◄ زنده‌باد اخلاق
من هنوز یک رای دارم
آخرین مناظره را در یکی از ستادهای انتخاباتی آقای روحانی در میان جمعی از مردم عزیز دیدم. عکس العمل آنان ترکیبی از شور و هیجان، بهت و سکوت بود. یک لحظه امید به قدرت جنگندگی و توان مدیریت شخصیت هایی که دوستشان دارند و یک لحظه بهت و سکوت و یا هو و انکار در برابر اتهام های بی محابا به آنان.
من همانجا از شدت بی اخلاقی برخود لرزیدم. با خود می اندیشیدم که آیا برگزاری انتخابات به این گونه می تواند امید اجتماعی به بهبود را در میان مردم زنده کند؟
به مردم حق می دادم که به زمین و زمان بدگمان و به هیچ چیز ایمان نداشته باشند. مردم خوب به یاد دارند که این خشت کج، در انتخابات 1388 گذاشته شد که رییس جمهور پیشین آن سخنان حقیر را بر زبان آورد و به قدرت رسید. اینک تیم عملیاتی او در ستاد دیگری و با نام دیگری گردِ هم جمع شده اند و از اندوخته ها و خشت های آن دوره، سکویی برپا کرده اند و تیزتر می پرانند و تیزتر می رانند. چرا نکنند؟ چون آن دوره پیروز شده اند.
با این وجود، کارایی روش های تخریبی و پوپولیستی این حضرات بسیار کمتر از معلمِ پیشین آنان است. محیط هم عوض شده است. مردم به ترفندهای این حضرات آگاهند. فرض را بر ناآگاهی مردم گذاشتن، بزرگترین خطایی است که حضرات می کنند. پوستینی هم که عوض کرده اند قدرت پوشش هویت پیشین آنان را ندارد. لذا، دم خروس که هیچ، خود خروس آشکارا مشهود است. الان همه می دانند که با خودِ طرف، طرفند و نه هر کس دیگری
نکته دیگر هم ناشی بودن و عدم مهارت این حضرات در بکارگیری ترفندهای معلم پیشین است. او که آن ژست ها را می گرفت، تمام حرکات و سکنات و اقداماتش با هم سازگاری داشت. این حضرات بسیار ناشی هستند. این ناشی گری، باعث بروز این وضعیت دلزنک شده، که هیچ کس نمی پسندد و مردم را ازهمه چیز زده کرده است.
به گمان من چیرگی آنان در این دوره، به دو دلیل سخت می رسد. یکی آگاهی مردم و دیگری فهم مردم از قدرت رایی که در اختیار دارند. در نهایت مردم، دوره گذشته را فراموش نکرده اند. فکر نمی کنم کسی دوست داشته باشد به دوره ی گذشته باز گردد. حتی خود این حضرات هم که می خواهند آن دوران را بازگردانند، جرأت نمی کنند این موضوع را آشکارا بر زبان جاری سازند.
مردم می دانند، عدم حضور و منفعل شدن، پاداش قابل قبولی به همین افرادی است، که بی اخلاقی را در ایران بنیان گذاشته اند. بنابراین اگر از بی اخلاقی بیزاریم با رای ندادن به آن به جنگ آن برویم. با آرام از کنارِ آن گذشتن به آن پاداش خواهیم داد.
آقای داریوش کاردان در پایان همان جلسه که نگران خروج جمعیت از جلسه بود، بخوبی گفت که ما نیازی به کارناوال نداریم. ما با رأیمان در 29 اردی بهشت پاسخ این حضرات را خواهیم داد.
