سرمایه‌دار، طبیب اقتصاد

یکی از دغدغه‌های دانشمندان، تاکید بسیار بر حمایت از سرمایه‌گذار داخلی و خارجی و به طور ویژه داخلی است. هر چند به یقین فاکتور سرمایه هر قدر هم چشمگیر باشد در ایجاد و ادامه یک پروژه معدنی لازم است اما کافی نیست.

یک پروژه چه معدنی باشد و چه غیرمعدنی علاوه بر سرمایه، نیاز به عوامل دیگری همچون نیروی متخصص و نیروی کارگری، فناوری و تجهیزات و... دارد، همچنین سرمایه برای اینکه امکان رشد داشته باشد و به تولید کالا و خدمات با کمیت و کیفیت بالا بینجامد، به بستری امن از نظر سیاسی و اقتصادی نیازمند است.

با همه این تفاسیر آنچه آب بر آسیاب یک کسب‌وکار می‌ریزد همان سرمایه‌ای است که صاحب آن با هدف کسب سود به کار می‌بندد که در نهایت به آفرینش فرصت‌های شغلی می‌انجامد، در نتیجه توجه به خواسته‌های سرمایه‌دار و برآورده کردن آنهاست که کسب‌وکار و فرصت‌های اشتغال برآمده از آن بالیدن می‌گیرد، رویه‌ای که نه در بخش معدن ایران بلکه در هر تجارتی در همه جای جهان سریان و جریان دارد.

از نظر معدنی همواره از نیازهای اقشار کارگری سخن گفته شده و حقوق ضایع شده آنها چه از نوع مادی شامل دستمزد و مزایا و چه از نوع غیرمادی همانند امنیت فضای کار، محل دغدغه و سوژه اهل قلم بوده است. اما از سویی دیگر آنچه در این مجال جای توجه دارد این است که امنیت مادی و غیرمادی کسانی که نیروی کار نام گرفته‌اند را باید همان سرمایه‌گذار تولیدکننده تامین کند.

تولیدکننده در حالت معمول به دنبال توسعه کسب‌وکار خود و رشد سرمایه‌اش است و می‌داند که در صورت تقویت نیروی کار خود و بهبود شرایط او می‌تواند انتظار بهره‌وری بیشتری داشته باشد، در نتیجه از هر آنچه این امکان را برای او ایجاد کند استقبال می‌کند، اما همه اینها بسته به این است که مسئولان مربوط کشور تا چه اندازه انگیزه‌های او را درک می‌کنند و بر تقویت آن تلاش دارند.

درست است که این رویه در مسیر تامین منافع بخش خصوصی پیش می‌رود و بیشتر ناقد بخش دولتی است! اما اگر تولیدکننده بخش خصوصی در مسیر توفیق و بالندگی باشد، زایا و موثر است و هم خود از ثمره این زایایی بهره می‌برد و هم بار وظایف دولت را در زمینه اشتغالزایی سبک می‌کند. ثمره این بهره‌مندی دوطرفه، التیام زخم‌های اقتصاد رنجور کشور است. رنج اقتصاد را سرمایه سرمایه‌دار تسکین می‌دهد.

ثمن رحیمی‌راد-روزنامه‌نگار