با واردات اتوبوس موافق نیستیم

به زودی بودجه سال آینده کشور در مجلس بررسی خواهد شد؛ بودجه ای که بخشی از آن به توسعه و تکمیل حمل و نقل عمومی برمی گردد. اما شنیده می شود که بودجه در نظر گرفته شده در این بخش با آنچه مدیران شهری کلانشهرها انتظار داشته اند، فاصله زیادی دارد. گرچه حتی اگر این بودجه مناسب هم بسته می شد، معلوم نیست مثل سال های گذشته پرداخت شود و چیزی دست شهرداری ها را بگیرد!همین موضوع بهانه ای شد برای گفت وگو با حسن رسولی، نایب رییس کمیسیون برنامه و بودجه شورای شهر تهران.

به گزارش تین نیوز به نقل از روزنامه اعتماد، گرچه او در این گفت وگو از رایزنی های موفق انجام شده با کمیسیون های مربوطه در مجلس برای افزایش بودجه حمل ونقل عمومی می گوید اما به نظر می رسد لابی های انجام شده چندان هم موفق نبوده است!

در این روزها که بودجه کشور در حال بررسی است به نظر می رسد بیش از هر زمان دیگر نیازمند بازنگری در بودجه مربوط به توسعه حمل ونقل عمومی هستیم. در این خصوص آیا مدیریت شهری تلاشی برای افزایش سهم بودجه حمل و نقل و تعامل با مجلس داشته است؟

بله. البته همان طورکه می دانید رابط بین مدیریت شهری در کل کشور با مجلس و دولت، شورای عالی استان هاست که دوستان ما در این شورا، جلسات متعددی بین مجمع امید (اعم از نمایندگان مجلس و اعضای شوراها) با کمیسیون های شوراها، اقتصادی و کمیسیون برنامه و بودجه مجلس داشتند و قول های مساعدی نیز برای افزایش سهم بودجه ای حمل ونقل عمومی در کل شهرهای کشور گرفته اند. ولی هما ن طورکه می دانید لایحه بودجه در دستور کار بررسی قرار نگرفته که امیدواریم در سال آینده بودجه مناسبی برای این امر اختصاص پیدا کند. چون برای حل گره های ترافیکی و آلودگی هوا در شهرهای بزرگ کشور چاره ای نداریم جز توسعه حمل ونقل عمومی.

پس اعضای این سه کمیسیون هم موافق با افزایش سهم بودجه حمل ونقل عمومی برای سال آینده هستند.

بله. با توجه به نقشی که حمل ونقل عمومی می تواند در کاهش آلودگی و ترافیک و ارتقای سطح زندگی در شهرها داشته باشد، هم در برنامه ششم و هم در برنامه قبلی دولت وظایفی را برای کمک به توسعه و تجهیز حمل ونقل عمومی، به خصوص در مورد اتوبوس و مترو برعهده دارد.

با این وجود در چند سال گذشته دولت سهم خود را نسبت به حمل ونقل عمومی نپرداخته است. درست است؟

متاسفانه باوجودی که یکی از برنامه های کلیدی روحانی در تبصره 18، کمک به توسعه حمل و نقل عمومی بوده، اما در عمل تا به الان کمک قابل توجهی از سوی دولت نشده است.

ولی دولت بارها در این مورد قول مساعد داده که سهم خود را پرداخت کند.

اصلا بحث «قول» و وعده و وعید نیست. موضوع وظایف قانونی است. اگر تاکنون انجام نشده دلیل آن خلأ های قانونی نیست. بلکه جدول منابع و مصارف دولت به گونه ای است که به ظاهر دولت نمی تواند سهمش را بپردازد.

در خود تهران امسال چیزی حدود 6 هزار میلیارد تومان برای حمل ونقل عمومی و توسعه آن بودجه در نظر گرفته شده بود. اما همان طورکه همه می دانید این رقم به هیچ عنوان تکافوی نیازهای این شبکه گسترده را نمی دهد. برای اینکه تهران از لحاظ حمل ونقل به وضعیت قابل قبولی برسد به چه مقدار بودجه نیازمند است؟

برای تامین دو هزار واگن مترو و حداقل 2 هزار دستگاه اتوبوس و تجهیزات آنها، به چیزی حدود 20 هزار میلیارد تومان اعتبار نیاز داریم که بخشی از آن باید از بودجه شهرداری و بخشی هم از طریق کمک مالی دولت تامین شود.

