مردم ایران از زندگی در جامعه دستوری به تنگ آمده اند
عملی بودن یک وعده چندان نیازمند کار علمی و کارشناسی نیست؛ اما کارساز واقع شدن آن حتما مستلزم ارزیابی علمی و کارشناسی است.
عملی بودن یک وعده چندان نیازمند کار علمی و کارشناسی نیست؛ اما کارساز واقع شدن آن حتما مستلزم ارزیابی علمی و کارشناسی است.
پوپولیست ها اغلب وعده های اغواکننده می دهند و برخی «کارشناسانی» را به استخدام می گیرند تا این وعده ها را علاوه بر عملی بودن، کارساز هم جلوه دهند.
تشخیص وعده های ناممکن همیشه به این سادگی نیست و برخی وعده های ناممکن با تکیه بر اطلاعات نادرست ممکن است به نظر عملی جلوه کند.
عبارت «ما می توانیم» که شعار محبوبی است، اغلب با تکیه بر اطلاعات نادرست یا دستکاری شده، وعده های ناممکن را در انظار عمومی ممکن جلوه می دهد.
این ادعا که ما به لحاظ پیشرفت تکنولوژیک به جایی رسیده ایم که دیگر نیازی به ورود تکنولوژی پیشرفته از خارج نداریم و خارجیان برای دست یافتن به تکنولوژی پیشرفته بومی ما صف کشیده اند، مبتنی بر اطلاعات نادرستی است که اغلب به بهانه امنیتی بودن، محرمانه تلقی شده و در عرصه عمومی عرضه نمی شود و به این ترتیب امکان راستی آزمایی آن را ناممکن می سازد.
گام نخست و ناگزیر برای نجات کشتی به گل نشسته اقتصاد و سیاست ایران چیزی نیست جز بیرون آوردن ایران از انزوای مهلک بین المللی که برخی با دادن شعارهای پوپولیستی منکر وجود آن هستند.
اما در عرصه اقتصاد و سیاست، مهم ترین وعده عملی و کارسازی که می تواند برای آینده ایران امیدبخش باشد، ترک سیاست و اقتصاد دستوری و روی آوردن به آزادی و قاعده مندی در عرصه عمومی است.
مردم ایران از زندگی در جامعه دستوری به تنگ آمده اند.
آن نامزد ریاست جمهوری که برای رهایی ایران از اقتصاد دستوری و جامعه دستوری به طور کلی برنامه مدون کارشناسی شده قابل قبولی نداشته باشد، به احتمال قریب به یقین راه به جای دوری نخواهد برد.
رئیس جمهور آینده ایران نباید از هیاهوی شعارزدگانی که روی آوردن به زندگی قاعده مند در روابط بین المللی و داخلی را تسلیم شدن به امپریالیسم و لیبرالیسم می شمارند بهراسد. آیا چین کمونیست و ویتنام تسلیم امپریالیسم و لیبرالیسم شده اند؟
