◄ نقش شریان‌های حمل و نقلی در اپیدمی مرگبار
همانطور که میدانید آزادراه‌ها، سرعت انتقال کالا و انسان‌ها را افزایش داده و به دلیل ظرفیت بالای خود، حجم‌های با مقادیر بالا را نیز می‌توانند انتقال دهند.
در بسیاری از مقالاتی که قبلاً از قلم بنده انتشار یافته بود، به نقش حیاتی حمل و نقل به عنوان یکی از مؤلفه‌های توسعه کشورها اشاره شده بود؛ امروز هم ضمن تائید سخنان قبلی، به این دلیل که حمل و نقل ایران، جاده محور است، از توسعه و ساخت راه‌ها، خصوصاً بزرگراه‌ها و آزادراه‌ها دفاع می کنم.
همانطور که میدانید آزادراه‌ها، سرعت انتقال کالا و انسان‌ها را افزایش داده و به دلیل ظرفیت بالای خود، حجم‌های با مقادیر بالا را نیز می‌توانند انتقال دهند. اما شوربختانه اپیدمی کشنده‌ای به نام کووید 19، این سؤال را به دید مردم القا می‌کند که آیا وجود راه‌های متعدد، باعث انتقال سریع‌تر و بهتر ویروس نمی‌شود؟
در جواب این دسته از افراد باید گفت، متأسفانه بله. اگر به‌طور دقیق به نقشه گسترش ویروس کرونا نگاهی بیندازیم، می‌بینیم که این ویروس به شدت و به سرعت روی خطوط آزادراهی کشور حرکت کرده و ویروس کرونا از طریق آزادراه‌های ما به تمام نقاط کشور پخش شده است.
شهر قم که منشأ ویروس بوده، اولین قربانی خود، تهران را به دلیل وجود آزادراه سه بانده، گرفتار کرده است. از طرف دیگر همین آزادراه به اصفهان ختم می‌شود و تا لحظه نوشتار این متن، اصفهان و تهران، بعد از قم، بیشترین درگیری افراد با این اپیدمی را شامل می‌شوند.
پس همانطور که آزادراه‌های در کشورها، می‌توانند سبب توسعه و رونق اشتغال گردند، می‌توانند سبب پخش و توسعه خطرات و حملات بیولوژیکی نیز گردند. البته در این مقاله نمی‌خواهم به حمله بیولوژیک بودن کرونا یا نبودنش اشاره کنم.
عده‌ای هم معتقد به قرنطینه کردن شهر قم از ابتدا بودند که بنا به دلایل گوناگونی اتفاق نیفتاد. اما در این روزهای شیوع می‌شد جلوی رشد این اپیدمی را گرفت.
گفته شد که آزادراه‌ها، انسان‌ها و کالاها را با سریع‌ترین سرعت ممکن و بیشترین حجم جابجا می‌کنند؛ به نظر بنده قم لازم به قرنطینه شدن نداشت. چراکه اگر تمامی آزادراه‌های کشور مسدود اعلام می‌شد و رفت‌وآمد در آن به صفر می‌رسید دو مزایای فوق‌العاده داشت.
اول اینکه پیامی به مردم بود که دست از سر مسافرت و سفر بردارند و ترغیب شوند که در خانه مانده و دل به جاده و سفر نزنند. با این کار، خودبه‌خود جاده‌های موازی آزادراه‌ها شلوغ‌تر می‌شد و مردمی که حوصله شلوغی جاده‌ها را ندارند، از سفر منصرف می‌شدند.
دومین دست آورد مثبت این بود که سرعت و شدت شیوع ویروس تا حدی گرفته می‌شد و امروز می‌شد که با اطمینان بیشتری روی تجهیزات پزشکی کشور حساب کنیم.
حال اینکه نه‌تنها هیچ آزادراهی مسدود نشد بلکه در همین اسفندماه که اوج گسترش ویروس بود، دو آزادراه نیز افتتاح شد! نمی‌شد آزادراهی که بیست سال ساخت آن طول کشیده، سه ماه دیگر هم طول می‌کشید تا این اپیدمی مرگبار در شمال گسترش نیابد؟
نمی‌شد آزادراهی که هشت سال ساخت آن طول کشیده و سوهان روح مردم کرج شده بود، چند هفته دیگر و در تابستان به بهره‌برداری برسد؟!
حالا که کار از کار گذشته است. دوربین‌های ترافیکی، موج افراد بی‌مسئولیتی را نشان می‌دهند که همه‌چیز را به شوخی گرفته‌اند و غرق در غرور خود، جان دیگران را به بازی می‌گیرند.
اما چرا سیاست‌گذار، نمی‌تواند یا نمی‌خواهد که جلوی این اپیدمی را بگیرد؟ وقتی می‌داند که آزادراه‌ها، نقطه قوت اقتصاد کشور هستند، ممکن است در روزگاری نقطه‌ضعف آن کشور واقع شوند.
کمی تدبیر خواهشا....
