◄ دفاع از دیدگاه عدالت‌محور در مدیریت شهری
رسیدن به کشوری پاک، آباد، زیست‌پذیر، انسانی سخت است و سختی دارد.
یک کارشناس حملونقل دیدگاه‌های معاون حملونقل و ترافیک شھرداری تھران را در مورد موضوعات شهری عدالت‌محور توصیف کرد.
به گزارش تین‌نیوز، سعید قصابیان در شبکه‌های اجتماعی نوشت: دیدگاه‌های «محسن پورسید آقایی» بر این اصل اساسی تاکید دارد که در یک اقتصاد سالم، افراد جامعه باید ھزینه امکاناتی را که از آن برخوردار می‌شوند خود تقبل کنند و بار آن را بر دوش عموم (بودجه عمومی) نیندازند.
وی گفت: عدالت این است که اموال عمومی صرف امور عمومی شوند و اگر امکاناتی به گروه‌ھای خاصی تعلق می‌گیرد فقط آن گروه خاص بار آن را به دوش بکشند.
بیشتر بخوانید:
وی افزود: اگر این مواضع عدالت خواھانه را به سطح ملی تعمیم دھیم، متوجه می‌شویم ھم اکنون بیش از نیمی از بودجه حملونقل عمومی تھران و دیگر شھرھای بزرگ بر عھده وزارت کشور و دولت است. وزارت کشور تامین واگن مترو و اتوبوس برای تھران و چند شھر دیگر را به‌عھده دارد و سالانه مبلغ ھنگفتی بابت یارانه بلیت مترو و اتوبوس به شھرداری تھران پرداخت می‌کند.
این کارشناس خاطرنشان کرد: سوال این است که مگر آنچه وزارت کشور از بودجه عمومی برای ھشت میلیون تھرانی خرج می‌کند، متعلق به 80 میلیون نفوس ایرانی نیست؟ اجازه دھید بپرسم که مردم روستاھای دور افتاده که به عمرشان خودرو ندیده‌اند و اندر خم آب آشامیدنی سالم ھستند و از اتوبان و تونل استفاده نکرده‌اند و صدای قطار نشنیده‌اند چرا باید ھزینه حملونقل عمومی تھران و قطار و اتوبوس سواری تھرانی‌ھا و مبارزه با آلودگی ھوای این شھر را بدھند؟
او گفت: منفعت حاصل از یارانه بنزین به چه کسی می‌رسد؟ دولت از گلوی 80 میلیون نفوس می‌زند و یارانه‌ای می‌دھد که فقط خودروداران که اکثریت آنان در تھران جمع ھستند از آن بھره‌مند می‌شوند و آن‌که خودروی بیشتری دارد و بیشتر تردد می‌کند از این یارانه بیشتر بھره می‌برد.
قصابیان همچنین با طرح این پرسش که چرا ھزینه ساخت اتوبان تھران-شمال که عمدتا مورد استفاده تھرانی‌ھاست، باید از بودجه عمومی و از بودجه کسانی که شاید حتی استطاعت مسافرت به شمال را ندارند تامین شود، گفت: ھمان‌گونه که نمی‌پسندیم ھزینه شمال شھری‌ھا بر دوش جنوب شھری‌ھای تھران بیفتند نباید اجازه بدھیم که ھزینه مرکز نشینان بر دوش دور دست نشینان بیفتد. گفتمان عدالت نمی‌تواند در مرز تھران محدود شود.
او اظهار کرد: تھرانی‌ھا سال‌ھاست دست در جیب دور دست نشینان دارند و به اعتبار لابی‌ھا و نفوذ در دستگاه‌ھای تصمیم‌گیری کشور، بدون ھیچ توجیه کارشناسی و حتی شرعی بر سھم روستاییان و شھرھای کوچک چنگ می‌اندازند، سھمی که بخش عمده آن از فروش ماده خام به‌دست می‌آید و اموال عمومی محسوب می‌شود.
به گزارش تین‌نیوز، این کارشناس افزود: اگر در پی برقراری عدالت بین شمال شھری‌ھا و جنوب شھری‌ھا ھستیم نمی‌توانیم بر عدالت بین تھرانی و شھرستانی چشم بپوشیم. در غیر این صورت مھاجرت روستاییان و شھرھای کوچک به تھران ادامه خواھد یافت و تھران ھمچنان در «پارادوکس مھاجرت » دست و پا خواھد زد.
وی تاکید کرد: این پارادوکس آن است که پایتخت نشینان به تصور این‌که کیک خود را بزرگتر کنند بر سھم دور دست نشینان چنگ می‌اندازندو دوردست‌نشین‌ھایی که احساس محرومیت می‌کنند و شغل و امکانات رفاھی را در تھران می‌بینند نیز طبیعتاً بیکار نمی‌نشینند و رو به تھران می‌کنند تا ھر طور شده وارد صف شوند و از آن امکانات و منافع، برخوردار شوند.
قصابیان ادامه داد: تلاش پایتخت‌نشینان برای ممانعت از این مهاجرت تاکنون موفق نبوده و نخواهد بود و گرچه کیک تهران بزرگتر شده اما میهمانان این سفره هم بیشتر شده بنابراین علی‌رغم بزرگ شدن کیک، به سهم مردم پایتخت چیزی افزوده نشده است.
وی افزود: برای حل این مشکل 2 راه بیشتر وجود ندارد، یکی این‌که تعدی به سهم دور دست‌نشینان ادامه یابد که نتیجه این رویه، همان است که تاکنون دیده‌ایم. کیک بزرگتر می‌شود اما لقمه بزرگتر نمی‌شود. لقمه‌ای که به دلیل مصائب ترافیک و آلودگی و گرانی چه بسا در گلو، گیر می‌کند و ادامه این تجربه شکست خورده به ضرر همه است.
به گزارش تین‌نیوز، این کارشناس تاکید کرد: راه دوم، برگشت به همان اصل اقتصاد سالم است. مردم پایتخت باید بپذیرند هزینه امکاناتی را که از آن بر خوردار می‌شوند خود تقبل کنند و بار آن را بر دوش دیگر شهروندان نیندازند و اجازه بدهند تا سهم شهرهای کوچک و روستاها از ثروت عمومی به خودشان برسد تا مردم این مناطق انگیزه نکنند برای مطالبه سهمشان به تهران بیایند.
قصابیان خاطرنشان کرد: دیدگاه معاون شهردار تهران این است که رسیدن به شهری پاک، آباد، زیست پذیر، انسانی و برای همه، سختی و سخت‌گیری دارد و بنده اضافه می‌کنم که رسیدن به کشوری پاک، آباد، زیست‌پذیر، انسانی و برای همه از آن هم سخت‌تر است. امروز روز اخذ تصمیم‌های سخت و پذیرش سختی است.
