ربیعی: این گونه نیست که مسولان در حال بخور بخور هستند

علی ربیعی گفت: واقعا شرایط کشور این گونه نیست که مسولان جامعه همه در حال بخور بخور هستند؛ ما در سطوح مختلف مسئولین افراد سالم بسیاری داریم.

به گزارش تین نیوز به نقل از ایسنا، علی ربیعی در پاسخ به این سئوال که تحلیل هایی درباره شعارهای معترضین سال ۹۶ مطرح شد مبنی بر اینکه چون پایگاه مشخصی ندارند، خواست مشخصی نیز ندارند، نظر شما در این باره چیست؟ گفت: اتفاقات دی ماه ۹۶ یک ناآرامی و شورش و بیان اعتراضات جامعه مدنی بود و طی آن توده های مردم به خیابان ها آمدند؛ در این ناآرامی ها هیچ ایدئولوژی سیاسی وجود ندارد.

او افزود: در شهرهای بزرگی مانند تهران گروه های سیای وجود دارند که ممکن است سلطنت طلب باشند و شعارهایی هم مطرح کند، در یک بررسی بر اساس جامعه شناسی سیاسی باید میان شعارها تمایز قائل شویم تا به راه حل مناسبی دست یابیم؛ اساساً برخی از دو سو(هم داخلی و هم خارجی) می خواهند این شعار را مبنا قرار دهند و بزرگ کنند. اگر بخواهیم شعارهایی نظیر رضا شاه روحت شاد را اصل قرار دهیم، باید معترضان را جریانی سیاسی قلمداد کنیم و برای مقابله با آنها راه حلی سیاسی انتخاب کنیم و راه حل سیاسی و سپس امنیتی نیز در این مواقع معمولاً سرکوب است؛ در حالی که این حضور در خیابان ها در اصل خاستگاه سیاسی نداشتند. من هیچ گاه سرکوب را نمی پسندم، بلکه معتقدم در این مواقع باید برقراری آرامش در میان مشارکت کنندگان با هم سویی، هم دلی آگاه سازی و ایجاد زمینه برای فریاد زدن و انتقال این حس به معترضان که صدایتان شنیده می شود، در دستور کار قرار بگیرد.

اهم اظهارات ربیعی به شرح زیر است:

• سال قبل همزمان با اعتراضات مردمی در دولت بحث شد که باید در مواجهه با اعتراضات مدارایی بزرگ صورت بگیرد و بیشتر نیروی انتظامی وارد محل شود؛ این استراتژی دولت بود. با این وجود شاهد کشته شدن برخی از معترضین در تعدادی از شهرهای معترض بودم که علت آنها نیز برخی به دلیل ناکارآمدی در کنترل وضعیت، برخی به دلیل تیراندازی های کور از سمت مردم و برخی نیز به دلیل عدم یادگیری و آموزش مقابله با بحران از سوی نیروها بود، اما به طور اساسی هیچ دستوری برای سرکوب بیشتر وجود نداشت و بنا بر مدارا بود.

• ما باید ساحت ناآرامی های صنفی و اقتصادی و حتی نا آرامی های اجتماعی و فرهنگی را از نا آرامی های سیاسی و حتی ساحت نا آرامی های سیاسی را نیز از نا آرامی های امنیتی جدا کنیم؛ چراکه هرکدام از انواع ناآرامی، برخود خاص خود را می طلبد و بردن ناآرامی ها به عرصه امنیتی نوعی تشدید کننده مسائل خواهد بود.

• در اینکه جامعه ایران از لحاظ روانی بیشترین ناامنی روانی- اجتماعی را در ۴۰ سال اخیر تجربه می کند، تردیدی وجود ندارد و برای آن علت های مختلفی مطرح می شود که مهمترین آنها عدم دستیابی به شرایط انتظاری است؛ جامعه تا حدودی دچار ناامنی روانی شده است؛ چراکه آنچه را که انتظار داشت، نتوانسته به دست بیاورد

• ناامنی روانی دارای زیرساخت های مادی و معنوی است؛ زیر ساخت مادی ناامنی روانی اخیر که در جامعه ایجاد شده را می توان در یک سال و نیم اخیر که وضع معیشتی مردم دچار سختی شده و همچنین تاثیرات تحریم های ظالمانه مشاهده کرد. زیرساخت های غیرمادی نیز در این زمینه وجود دارد که نزاع های سیاسی داخلی و همچنین فشار جریان خارجی از جمله ی آنها است. روی کار آمدن ذی نفعان من غیر حق در مناصب مدیریتی کشور و بروکراسی رانت پرور و فساد خیز فعلی نیز از دیگر عوامل ایجاد نابرابری در میان مردم و ناامنی روانی در آنها است.

• واقعا شرایط کشور این گونه نیست که مسولان جامعه همه در حال بخور بخور هستند؛ ما در سطوح مختلف مسئولین افراد سالم بسیاری داریم؛ درست است که این واقعیت هم در این زمینه وجود دارد که افراد و مدیرانی هم در بدنه اجرایی و قانون گذاری هستند که از سمت های مدیریتی سوءاستفاده هایی می کنند، اما ادراک از فساد بسیار گسترده تر از وضع موجود آن است؛ این عوامل هر کدام به اندازه خود در فقدان اعتماد میان مردم تاثیر گذار هستند.