ولی الان که دولت سال هاست سهم خود را نمی پردازد.

به هر حال تا وقتی که دولت بتواند دین خود به شهر را ادا کند، شهرداری باید تلاش کند تا نیازهای شهر در حوزه حمل ونقل عمومی را برطرف کند؛ کمااینکه تاکنون نیز چنین بوده و اولویت شهرداری همین موضوع بوده است و بخش اعظمی از بودجه شهر نیز صرف همین مساله و توسعه این موضوع زیرساختی شهر می شود.

الان برآورد شده دولت چقدر بدهی به شهرداری دارد؟

دولت یکسری بدهی و تعهدات قبلی به شهرداری ها دارد و یکسری تعهدات جدید. الان درست به خاطرم نیست که میزان بدهی دولت به شهرداری تهران چقدر است ولی همین قدر می توانم بگویم که دولت در هر دو بخش نسبت به تعهداتش به شهرداری ها و به خصوص شهرداری تهران عقب ماندگی های فاحشی دارد.

گفته می شود یکی از دلایلی که دولت نتوانسته به تعهداتش برای تامین اتوبوس و واردات آن عمل کند، تحریم ها بوده است. این ادعا درست است؟

نه، ما اصلا با واردات اتوبوس موافق نیستیم بلکه بر این باوریم که با وجود 5- 4 شرکت خودروساز فعال کشور به راحتی می توانیم اتوبوس های مورد نیاز شهرهای مان را در داخل کشور تولید کنیم. منتها باید تامین ارز آن صورت گیرد به خصوص در مورد خودروهای برقی.

از خودروهای برقی صحبت کردید. در بودجه شهرداری سهمی برای کمک به توسعه و رونق استفاده از خودروهای برقی در نظر گرفته شده است؟

بله. ما یک عددی را در بودجه در نظر گرفته ایم تا به بخش خصوصی که بخواهد در این بخش سرمایه گذاری کند کمک شود. در حوزه اتوبوس برقی هم باید بگویم اولویت ما قبل از اتوبوس برقی، نوسازی بیش از 6 هزار اتوبوس تهران است که بسیاری از آنها فرسوده و از رده خارج هستند. در گام بعد ما به دنبال توسعه ناوگان حمل ونقل برقی مان خواهیم بود. در بحث واگن اما موضوع متفاوت است. در این بخش ما حدود 60 درصد متکی به خارج هستیم که اگر دولت به تعهدات ارزی اش عمل کند، می توانیم از طریق همین 4 شرکت واگن سازی داخلی، نیاز داخلی مترو را تامین کنیم.

موضوع مهم بعدی لایحه درآمدهای پایدار شهرداری ها و دهیاری هاست که در مجلس مطرح است. از آنجایی که این لایحه به دنبال کسب درآمد از طریق روش های مختلفی چون اخذ انواع عوارض های شهری است، خیلی ها معتقدند که اجرای این مصوبه باعث فشار اقتصادی مضاعفی روی دوش خانواده های شهرنشین خواهد شد. واقعا در شرایط سخت کنونی اقتصادی لازم است که چنین طرحی اجرا شود؟

بله، ببینید به هر حال ما چاره ای نداریم جز اینکه به سمت تامین درآمد پایدار برویم. به هر حال شهروندانی که در شهرها زندگی می کنند باید مثل شهروندان تمام دنیا بخش اعظم اداره و نگهداشت و توسعه شهر را خودشان بپردازند. حالا این مبلغ یا باید به صورت سرانه - مثل عوارض نوسازی و پسماند - تامین شود یا از طریق شهرفروشی که البته باز هم به صورت غیرمستقیم از جیب مردم هزینه خواهد شد! و البته وضعیت نابسامان شهرسازی. آنچه باید ما به عنوان مدیران شهری به آن توجه داشته باشیم، ایجاد تعادل بین این دو است.