ویژگی‌های یک شهردار

برقراری ارتباط: یک رهبر شهری به ویژه شهردار باید تکنیک ها و مهارت های لازم برای ارتباط نوشتاری و شفاهی را بداند که با مردم و مدیران حوزه خود چگونه سخن بگوید یا اینکه در رسانه ها از چه زبانی استفاده کند. مهارت های لازم برای ارتباط از طریق اینترنت و رسانه ها را متناسب با مسوولیتش به عنوان رهبر شهری بیاموزد. سواد رسانه ای برای یک رهبر شهری یعنی توانایی او برای تجزیه و تحلیل رسانه ها و سخن گفتن متناسب در رسانه ها.

تسهیل گری: یک مدیر شهری باید این توانایی را داشته باشد که تضادهای بین فرد و بین گروهی را به طور مناسبی حل کند. جلسات گوناگون را با نوعی توانایی خاص برای هماهنگ کردن و ایجاد ارتباط و زبان مشترک برای اعضای جلسه متناسب با برنامه های شهری به دست آورد. او باید از فرآیندهای گروهی مطلع باشد و بتواند عدم توافق ها را از طریق اجماع سازی و میانجی گری به دست آورد نه اینکه عامل بر هم زدن اجماع باشد یا شخصیتی هوچی گر داشته باشد. او همچنین باید بداند که چگونه تیم سازی کند و مهارت های گوناگون تسهیل گری برای همکاری جمعی را به خوبی بشناسد.

استفاده از قدرت: یک رهبر شهری به ویژه شهردار باید بداند که شیوه استفاده از منابع موقعیتی و شخصی خودش را چگونه برای انجام بهتر امور بچیند. او باید مراقب باشد که هرخطایی که در استفاده یا سوءاستفاده از قدرت انجام دهد مشکلات جبران ناپذیری برای اداره شهر به وجود می آورد. از این رو باید مراقب باشد که شخصیت او برای شهر و مدیرانش شخصیتی آزار دهنده تندخو و به دور از دانسته های یک مقام سیاسی نباشد. مقام سیاسی رهبر شهری ایجاب می کند که به طور منظم شیوه کاربردهای استفاده از قدرت را رصد کند و ببیند آیا او در سخن گفتن، تصمیمات و انتخاباتش چه میزان جانب انصاف و اصول مدیریت را مراعات کرده است. در جهان امروز و در حوزه مدیریت شهری سوءاستفاده از قدرت و اقتدار همیشه وجود دارد؛ این وظیفه رهبر شهری است که بداند با قدرت چگونه عمل کند. تصمیم گیری: منظور از مهارت تصمیم گیری عبارت است از اینکه رهبر شهری بداند درباره شیوه عملکردها و اتخاذ راهبردها و برنامه ها چه گزینه هایی را در اختیار دارد و اینکه تصمیم گیری در حوزه شهری کار مشکلی است. گاهی ممکن است اقدام نکردن، شکلی از تصمیم گیری مناسب باشد؛ گفتن یک سخن یا حتی با صدای بلند سخن گفتن نوعی اقدام باشد.

مدیر و رهبر شهری که نمی داند برای مثال اگر لحن سخنانش بالا یا پایین باشد یا نمی داند که حتی شیوه لباس پوشیدن او بخشی از تصمیماتش به حساب می آید یااینکه به عنوان مدیر یا رهبر شهری کجا باید سکوت کند و در چه جایی باید با متانت سخن بگوید، در واقع معنای اقدام کردن در موقعیت را نمی شناسد.   سیاستگذاری: یک مدیر و رهبر شهری باید درک روشنی از نیازها و ضرورت های شهر داشته باشد و بداند که خط مشی ها و سیاست هایی که اتخاذ می کند به کدام یک از اولویت ها و نیازهای شهروندان در عرصه اجتماع پاسخ می دهد. یک مدیر و رهبر شهری باید بداند که اهداف بلندمدت، میان مدت و کوتاه مدت چیستند. او باید بداند که توسعه طرح های مختلف عمرانی در فضای شهر لزوما به معنای سیاست گذاری نیست. برشمردن مجموعه ای از طرح های عمرانی نوعی سیاستگذاری در مدیریت شهری محسوب نمی شود. سیاستگذاری مستلزم فهم عمیق و دقیقی از معنای شهر، تاریخ معاصر، نیازهای شهروندان، وضعیت جهانی، منابع، محدودیت ها و بسیاری از نکات ریز و درشت دیگر است. یک مدیر شهری باید بداند که برای سیاستگذاری کردن باید کارشناسان و دانش شهری فرارشته ای را به خدمت بگیرند. توانمندسازی: مدیر و رهبر شهری باید به طور پیوسته برای تربیت و توانمند سازی نیروها، کارشناسان و کارکنان حوزه خود اقدام و برنامه ریزی کند.

او باید بداند که راه درست مدیریت شهری این است که از افرادی که شایستگی دارند و از دانش لازم برای مدیریت شهری برخوردارند استفاده کند و برای آموزش و تربیت آنها سرمایه گذاری شود. این به معنای این نیست که دوستان و آشنایان خود را دور خود بچیند و با توجیهات گوناگون آنها را مدیران لایق شهری بداند. قابلیت مذاکره: مدیر و رهبر شهری باید توانایی تعامل بین گروه ها و اصناف و ذی نفعان در جامعه شهری را داشته باشد. او باید بتواند از طریق اقدام اجمالی مشترک شهر را مدیریت کند. قابلیت مذاکره به معنای مجموعه ای از توانش های عاطفی، شناختی، رفتاری و ارتباطی است که مدیر و رهبر شهری به آنها مجهز است و می تواند نیروها و مقامات محلی و گروه های ذی نفع را برای پیشبرد توسعه شهری یکپارچه، متحد سازد. این مذاکره می تواند به منظور گسترش منابع مالی شهر یا نظارت بر عملکرد بخش ها و نهادهای گوناگون درگیر شهر یا به منظور نهادسازی صورت گیرد.