همچنان در انتظار یک خیزش دریایی/گنج پنهان در مکران کلا فراموش شده

به گزارش تین نیوز به نقل از اقتصادسرآمد، وضعیت موجود، رو به بهبود نشان نمی دهد و آینده را ترسناک تر می کند. این ها نشان می دهد که هر چه زودتر باید کاری کرد. باید به سرعت انقلابی وارد عمل شد و به بیماری دریایی ایران رسیدگی کرد، و گرنه فرصت از دست رفته، به ندامتی می انجامد که آه و افسوسش هیچ فایده ای نخواهد داشت.
 
سیاست های بر کاغذ مانده

یک سالی از ابلاغ سیاست ها گذشت و هیچ حرکتی رخ نداد. بعد از ماه ها اتلاف وقت، برنامه جامعی منتشر شد که اولا نقص مطلق است و در ثانی آن هم بر زمین مانده است. این برنامه جامع، بیشتر برای رفع مسئولیت بود تا انجام کار. نواقص مفرط آن این ادعا را ثابت می کند و نشان می دهد که شتاب زده و بدون دقت بوده است. نبود جامعیت در رئوس برنامه برای تعیین تکلیف وظایف تمامی دستگاه های مرتبط و موثر، دلیل اثبات بزرگی برای این نقص بزرگ است. استفاده از عبارات کلی، نبود زمان بندی مشخص و رهاشدگی چگونگی آن چه که باید رخ دهد، همه نشان می دهد که متنی شبیه همان سیاست های کلی نوشته و منتشر شده است و دیگر هیچ. از آن زمان - حوالی اردیبهشت گذشته- تا کنون که اواخر مهرماه است، شاهد هیچ خبر یا تحرکی از سوی نهادها و دستگاه ها برای اجرای این برنامه جامع، نبوده ایم. این است که باید گفت: سیاست ها بر کاغذ مانده اند و جز انبوهی واژه چیزی به صنایع و فعالیت های دریایی ایران افزوده نشده است جز انتظار برای یک خیزش دریایی. 

لزوم اقدام عاجل

با وجود سیاست های کلی- هرچند که ایراداتی بر آن وارد باشد- نباید بهانه ای برای اتلاف وقت وجود داشته باشد. ما از چه کنیم، چه کنیم خارج شده ایم و فقط اجرای عملی و عینی آن سیاست ها را در روبروی خود داریم. اگر قرار باشد، یک سال بگذرد و هیچ اتفاقی نیفتد، اجرایی شدن این سیاست ها به نسل ما و نسل آینده قد نمی دهد. با سرعتی که رقبا در فعالیت های دریایی خود دارند، این ترس دوچندان می شود که عقب ماندگی دریایی ایران غیرقابل جبران شود. این است که باید گفت: آقای پزشک دست بجنبان که مریض در حال احتضار است. وضعیت حاد است. نبض سیاست ها و فعالیت های دریایی ایران خیلی نامنظم می زند. خون به مغز شورای عالی صنایع دریایی نمی رسد. دست های سازمان بنادر کرخ شده است. رنگ به رخ شیلات نمانده است. بانکرینگ بلاتکلیف به نفع رقبا رها شده است. نفسی برای ناوگانی که بیش از ۲۰ تا ۳۰ سال فرسودگی دارد، نمانده است. گنج پنهان در مَکُران کلا فراموش شده است. در چابهار دست به دامان هند و تازگی ها کیسه گردان افغانستانی ها شده ایم. ۱۰ سال است که می گوییم کریدور شمال جنوب مهم است. صد سال است در باره چیزی به اسم ایرانرود سخن گفته ایم. پس کی قرار است تصمیم بگیریم و کمر همت برای اجرا ببندیم؟

جنگ دولت و بخش خصوصی

هوای دریایی ایران دو گانه است. یک بخش دولتی است که به عنوان رقیب بخش خصوصی عمل می کند و یک بخش خصوصی است که کارش ناله از دست دولتی هاست. شورای عالی صنایع دریایی به عنوان عالیترین مقام دولتی، خود دچار بحران و سردرگمی است. از بدو تاسیس تا کنون فقط یک جلسه برگزار کرده است! اکنون هم از سر بیکاری، خبرها رسیده که بر خلاف وظایف خود، وارد مباحث اجرایی و برگزاری نمایشگاه شده است! به قول شاعر: اگر دردم یکی بودی چه بودی؟!

این که دولتی ها به کار خود مشغول نیستند هیچ، این که با بخش خصوصی سر رقابت دارند، چیزدیگری است که اتفاقا خلاف وظایف ذاتی اوست. مانند: واگذاری رقابتی امور تصدی به بخشهای غیردولتی در مناطق ساحلی و دریاها. که کاملا برعکس شده است و واگذاری رقابتی امور به بخش دولتی در شمایل نمایشگاه کیش، در رقابت منفی با نمایشگاه بوشهر مصداق عینی آن است. این که چرا شورای عالی وارد معرکه اجرایی در سطح نمایشگاه ها شده است، رییس شورا باید پاسخ بدهد. رییس شورا کیست؟ رییس جمهور! با این وصف، به قول سعدی خدابیامرز: چون دوست دشمن است، شکایت کجا بریم؟

نوشدارو بعد مرگ سهراب

ترسمان این است که این دیر، خیلی دیرتر شود و کار از درمان بگذرد و مریض ما از دست برود و نوشدارو باز هم بعد مرگ سهراب شود. 

در گرماگرم این همه برگزاری جلسات، برگزاری اولین جلسه شورای عالی، حدود هشت سال طول کشید! جلسه دوم چند سال قرار است طول بکشد؟ آیا پزشک جمهور ما، سری به این بیمار می زند؟ اقدامی اساسی می کند یا همچنان رهاشدگی خواهد بود تا دبیرخانه شورا به جای پیگیری مباحث کلان، سیاست و برنامه های کلان و تنظیم آیین نامه و پیشنهادات کلان برای شورای عالی و شخص رییس جمهور باشد، یا به دنبال برگزاری نمایشگاه؟!