائه شد احیای پروژه‌ای بود که در قرن نوزدهم رها شده بود؛ اتصال خطوط حومه به بخش‌های زیرزمینی جدید در شهر مثل شبکه اکسپرس منطقه‌ای(RER)
این خطوط جدید در سال 1977 افتتاح شد و موفقیت چشمگیر آن، از خوش‌بینانه‌ترین پیش‌بینی‌ها هم به مراتب بهتر بود؛ چراکه با نزدیک به 300 میلیون سفر در سال، پراستفاده‌ترین خط راه‌آهن شهری را در دنیا داشت. در اکتبر 1998 خط 14 افتتاح شد که اولین خط متروی کاملا جدید در 63 سال اخیر بود.
یکی از دو خط کاملا اتوماتیک در سیستم راه‌آهن و اولین مترو با درهای محافظ شیشه‌ای برای جلوگیری از خودکشی یا برخورد با برق فشار قوی. در کاری که در سال 2007 شروع شد و در نوامبر 2011 به پایان رسید، خط یک به متروی بدون راننده تبدیل شد. این خط تا زمان تحویل آخرین قطار با این قابلیت در فوریه 2013 با ترکیبی از قطارهای بدون‌راننده و باراننده کار می‌کرد. این فرآیند برای خط چهار هم در حال انجام است و پیش‌بینی می‌شود که تا سال 2022 اجرایی شود.
در حال‌حاضر سه ضمیمه برای خطوط 4، 12 و 14 در حال ساخت است و پروژه‌های زیادی بین سال‌های 2019 تا 2030 ساخته خواهد شد؛ ازجمله خط 75 کیلومتری به دور پاریس. اهمیت فرهنگی مترو فراتر از شهر پاریس است؛ تا جایی که مترو به نامی عمومی برای راه‌آهن‌های شهری و زیرزمینی تبدیل شده است. ورودی ایستگاه‌ها که توسط هکتور گیمارد طراحی شده، سبب ترویج سبک هنر نو شد و موفقیت خطوطی که تایر لاستیکی داشتند، منجر به صادرات آن به متروهای سراسر جهان و اول از همه متروی مونترال شد.
