◄ دستور۳سال پیش شهید رئیسی: از امروز به پیمانکار بیست روز فرصت می دهم تا تحول ایجاد کند!/۳ سال بعد در معدن طبس بیش از ۵۰نفر جان باختند!

معدن پروده ۳ سال پیش سر زبان ها افتاد. رئیس وقت دولت در یکی از نخستین سفرهای استانی خود راهی خراسان جنوبی شده بود و دستور ۲۰ روزه برای حل مشکلات کارگران این معدن داده بود. ۳ سال بعد در حادثه ای بیش از ۵۰ نفر جان باختند.

به گزارش تین نیوز به نقل از همشهری، شهید سیدابراهیم رئیسی رئیس دولت سیزدهم ۳ سال پیش در سومین سفر استانی خود راهی خراسان جنوبی شد. این سفر به واسطه پیگیری های رئیس دولت سابق در حل مشکلات منطقه بازخوردهای فراوانی پیدا کرد و به دنبال آن مقامات و مسئولان محلی متعددی به این منطقه سفر کردند. یک نقطه از این سفر در ۱۹ شهریورماه ۱۴۰۰ تبدیل به قاب ماندگاری از حضور رئیسی در جمع کارگران یک معدن شد؛ معدن پروده که انفجار اول مهرماه ۱۴۰۳، زندگی جان های پرشماری از این قاب عکس را به سکون و آرامش ابدی برد.

بسیاری از کارگران معدن پروده در فیلم های به یادگار مانده از بازدید ۱۴۰۰ و حضور شهید سیدابراهیم رئیسی در جمع آنان، از مشکلات معیشتی، حقوق ناکافی و استانداردهای پایین کاری خود در این معدن سخن می گفتند. اگرچه با این پیگیری ها برخی امکانات در اختیار آنان قرار گرفت، ولی مشکل امنیت کاری و حرفه ای آنان حل نشد و بر اثر آنچه انفجار ناشی از تجمع گاز در اول مهرماه ۱۴۰۳ اعلام شد، بیش از ۵۰ نفر از کارگران این معدن جان خود را از دست دادند.

حضور شهید رئیسی رئیس جمهور سابق در جمع کارگران معدن پروده طبس (۱۹ شهریورماه ۱۴۰۰) - عکس: پایگاه اطلاع رسانی ریاست جمهوری

در برخی ویدئوهای صداوسیما از لحظات همراهی اعضای دولت سیزدهم با کارگران معدن پروده طبس و طرح مشکلات آنان، یکی از کارگران خطاب به رئیس جمهور شهید می گوید «من کارگر که پیکور زیر کوه می گذارم و ذغال بالا می آید، برایم حق بیمه ۳ میلیون و ۵۰۰ هزار تومانی رد می شود، یعنی اگر برای کارگران حادثه ای اتفاق بیفتد، این رقم ها اصلا پولی نیست. قرارداد من زیر نظر پیمانکار ۷ میلیون تومان با حق اولاد، حق سنوات و حق عیدی است. خواسته ما این است که چرا شرکتی نمی شویم؟»

کارگر دیگری در یکی از همین بازدیدها به شرایط استقرار و استراحت کارگران معدن اشاره می کند و با انتقاد از زندگی کانکسی در این معدن می گوید «آیا وضعیت اتاق و رفاه یک کارگر باید اینچنین باشد؟ زیر پای بچه ها یک فرش نیست. ۵ سال است که تنها یک موکت زیر پای ماست.»

یکی دیگر از کارگران می گوید «با پیکور کار می کنم و زیر آوار ماندم. ما فقط بیمه می خواهیم. وکیل گرفتیم تا حق مان را گرفتیم.»

کارگر دیگری می گوید «به ما می گویند اگر توانایی داری کار کن و اگر نداری خوش آمدی!»

سیدابراهیم رئیسی رئیس وقت دولت در ادامه همین انتقادات به مدیران معدن و وزیر وقت صمت دستور می دهد «از همین الآن به مدت ۲۰ روز به پیمانکاران وقت می دهم وضعیت زندگی کارگرها و اتاق ها را در اینجا متحول کنند.»

گزارش های بعدی رسانه ای که خبرنگاران متعدد با حضور در معدن پروده منتشر می کنند حکایت از ساخت محل استقرار دائمی جای کانکس های قدیمی دارند، ولی همچنان این زمزمه از میان کارگران به گوش می رسد که «جناب آقای رئیس جمهور که آمد، یک مقدار تمیز کردند.» روایتی که همان ۳ سال پیش در بهبود اتاقک های محل زندگی و بحث ماخذ بیمه کارگران متوقف می شود و دیگری خبری در میان نیست تا اینکه فاجعه از جای دیگری غیر از محل استراحت آنان، از داخل خود معدن تعداد زیادی از کارگران را به کام مرگ می برد.

کارگران این معدن در زمان تهیه گزارش ۳۳۶ نفر اعلام شده بودند که در ۲ شیفت ۱۵ روزه کار می کردند.

آنچه در فحوای همه انتقادات کارگران معدن پیداست شرایط سخت و زیان آوری اشتغال در معادن است که در برهه های مختلف حادثه ساز بوده اند و دولت ها را تنها پس از بروز حادثه بزرگ پای کار آورده اند. ضعف شدید استانداردهای کاری در چنین معادنی به همراه شرایط زیست موقت آنها مورد انتقاد همیشگی کارگران معادن بوده است. حقوق و مزایای این کارگران در کف پرداخت های پیمانکاری متوقف مانده است و آسیب های جسمی این کارگران نیز به علت پوشش های بیمه ای ضعیف و بدون مستمری مکفی، آنها را در انبوه مشکلات مالی و از کار افتادگی همیشگی رها می کند.