واقعیت ماجرای آب سوز کردن خودرو چیست؟

به گزارش تین نیوز به نقل از روزنامه خراسان، شاید یکی از مهم ترین آن ها که در این سال ها ادعاهایش هر از چند گاهی نقل محافل و رسانه های کشور بوده، «علاء الدین جاسمی زرگانی» باشد. او می گوید مدرک دکترای انرژی دارد و به فناوری خودروی آب سوز دست یافته است.

شروع ماجرای آب سوزی

شاید همه چیز از یک فیلم در فضای مجازی شروع شد. شخصی شیلنگ آب را داخل باک پژو ۴۰۵ قرار می داد. بعد خودرو را استارت می زد و راه می افتاد می رفت. همین فیلم پای مدعی این اختراع را به شبکه سوم سیما و برنامه صبحگاهی رضا رشیدپور کشاند.

جاسمی مدعی شد با هزینه ۶۰۰ هزار تومان می تواند یک خودرو را از «بنزین سوز» به «آب سوز» تبدیل کند. او برای اعتبار بخشیدن به اختراع خودش اعلام کرد آن را در انگلستان به ثبت رسانده است و در ضمن از ۲۶ کشور جهان هم دعوتنامه دارد که به هیچ کدام شان پاسخ مثبت نداده است، چون می خواسته اختراعش را در کشور خودش حفظ کند.

ادعا های مخترع آب سوزی

مخترع جوان ایرانی مدعی است، خودروی مد نظر او نه تنها با آب معمولی که با آب شور دریا و پسماند هم کار می کند.

او گفته اگر دولت همکاری کند با صرف هزینه ۶۰۰ هزار تومان می تواند خودرو ها را آب سوز کند و بدون همکاری دولت، دو میلیون و ۵۰۰ هزار تومان برای این کار پول لازم است که بعد از نصب آن، خودرو با قرص هایی با مبلغ ۱۰۰۰ تومان آب سوز خواهد بود.

او مدعی است، کشور های پیشرفته جهان از این فناوری در ناوگان نظامی شان استفاده می کنند و فقط از بعد امنیتی و مطلع نشدن کشور های در حال توسعه، از آن در سطح گسترده استفاده نمی کنند.

جاسمی همچنین می گوید: برای مسافت ۱۰۰۰ کیلومتر سامانه را رایگان نصب می کند و برای ۴۰ هزار کیلومتر هم دو سال ضمانت می دهد. البته تا کنون هیچ کدام از ادعا های او به دلایل نامعلوم رنگ واقعیت پیدا نکرده است.

پاسخ به ادعای مخترع خودروی آب سوز

چند سالی است در محافل علمی، اصطلاحی رایج شده به نام «نوابیغ» که با «نوابغ» نباید اشتباه شود. نوابیغ به کسانی اطلاق می شود که با شبه علم سعی می کنند ناممکن ها را ممکن کنند، مسائل حل نشده بزرگ را حل کنند یا نظریه هایی بی اساس طرح کنند و به شهرت برسند.

در جامعه علمی کشور تا وقتی که خودروی آب سوز ساخته نشود ذیل همین گروه از اختراعات دسته بندی می شود.

دکتر «شهرام آزادی»، عضو هیئت علمی دانشگاه خواجه نصیر درباره ادعای خودروی آب سوز می گوید: «خودروسازان خارجی سالانه میلیارد ها دلار با استفاده از برترین متخصصان برای تحقیق و توسعه در صنعت خودرو هزینه می کنند، ولی تاکنون هیچ کدام از این مراکز ادعای تولید خودروی آب سوز را نداشته اند؛ بنابراین باید از مدعیان تبدیل خودرو های متعارف به خودروی آب سوز پرسید چگونه مدعی دست یافتن به چنین فناوری با منابع و امکانات محدود خود شده اند، در حالی که مراکز میلیارد دلاری خارجی تاکنون چنین ادعایی نداشته اند؟»

دیگر مدعیان خودروی آب سوز

جاسمی، اولین کسی نیست که مدعی اختراع خودروی آب سوز شده بلکه همواره کسانی بوده اند که سعی داشته اند نام خودشان را به عنوان صاحب این اختراع به ثبت برسانند. البته تا کنون هیچ کدام از این ادعا ها عملی نشده است. در جهان این ادعا ها را «شبه علم» می خوانند و برخی معتقدند مطرح کنندگان این ادعا ها باید به اتهام کلاهبرداری پیگرد قانونی شوند.

احتمالا «چارلز گرت» اولین مدعی اختراع خودروی آب سوز باشد. او در سال ۱۹۳۵ اعلام کرد، از طریق الکترولیز هیدروژن می تواند انرژی مورد نیاز خودرو را تامین کند. در نهایت آقای گرت نتوانست این کار را عملی کند. در دهه ۸۰ «استنلی میر» بار دیگر بحث خودروی آب سوز را بر سر زبان ها انداخت. او مدعی بود با استفاده از یک پیل سوختی و به روش رزونانس الکتریکی، بخار آب به عناصر تشکیل دهنده اش تجزیه می شود.

سپس در محفظه احتراق موتور، با ترکیب دوباره عناصر هیدروژن و اکسیژن و تبدیل آن ها به آب، انرژی مورد نیاز خودرو تأمین می شود. در نهایت سال ۱۹۹۶ آقای «میر» در دادگاهی در اوهایو به جرم کلاهبرداری محکوم شد. سال ۲۰۰۲ شرکت Genesis World Energy مدعی شد دستگاهی برای جداسازی و ترکیب مجدد هیدروژن و اکسیژن ساخته است.

این شرکت حتی ۵/۲ میلیون سرمایه هم جذب کرد، اما چون کارشان هرگز رنگ واقعیت پیدا نکرد در سال ۲۰۱۶ موسس شرکت جریمه و به زندان محکوم شد. همچنین در سال ۲۰۱۲ «وقار احمد» پاکستانی ادعای مشابهی را مطرح کرد که اختراعش از سوی دانشمندان به خاطر نقض قوانین ترمودینامیک و دروغ بودن رد شد.

آیا ساخت خودروی آب سوز ممکن است؟

اغلب مدعیان ابداع خودروی آب سوز، الکترولیز آب در خودرو و سپس واکنش مجدد هیدروژن و اکسیژن را منبع انرژی برای حرکت خودرو می دانند. اما آیا این کار امکان پذیر است؟ پاسخ مثبت است. منتهی اشکال کار این جاست که برای انجام این کار ابتدا یک موتور قوی تر و بزرگ تر نیاز داریم که موفق شویم آب را الکترولیز کنیم.

آیا بهتر نیست انرژی را که صرف جدا کردن هیدروژن از آب می کنیم صرف به حرکت درآوردن خودرو کنیم؟ با پیشرفت هایی که حاصل شده به نظر می رسد در یکی دو دهه آینده استفاده از گاز هیدروژن برای به حرکت درآوردن خودرو های ابداعی ممکن است عملی شود.

یکی دیگر از ادعا های مخترعان خودرویی که با آب کار می کند، این است که آن ها می گویند تنها گاز خروجی از خودرویشان بخار آب خواهد بود. حال سوال این جاست که چرا همین بخار آب را هم دوباره به باک منتقل نمی کنند تا خودرویشان به کلی از سوخت گیری بی نیاز باشد؟ تا کنون پاسخی به این ابهامات داده نشده است.