جای خالی وزیر راه و شهرسازی در ستاد مقابله با کرونا
هر شهروندی در طول روز ناگزیر در بخش حمل‌ونقل حضور خواهد داشت. با این وضع، پرسشی مهم سربرمی‌آورد و آن اینکه چرا باوجود این درجه از اهمیت وزیر راه‌وشهرسازی در ستاد ویژه مقابله با کرونا حضور ندارد؟
کرونا احتمالاً حالا از هرکسی مشهورتر است. همه‌جا صحبت از این ویروس جدید است. آمار تلفات و مبتلایان در سطح جهانی روزانه و به شکل آنلاین اعلام می‌شود. در هفته‌های اخیر که این ویروس در کشور مشاهده و سپس به‌طور رسمی اعلام شد، براساس گزارش‌های رسمی حدود پنج نفر براثر ابتلا فوت کرده‌اند و احتمالا تعداد مبتلایان هم در حال افزایش است. در چنین شرایطی طبیعی است که مسئولان کشور باید به شکل ویژه وارد میدان شده و تمهیداتی بیندیشند. این رویه‌ای است که در همه جای دنیا مرسوم است. در ایران هم روز جمعه رئیس دفتر رئیس‌جمهوری از تشکیل ستاد ویژه مقابله با کرونا با عضویت وزیر کشور، وزیر آموزش‌وپرورش، وزیر میراث فرهنگی و نماینده ستادکل نیروهای مسلح خبر داد. اما این ستاد مقابله، یک نکته عجیب و تأمل‌برانگیز دارد.
با هر شاخص و معیاری وقتی از احتمال شیوع یک بیماری ویروسی حرف می‌زنیم که اصلی‌ترین علت آن برخورد و تماس شهروندان است، نمی‌توان حمل‌ونقل را نادیده گرفت. حمل‌ونقل متمرکزترین و پرترددترین بخش زندگی روزانه هر شهر و شهروندی است و طبیعتاً تعداد زیادی از شهروندان در شقوق مختلف حمل‌ونقلی تردد می‌کنند. کافی است یک‌لحظه به ترمینال‌های مسافری، اتوبوس‌های درون‌شهری و برون‌شهری، مترو، هواپیما، قطار و تاکسی فکر کنیم. اصولا اولین تصویر ذهنی ما از حمل ونقل، شلوغی و تمرکز جمعیت است. به‌عبارت‌دیگر هیچ بخشی از بروکراسی و سازوکار زندگی شهری بدون حمل ونقل ممکن نیست و این به معنای آن است که هر شهروندی در طول روز ناگزیر در بخش حمل ونقل حضور خواهد داشت. با این وضع، پرسشی مهم سربرمی‌آورد و آن اینکه چرا باوجوداین درجه از اهمیت وزیر راه‌وشهرسازی در ستاد ویژه مقابله با کرونا حضور ندارد؟
این پرسشی نیست که به‌سادگی بتوان از آن گذشت. بر اساس گزارش‌ها تا پایان ساعت اداری روز یکشنبه چهارم اسفندماه، هنوز دستورالعملی از سوی وزارت بهداشت به بخش ریلی و هوایی ابلاغ نشده است. این در حالی است که نه قطارها و نه پروازها هیچکدام متوقف نمی‌شوند. ترمینال‌ها مدام پر و خالی می‌شوند و مسافران در کنار هم مسیرهایی را طی می‌کنند. دشوار است بتوان پذیرفت که وزیر بهداشت و کارشناسان این حوزه اهمیت بخش حمل‌ونقل را درباره شیوع ویروسی مانند کرونا ندانند. پس چطور باید با این موضوع کنار آمد که وزارت راه‌وشهرسازی با این گستره نفوذ و تعداد در میان وزارتخانه‌های حاضر در این ستاد غائب باشد. آیا باید تأخیر در ابلاغ دستورالعمل را به غیبت مربوط دانست؟
راستش هضم این موضوع بسیار دشوار است. چراکه هر عقل سلیمی حتی بدون داشتن تخصص در زمینه بهداشت می‌تواند درک کند چرا باید حمل ونقل در این مورد خاص، یکی از اولویت‌های اصلی باشد. اگرچه به شکلی غم‌انگیز عادت داریم که حمل‌ونقل در سایه دیگر بخش‌ها، کمتر دیده شود و اهمیت واقعی آن درک نشود، اما اینجا سخن از شیوع یک بیماری ویروسی است. آن هم وقتی تجربه کشورهای دیگر از چند هفته قبل و در موارد مشابه سالیان گذشته در اختیار ماست. دلایلی بسیاری برای اهمیت توجه به بخش حمل‌ونقل در شرایط اینچنینی وجود دارد؛ که آنقدر بدیهی و ساده‌اند که نیازی به تکرارشان نیست. اما وقتی به این بداهت فکر می‌کنیم، پرسش اصلی به شکلی شوک‌آور به صورتمان کوبیده می‌شود. واقعا چرا وزارت راه‌وشهرسازی نباید در ستاد ویژه مقابله با یک بیماری ویروسی مهم و حیاتی حضور داشته باشد؟
